ابهام در تاثیرات افزایش قیمت بلیت سینماها

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، اکران نوروزی فیلم های سینمای ایران در حالی از 25 اسفندماه آغاز شده که هنوز تکلیف افزایش قیمت بلیت سینماها مشخص نیست.

امسال طولانی شدن روند انتخاب فیلم های اکران نوروز  به خاطر لزوم تعیین تکلیف آیین نامه کارگروه اکران برای سال جدید، موجب شد موضوع افزایش قیمت بلیت ها به حاشیه برود تا جایی که مقرر شد ابتدا فیلم های نوروز 98 انتخاب شوند و موضوع قیمت بلیت در جلسات پس از آن تعیین تکلیف شود.  

سال گذشته در همین روزها بود که شایعه قیمت بلیت بیست هزارتومانی برای سینماها در رسانه ها مطرح شد اما در نهایت «غلامرضا فرجی» سقف قیمت بلیت برای سینماهای مدرن مراکز استان ها را پانزده هزار تومان اعلام کرد.

سخنگوی کارگروه اکران همچنین قیمت بلیت  سینمای ممتاز را ۱۰ هزار تومان و سینماهای درجه یک را ۸ هزار تومان اعلام کرد. برای شهرستان ها نیز قیمت بلیت سینماهای  مدرن مراکز استان ۱۲ هزار تومان، سینماهای ممتاز ۸ هزار تومان و سینماهای درجه یک ۷ هزار تومان اعلام شد.

امسال اما هنوز وضعیت هزینه سینمارفتن مردم در سال آینده مشخص نیست. «علی سرتیپی» در روزهای گذشته از احتمال افزایش حداقلی بلیت سینماها خبرداد.

سخنگوی شورای عالی اکران تصمیم گیری درباره این مساله را به جلسه شورای صنفی نمایش موکول کرده بود.

دولت نیز البته در این زمینه نگاه خاص خود را دارد؛ چنان که «ابراهیم داروغه زاده» با اشاره با افزایش هزینه تولید فیلم در سال جاری و هزینه های سینماداری در کشور، افزایش بلیت سینمها را ناگزیر می داند.

معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی اما تاکید دارد افزایش قیمت بلیت سینماها نباید به نحوی باشد که موجب ریزش مخاطب سینما شود.  

باید توجه داشت در سال های اخیر بازگشت مردم به سینماها، موجب رونق دوباره گیشه سینماو فروش میلیاردی فیلم ها شده است؛ افقی که پیش از سال 92 قابل پیش بینی نبود. در آن زمان با شدت گرفتن اختلاف سازمان سینمایی و خانه سینما، فضای سینمای کشور به جای فراهم کردن فضای تولید سرگرمی برای مردم به عرصه جدال تفکرات مختلف تبدیل شده بود؛ موضوعی که بر مضلامین فیلم های سینمایی هم تاثیرگذاشت و شاهد موجی از فیلم های تلخ بر پرده سینماها بودیم.

پس از آن اما تغییر نگاه به سینما و سینماگران و بهبود تعامل دولت و اهالی سینما بارقه ای از امید در فضای سینمای ایران به وجود آورد. در این زمان همچنین تخصیص روزهای نمایش رایگان فیلم در سالن ها زمینه آشتی مردم با سینما را فراهم کرد و به تبع آن تولید فیلم با مضامین و ژانرهای متنوع باردیگر رونق گرفت.

حضور مردم در سینماها البته نتایج مثبت دیگری هم داشت تا آن جا که در نقاط مختلف تهران و همچنین شهرستان ها سالن های باکیفیت ساخته شد که آینده سینماداری در ایران را تضمین کرد.

با همه این ها در یکی دو سال اخیر، شرایط اقتصادی کشور آینده حضور مردم در سینماها را در هاله ای از ابهام قرار داده است؛ سرگرمی که شاید هنوز هم نسبت به سایر رقبایش چون موسیقی و تئاتر کم هزینه تر باشد.

با فرض افزایش بلیت سینماها باید این پرسش را مطرح کرد که واکنش مخاطب چه خواهد بود؟ آیا می توان راه حلی میانه یافت تا هم تولید کنندگان فیلم و سینمادارها ضرر نکنند و هم مخاطب سینمای ایران با ریزش روبرو نشود؟

در هرحال باید منتظر پیشنهاد شورای صنفی نمایش برای میزان افزایش بلیت سینماها به سازمان سینمایی ماند و امیدوار بود در شرایط کنونی راه حل های خلاقانه تری برای حفظ سینما به عنوان سرگرمی مردمی در سبد کالای فرهنگی خانوار ایرانی پیدا شود.