به گزارش خبرنگار قرآن و معارف خبرگزاری شبستان،در کمتر کشوری به اندازه سرزمین حجاز، آثار مربوط به قرون نخستین اسلام وجود داشته است؛ چرا که زادگاه اصلی اسلام آن‌جاست و آثار گرانبهایی از پیشوایان اسلام در جای جای این سرزمین دیده می‌شود. ولی متاسفانه، متعصبان خشک مغز وهابی، بیشتر این آثار ارزشمند را به بهانه واهی آثار شرک، از میان برده‌اند و کمتر چیزی از این آثار پرارزش باقی مانده است. نمونه بارز آن، قبرستان بقیع است. این قبرستان، مهم‌ترین قبرستان در اسلام است که بخش مهمی از تاریخ اسلام را در خود جای داده و کتاب بزرگ و گویایی از تاریخ مسلمانان به شمار می‌آید.
تا پیش از تخریب و ویرانی قبور مطهر بقیع توسط وهابیت متعصب كه براساس معتقدات خود، به تخریب بسیاری از آثار تاریخی پرداختند، بر روی قبور پیشوایان و سایر بزرگان اسلام که در مدینه مدفون بودند گنبدها و بناهایی قرار داشت. ائمه بقیع در بقعه بزرگی که به طور هشت ضلعی ساخته شده بود و اندرون و گنبد آن سفیدکاری شده بود مدفون بودند.
در هشتم شوال سال 1344 هجری قمری پس از اشغال مکه ، وهابیان به سرکردگی عبدالعزیزبن سعود روی به مدینه آوردند و پس از محاصره و جنگ با مدافعان شهر ، سرانجام آن را اشغال نموده ، مأمورین عثمانی را بیرون کردند و به تخریب قبور ائمه بقیع و دیگر قبور هم چنین قبر ابراهیم فرزند پیامبر اکرم (ص) قبور همسران پیامبر ، قبرام البنین مادر حضرت اباالفضل العباس(ع) و قبر عبدالله پدر پیامبر و اسماعیل فرزند امام صادق – علیه السلام – و بسیاری قبور دیگرپرداختند .
ضریح فولادی ائمه بقیع که روی قبور حضرات معصومین امام مجتبی(ع) ، امام سجاد(ع) ، امام باقر(ع) و امام صادق(عقرار داشت را از جا درآورده و بردند . اما این اولین حمله آنان به مدینه نبود . آنان در سال 1220 هجری نیز یک بار دیگر به مدینه هجوم برده ، پس از یک سال و نیم محاصره توانسته بودند آن شهر را تصرف کنند و پس از تصرف اقدام به غارت اشیای گرانبهای حرم پیامبر (ص) و تخریب و غارت قبرستان بقیع نمودند .
پس از تسلّط سعودیان بر حجاز، با توجه به پیوند فکری و مذهبی آنان با محمدبن عبدالوهاب، در هر شهر و منطقهای که وارد می‌شدند، آثار و ابنیه ساخته شده بر روی قبور بزرگان صدر اسلام را خراب و ویران می‌کردند.
وهابیان، بار نخست در سال 1220هجری قمری بخشی از بناهای قبرستان بقیع را ویران نموده و سپس با تکمیل سلطه خود بر حجاز در شوال سال 1344 هجری قمری کلیه این بناها و گنبدها و آثار را ویران و اموال و اشیای گران قیمت موجود در این اماکن را به تاراج بردند و نه تنها در مدینه، بلکه در هرجا گنبد و بارگاه و زیارتگاهی بود، به ویرانی آن اقدام کردند.
مرحوم سید محسن امین، ابعاد ویرانی‌های وهابیان در حجاز را اینگونه وصف می‌کند:
وقتی وهابیان وارد طائف شدند، گنبد مدفن ابن عباس را خراب کردند، چنانکه یکبار دیگر این کار را کرده بودند. آنان هنگامی که وارد مکه شدند، گنبدهای قبر عبدالمطّلب، ابوطالب و خدیجه امّ المؤمنین(علیها السلام) را ویران نمودند و زادگاه پیامبر(ص) و فاطمه زهرا(ع) را با خاک یکسان کردند و آنگاه که وارد جده شدند، گنبد و قبر حوا را خراب کردند و به طور کلی، تمام مقابر و مزارات را در مکه، جده، طائف و نواحی آنها ویران نمودند و زمانی هم که مدینه منوره را محاصره کردند، به ویران کردن مسجد و مزار حمزه پرداختند. پس از تسلط وهابیان بر مدینه منوره، قاضی القضات وهابیان، شیخ عبدالله بن بلیهد، در رمضان 1344 هجری قمری از مکه به جانب مدینه حرکت کرد و اعلامیه‌ای صادر نمود و ضمن آن، جواز ویران کردن گنبدها و زیارتگاهها را از مردم سؤال کرده بود. بسیاری از مردم از ترس به آن پاسخ نداده و برخی نیز لزوم ویران کردن را خواستار شده بودند!
