به گزارش خبرنگار مسجد و کانون‌های مساجد خبرگزاری شبستان، آیت الله سیدمحمدرضا علوی تهرانی در اسفندماه سال ۱۳۳۵ شمسی در خاندانی از اهل فضیلت و تقوا دیده به جهان گشود، پدر وی نام محمدرضا و لقب «شمس الدین» را برایش برگزید.
اجداد سیدمحمدرضا علوی تهرانی تا پنج قرن پیش، همگی از علما و روحانیون نامدار عصر خویش بودند، پدر وی «آیت الله سید محمدباقر علوی تهرانی» از علمای تهران و مادرش نیز بانویی فاضل بود که در دانش‌سرا تحصیل کرده بود و معلم قرآن بود.
وی نیز از پنج سالگی تحصیلات رایج آن روزگار را شروع کرد و سپس با تغییر شیوه تحصیلی، موفق به اخذ مدرک کارشناسی در رشته حقوق از دانشگاه تهران شد.
همزمان با تحصیلات دانشگاهی، به تحصیل دروس حوزوی نیز اهتمام داشت و دروس سطح را نزد علمای بزرگ تهران طی کرد و در ادبیات، منطق، اصول، هیأت، فلسفه و عرفان از محضر استادان نامداری چون آیات عظام «شاه آبادی» «شعرانی» «محمدتقی آملی» «احمد و مهدی آشتیانی» «سید کاظم عصار» و «فاضل تونی» بهره برد.
سپس برای تکمیل تحصیلات حوزوی،به شهر قم رفت و در آنجا نیز از درس استادان و مراجع زمان، همچون آیات عظام «بروجردی» «حجت» «امام خمینی (ره)» «محقق داماد» «گلپایگانی» و «علامه طباطبایی» استفاده کرد.
سیدمحمدرضا علوی تهرانی با سخت‌کوشی فراوان به درجه اجتهاد نایل آمد و از آیات عظام «امام خمینی (ره)» «خویی» «حکیم» «کاشف الغطا» و «اصطهباناتی» اجازاتی در اجتهاد اخذ کرد.
در سال ۱۳۴۵ شمسی با ارتحال پدر خود به تهران عزیمت کرد و به ترویج معارف الهی و تدریس دروس سطح و خارج و اقامه جماعت در «مسجد سپهسالار قدیم» واقع در بازارچه مروی پرداخت و در سال ۱۳۵۱، به «مسجد حضرت امیر (ع) در خیابان کارگر شمالی آمد و به تبلیغ، تدریس و اقامه نماز جماعت پرداخت و در همان سال نیز در مجاورت مسجد «مکتب حضرت امیر (ع)» را بنا کرد.
آنچه در سیره سیدمحمدرضا علوی تهرانی بسیار جلوه می‌کرد، ارادت خاص وی به ساحت مقدس اهل‌بیت (ع) بود، او همواره در مجالس عزاداری اهل‌بیت (ع) چه در مسجد و چه در بیت خویش، تمامی سعی و همت خود را به کار می‌گرفت و می‌گفت:
«مجلس، هم باید مجلس قال باشد و هم حال»
یعنی هم از معارف اهل‌بیت «علیهم‌السلام» گفته شود و هم عزاداری و ذکر مصیبت انجام شود، در جلسات هفتگی صبح‌های جمعه که از یادگاری‌های وی است و هر هفته برقرار است، زودتر ازهمه حاضر می‌شد و در آماده‌سازی آن کمک می‌کرد.
عصر عاشورا و بعد از اتمام مجلس عزاداری در حسینیه، پیشاپیش دسته عزاداران حسینی با پای برهنه به سمت مسجد حرکت می‌کرد و در مصیبت حضرت سیدالشهداء (ع) اشک می‌ریخت و عزاداری می‌کرد.
او که در حدود ۲۴ سال به فعالیت در مسجد و حسینیه حضرت امیر (ع) پرداخته بود، سرانجام در ۲۳ آبان‌ماه ۱۳۷۵ شمسی در اولین روز ماه رجب، دعوت حق را لبیک گفت و به سرای باقی شتافت.
پیکرش پس از تشییع از حسینیه تا مسجد به حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) منتقل شد و در جوار ضریح این حضرت به خاک سپرده شد.
نظر شما