چمدانهایی که به مقصد آفریقا بسته شده اند

خبرگزاری شبستان_محمد حسنلو؛ در زمانی که مردم لیبی با تاسی از بیداری اسلامی در کشورهای خاورمیانه علیه دیکتاتور خود قیام کردند اوضاع در لیبی کمی نسبت به دیگر کشورها تفاوت داشت. معمر قذافی بر خلاف دیگر دوستان خود که چیزی در بساط نداشتند، خود را صاحب منابع نفتی لیبی می دانست که سالها تمام کشورهای غربی را به خاطر آن منابع دوست خود نگه داشته بود و حتی اتهاماتی مثل سقوط هواپیمای لاکربی نیز نتوانسته بود خدشه‌ای در این دوستی ایجاد کند. قذافی به هیچ وجه دوست نداشت این منابع را از دست بدهد که همین امر باعث خونریزی بسیاری در شهرهای مختلف لیبی شد که در نهایت بهانه اصلی مداخله ناتو در لیبی شد.
کمی به قبل از برگردید. آمریکا و ناتو در همان ابتدا از اعزام نیروهای نظامی به لیبی خودداری کردند چرا که نمی‌خواستند به سرنوشتی مشابه عراق دچار شوند. هرچند تلخی تجربه اشغال عراق و افغانستان و هزینه های سنگین آن هنوز هم در کام کشورهای غربی مانده است ولی منابع نفتی لیبی چیزی نبود که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت. آنها می‌دانستند اگر واشنگتن در پروژه لیبی و حذف قذافی با کمترین هزینه موفق عمل کند، لیبی با منابع سرشارش یکی از کشورهای مستعمره غرب خواهد شد و به خاطر همین شروع به بمباران شهرها و روستاهای لیبی کردند. آنها به بهانه بمباران مکان استقرار قذافی و طرفدارانش روی آسمان لیبی پرواز می‌کردند ولی معلوم نبود چرا خانه‌های مسکونی هدف قرار می‌گرفتند.
در نهایت مرگ معمر قذافی نگرش جدید آمریکا در جنگ لیبی را بر همگان ثابت کرد. این نگرش می‌گوید از حداقل و یا هیچ نیروی زمینی، نیروی هوایی سنگین و از جمله از هواپیماهای بدون سرنشین، و اتکا بر متحدان، دست کم در مورد لیبی می توان به بهترین نتایج رسید. دولت اوباما که هزینه های سنگین و نتایج نامطمئن جنگ در عراق و افغانستان را تجربه کرده است، به هواپیمای بدون سرنشین روی آورد که در اعزام این هواپیماها به کشور اوگاندا نیز شاهد صحنه‌های مشابهی هستیم. وقتی اوباما در میان بحران وال استریت و با این همه مشکلات اقتصادی نیرو به اوگاندا اعزام می کند؛ مطمئن باشید دلیلی جز دستیابی به منابع نفتی و تسلط بر آفریقا ندارد.
اوباما اعلام کرده است نیروهای نظامی آمریکا به مرکز آفریقا اعزام می شوند تا کودکان اوگاندایی را از دست شورشیان شبه نظامی «لرد» در اوگاندا نجات دهند؛ کاری که به نظر می رسد از عهده دولت مرکزی نیز برمی‌آید. اوباما در سخنرانی خود می‌گوید در هرجایی مثل عراق، افغانستان، فلسطین(منظورش غزه است)، اوگاندا و لیبی کودکان در تهدید نیروهای شورشی باشند، آمریکا آمادگی خود را برای محافظت از جان آنها اعلام می کند. حتی کار به جایی رسیده است که سناتور جان بومر سخنگوی جمهوری خواه نمایندگان کنگره هرچند دل خوشی از اوباما و دمکراتها ندارد؛ در سخنرانی خود در مقابل نمایندگان کنگره از اعزام نیرو به آفریقا استقبال می‌کند و اوباما را محافظ جان کودکان و شایسته یک جایزه نوبل صلح دیگر خطاب می‌کند. از بحث دلسوزی اوباما برای کودکان کشورهای مختلف که بگذریم؛ به حقیقت دیگری می‌رسیم که رقابت با چین برای سرمایه گذاری در آفریقای بعد از دیکتاتورهای سابق است. بعد از مبارک و حالا قذافی اوباما برای ساخت امپراطوری جدید خود در آفریقا از هم اکنون از مرکز این قاره شروع کرده است. شرکت های آمریکایی برای اینکه چین و روسیه را کنار بزنند مجبور هستند با اروپایی ها مشارکت کنند.
