گروه مهدویت و غدیر خبرگزاری شبستان: حجت الاسلامعلیرضا پناهیان در کتاب ارزشمند «انتظار عامیانه، عالمانه و عارفانه» می نویسد:
تا اینجا از مفهوم انسانی و عرفانی انتظار فرج صحبت کردیم. اما انتظار به معنای عرفانی آن، از جهات مختلف با انتظار امام زمان (عج) نسبت دارد. شاید مهم ترین نسبت همین باشد که هر کسی می خواهد منتظر واقعی امام زمان (عج) باشد باید تکلیف خودش را با مرگ و ملاقات خدا هم روشن کند. زیرا امام زمان (عج) «منتظرِ شهادت طلب» می خواهد و این شهادت طلبانِ پاک باخته هستند که آماده هر گونه فداکاری و خدمت شجاعانه پای رکاب حضرت(عج) خواهند بود.
ما در تجربه دفاع مقدس، با شهادت طلبانی آشنا شدیم که در اوج صفا، پاکی ضمیر و قدرت روحی، شمایی از اصحاب حضرت ولی عصر(عج) را در حدّ و اندازه های خودشان برای ما به نمایش گذاشتند. گویی دفاع مقدس مردانی که آفرید و فرهنگی که ساخت دوران تربیت سربازان حضرت(عج) بود و دوره ای بود برای نشان دادن راهی که منتظران حضرت(عج) باید بروند.
اگر چه دوران حکومت حضرت(عج) دوران خوشی و خرّمی حیات بشر و دوران آرامش و امنیت جامعه بزرگ انسانی است اما این آرامش را کسانی می توانند برای بشر به ارمغان بیاورند که از آرامش و خوشی خود گذشته باشند و «آمادگی» برای ملاقات خدا، برای آنها به «اشتیاق» به ملاقات پروردگار تبدیل شده باشد.
باید مواظب باشیم مبادا انتظار ما از سر کنجکاوی و ماجراجویی باشد. اگر کمی به خود سخت بگیریم و انتظار فرج خود را به انتظار ملاقات خدا نزدیک کنیم به نتایج بهتری خواهم رسید.
شخصی تعریف می کرد که روزی در زمینه علائم ظهور، با روایتی برخورد کردم که به یکی از نشانه های محقق شده ظهور اشاره داشت. روایت را نزد استادی بردم تا درباره سندش و اطمینان از تحقق خبرش مطمئن شوم، تا نزدیک بودن ظهور را دریابم. ایشان فرمودند: «بله،هم سندش خوب است، هم این نشانه تحقق یافته است و هم ظهور بسیار نزدیک است. پس دیگر باید مهیا شویم، درست است؟»
من که از این همه استقبال و نتیجه گیری سریع او تعجب کرده بودم گفتم: بله
- گفت: پس ممکن است همین جمعه حضرت(عج) بیایند؟
- بله، خب ممکن است.
- خب الان چند شنبه است؟
- دوشنبه.
- پس ما الان تا جمعه وقت داریم خودمان را آماده بکنیم.
- خب بله.
- اما ممکن است عزرائیل همین امشب بیاید جان ما را بگیرد، درست است؟
- بله.
- آماده ای؟
- نه.
- پس مواظب باش انتظار، بازی نفسَت نشود.
لذا بحث انتظار را باید از اشتیاق به شهادت که بهترین راه ملاقات با خداست آغاز کرد. شهادتی که در متن جهاد شکفته می شود، عافیت طلبی را در هم می شکند و انقلابی گری را در اوج عرفان در روح انسان تثبیت خواهد کرد.
اگر بگویید: زندگی زیر سایه حضرت(عج)، با آن همه زیبایی که دارد چگونه قابل اغماض است؟ چگونه ممکن است کسی در زمان حضور آن حضرت(عج)، آرزوی شهادت طلبی داشته باشد؟ در پاسخ خواهم گفت: برای کسانی که عارفانه منتظر حضرت(عج) اند حضور در محضر الهی از این حیات دنیایی گذرا، شیرین تر است؛ هرچند این حیات، در محضر امام زمان (عج) و از مصادیق حیات طیبه باشد. مگر حضرت علی علیه السلام در زمان حضور پیامبر اعظم صل الله علیه وآله اشتیاق به شهادت نداشت؟ مگر شوق پرواز او قابل پنهان کردن بود؟ مگر اشتیاق حضرت زهرا سلام الله علیها برای ملاقات وجه کریم رب العالمین آن هم فردای عروسی با امیرالمومنین علیه السلام، مغایرتی با شیرینی زندگی در کنار حضرت امیر(ع) داشت؟
نمی خواهم سخت گیرانه و مبالغه آمیز از شهادت طلبی و اشتیاق ملاقات پروردگار سخن بگویم. خصوصا که خود اهل این معانی نیستم و نباید ضعفایی چون خودم را ناامید کنم، ولی توجه به این معانی و در نظر گرفتن این مراتب، برای کسانی که قصد پیمودن این مسیر را دارند، بسیار مناسب است. حداقل برای رهایی از عُجب، لازم است بدانیم چقدر راه نرفته در پیش داریم.
باید به جهتی دیگر از این تناسب هم توجه کرد؛ و آن این که یکی از آثار مهم تنّفس در فضای نورانی جامعه مهدوی نیز همین اشتیاق به لقاء الله خواهد بود. این یکی از دلایل مهم دعای ما برای فرج است. ما از خدا می خواهیم که زندگی در جامعه مهدوی را نصیب ما کند تا در آن محیط مقدس بهتر به کمال برسیم و چه شاخصی برای کمال، بهتر از اشتیاق به لقاء الله خواهد بود؟
اساساً هر انسان باصفایی وقتی از حیات طیبه لذّت ببرد، مشتاق حیات آخرت خواهد شد و از عجایب حیات طیبه این است که به گونه ای طراحی شده که علاقه انسان را به آخرت زیاد می کند. حیات طیبه تنها نوع زندگی لذت بخش و شیرینی است که اشتیاق به پرواز را از انسان نمی گیرد بلکه آن را افزایش هم می دهد.
البته معلوم است نوع علاقه به آخرت، که به وسیله زندگی در پرتو حکومت امام زمان (عج) به دست می آید با علاقه به مرگی که در اثر مشکلات فراوان و غیر قابل تحمل در انسان های بی ظرفیت پدید می آید بسیار متفاوت است و اگر کسی در اثر ناملایمات زندگی آرزوی مرگ کند، این آروز هیچ گاه ارزش اشتیاق به ملاقات خداوند را که عارفان شاکر و صبور دارند، نخواهد داشت.
نظر شما