البته هدف او از این اعلامیه و سوال، نظرخواهی واقعی نبود، بلکه می‌خواست در میان مردم آمادگی ایجاد کند، چون وهابیان در هیچ یک از اعمال خود و در ویران کردن گنبدها و ضریحها، حتی گنبد مرقد حضرت رسول (ص) منتظر نظر مردم نبودند و این اعمال، پایه مذهب آنان است. شاهد سخن آنکه، آنان پس از نشر این اعلامیه و سوال و جواب، همه گنبدها و زیارتگاهها را در مدینه و اطراف آن ویران کردند و حتی گنبد مضاجع ائمه اهلبیت(ع) را در بقیع، که قبر عباس عموی پیامبر(ص) نیز در کنار آنها بود، خراب نمودند و دیوارها و صندوقها و ضریحهایی که روی قبرهای شریف قرار داشت، همه را از بین بردند. آنها در این زیارتگاهها، جز تلی سنگ و خاک، به عنوان علامت باقی نگذاشتند.
آنها همچنین در شوال 1343 با تخریب قبور مطهر ائمه بقیع (ع) اشیاء نفیس و با ارزش آن قبور مطهر را به یغما بردند و قبر حضرت حمزه (ع) و شهدای احد را با خاك یكسان و گنبد و مرقد حضرت عبدالله و آمنه پدر و مادر پیامبر (ع) و دیگر قبور را هم خراب كردند.
وهابیون متعصب در همان سال به كربلای معلی حمله كردند و ضریح مطهرحضرت امام حسین(ع) را كندند و جواهرات و اشیاء نفیس حرم مطهر را كه اكثرا از هدایای سلاطین و بسیار ارزشمند و گرانبها بود، غارت كردند و قریب به 7000 نفر از علما، فضلا و سادات و مردم را كشتند. سپس به سمت نجف رفتند كه موفق به غارت نشدند و شكست خورده برگشتند.
هتک حرمت بقیع در کلام بزرگان
تلخى دیگرى كه وجود دارد، این است كه در میان مجموعه مسلمانان و امت اسلامى كسانى پیدا شوند كه با افكار پلید و متحجر و عقب مانده و خرافى خود، تجلیل از بزرگان و برجستگان و چهرههاى نورانى صدر اسلام را شرك بدانند، كفر بدانند؛ واقعاً این مصیبتى است. اینها همان كسانى هستند كه گذشتگانشان قبور ائمه (ع) را در بقیع ویران كردند. آن روز كه در دنیاى اسلام، از شبه قاره هند گرفته تا آفریقا، علیه اینها قیام كردند، اگر اینها جرات مىكردند، قبر مطهر پیغمبر را هم ویران مىكردند. ببینید چه فكر باطلى، چه روحیه پلیدى، چه انسانهاى بداندیشى، احترام به بزرگان را اینجورى بخواهند نقض كنند و هتك كنند و این را جزو وظائف دینى بشمرند! وقتى كه اینها بقیع را ویران كردند، از شرق جغرافیاى اسلام- از هند- تا غرب جغرافیاى اسلام، علیه اینها بسیج شدند و سرتاسر دنیاى اسلام علیه اینها اعتراض كرد.
مقام معظم رهبری دربخشی از سخنان خود این عمل نادرست را اینگونه توصیف می‌کنند:«اینها به عنوان اینكه این كارها پرستش است، این اقدام‌هاى خبیث را مىكنند! رفتن سر قبر یك انسانى و طلب رحمت كردن براى او از خداى متعال، و طلب رحمت كردن براى خود در آن فضاى معنوى و روحانى، شرك است؟ شرك این است كه انسان بشود ابزار دست سیاستهاى اینتلیجنس انگلیس و سى. آى. اى آمریكا و با این اعمال، دل مسلمانان را غمدار كند، آزرده كند. اینها اطاعت و عبودیت و خاكسارى در مقابل طواغیت زنده را شرك نمى دانند، احترام به بزرگان را شرك مى دانند! خود این، یك مصیبتى است. جریان تكفیرىِ خبیث كه امروز در دنیاى اسلام به بركت برخى از منابع مادى، متأسفانه پول و امكانات هم در اختیار دارند، یكى از مصائب اسلام است.» (بیانات مقام معظم رهبری16/ 02/ 1392)
منابع:
ناصر مکارم شیرازی، وهابیت بر سر دوراهی
جعفر سبحانی، آیین وهابیت
اصغر قائدان، تاریخ و آثار اسلامی مکه مکرمه و مدینه منوره
علی اصغر رضوانی، شیعه شناسی و پاسخ به شبهات
نظر شما