به گزارش گروه اندیشهخبرگزاری شبستان، خداوند در قرآن کریم می فرماید: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ؛ و جنّ و انس را نيافريدم جز براى آنكه مرا بپرستند» بی تردید خدایی که هیچ کارش بی حکمت نیست وقتی هدف خلقت را عبادت معرفی می کند، سعادت و کمال آدمی را در نظر دارد. روایات به خوبی از فلسفه این مهم پرده برداشته اند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرموده اند: «برترين مردم كسى است كه عاشق عبادت شود؛ پس، دست در گردن آن آويزد و از صميم دل دوستش بدارد و با پيكر خود با آن درآميزد و خويشتن را وقف آن گرداند؛ پس چنين شخصى را باكى نباشد كه دنيايش به سختى گذرد يا به آسانى.»1
امام رضا عليه السلام ـ در بيان علّت عبادت ـ فرمودند: «تا اين كه مردم ياد خدا را فراموش نكنند و آداب او را وا نگذارند و از اوامر و نواهى او غافل نشوند؛ زيرا درستى و قوام مردمان در اين است. اگر بدون تعبّد به حال خود رها مى شدند، پس از مدّتى دل هايشان سخت مى شد.»2
2-الكافي: 2/83/3.
1-عيون أخبار الرِّضا : 2/103/1، علل الشرائع : 256/9.
نظر شما