بعد از مرگ قذافی همان آمریکا و اروپایی که با هواپیماهای بدون سرنشین خود زیرساختارهای عمده لیبی را تخریب می‌کردند، حالا برای ساخت این زیرساختارها شرکت خود را به این کشور اعزام کرده‌اند تا لیبی را از نو بسازند ولی لیبی که توسط شرکت های آمریکایی ساخته می‌شود نمی تواند همان لیبی باشد که استقلال نسبی خود را داشت. تحلیل‌گران معتقدند که ممکن است اوضاع پس از سقوط رژیم قذافی شبیه عراق پس از حمله آمریکا شود به طوریکه درگیری‌های خشونت‌آمیز در سراسر لیبی برای مدت زیادی ادامه یابد و لیبی عملاً به یک کشور ویرانه تبدیل شود.
در این بین «فیلیپ هموند»، وزیر دفاع جدید انگلیس از شرکت‌های انگلیسی خواسته است چمدان‌های خود را ببندند و برای بردن قراردادهای پرمنفعت به لیبی جنگ ‌زده سفر کنند. «هموند» همزمان با باز شدن بازارهای کشور نفت‌خیز لیبی به روی کشورهای خارجی گفت، من از شرکت‌های انگلیسی انتظار دارم که حتی همین امروز چمدان‌هایشان را ببندند و برای حضور در لیبی در اولین فرصت ممکن به این کشور سفر کنند.
وزیر دفاع جدید انگلیس که با بی‌بی‌سی گفتگو می‌کرد و سابقه طولانی در کار در محیط‌های تجاری دارد همچنین از شرکت‌های انگلیسی خواسته است که از فرصت استفاده کرده و مغلوب رقبای فرانسویشان نشوند. نمایندگان پارلمان این کشور معتقد هستند مردم لیبی باید هزینه‌های دولت لندن در تجاوز به این کشور را پرداخت کنند.
حال در این وضعیت شورای ملی انتقالی لیبی باید در برابر نفوذ و اعمال فشارهای غرب پس از سرنگونی رژیم قذافی مقاومت کند و در راستای برآورده کردن خواست مردم لیبی گام بردارد. عدم اجرای اصلاحات موردنظر مردم لیبی می تواند سرنوشت قیام معترضان در لیبی را به سرنوشت فعلی مردم مصر که از شورای عالی نظامی این کشور رضایت ندارند، گره بزند. برای ایجاد یک لیبی آزاد و دموکراتیک باید مقاماتی که به خواست مردم این کشور اعتقاد دارند به روی کار بیایند. یکی از گزینه‌های مهم در این راستا برگزاری سریع انتخابات در لیبی است.
آغاز دوران پس از قذافی در لیبی با چالش‌هایی از جمله بهبود شرایط اقتصادی این کشور همراه خواهد بود. سوال مهم اینجاست که چه کسی خلاء قدرت در لیبی را پر می‌کند و آیا برای قدرت در این کشور حتی میان مخالفان نزاع و درگیری به وجود خواهد آمد یا خیر؟
سرنگونی رژیم قذافی دستاوردی بزرگ برای مردم لیبی است و آنها باید از این دستاورد چشمگیر حفاظت کنند و اجازه ندهند کشورهای غربی به بهانه همکاری در سرنگونی رژیم قذافی بخواهند پایگاههای نظامی در لیبی ایجاد کنند و یا شرکتهای بزرگ نفتی در این کشور بخواهند از نفت لیبی استفاده کنند.