عباس، نامش کنار آب آرام می‌گرفت

خبرگزاری شبستان _نوشین کریمی، میان رفاقت تو با حسین بن علی چه اسراریست که ولادتت نزدیک و شهادتت نزدیک و شفاعتت نزدیک به اوست.

چقدر از مولایم حسین روضه شنیده باشم که در آن وصف تو نبود، هیچ. چقدر از وفای تو گفتهاند که عشق حسین(علیه السلام ) در آن نبود، هیچ.

مگر این همه دلبستگی و ارادت از ذهن تاریخ پاک می‌شد که به گوش ما نرسد، هرگز.

مگر این همه خلق کرب و بلا را می‌شناسند بی‌تو، هرگز.

سکوت می‌کنم و در سکوت می‌نویسم که چطور خدا برای موسی هارون و برای حسین (علیه السلام) عباس آفرید.

عباسی که نامش کنار آب می‌آید و آب کنار عباس دست به سینه می ماند...توی که شاید نامت کنار آب آرام می‌گرفت و نا آرامی من از این همه دلدادگی زیاد..

دلم از دلدادگی و مردانگی و غیرتت تنگ می‌شود وقتی هنوز هر شعبان که می‌شود، نذر می‌کنم که محرم، بین الحرمین باشم. بین حرم شما و حرم شش گوشه حسین بین علی(علیه السلام).

میلادت قشنگ و زندگیت قشنگ و رفاقتت قشنگ و شهادتت قشنگ و من بین این همه زیبایی نشد که ذکر نام تو را ای «باب الحوائج»، از عمق دل نخواسته باشم.

قسم به دست‌های بریده‌ات، قسم به لب عطشانت، قسم به مشک پاره‌ات، قسم به راه شهادتت دل ما را به حوائج این دنیا نه، به شفاعت قیامتت دل خوش کن.

عجیب نیست که میلادتان با اربابم حسین(علیه السلام) پشت هم است، بی‌شک خدا نشانه گذاشته و گویا این یک «تشدید» است تا من بفهمم این ولادت‌ها و آن شهادت‌ها نقطه اتصال یک راهند...

امام علی (علیه السلام) ۱۰ سال پس از وفات حضرت فاطمه زهر (سلام الله)، با امّ البنین ازدواج کرد. این بانوی مکرمه، سرپرستى فرزندان حضرت زهرا (سلام الله) را بر عهده گرفت.

حضرت باب الحوائج، ابوالفضل العبّاس(علیه السلام ) فرزند برومند اولین پیشوای شیعیان حضرت امام علی (علیه السلام) و امّ‌البنین (سلام الله)، در روز چهارم شعبان سال ۲۶ هجری قمری در مدینه منوره چشم به جهان گشود.

حضرت على (علیه السلام) در گوش این نوزاد بسیار خوش منظر و زیبا، اذان و اقامه گفت و او را عبّاس نام گذاشت.

گفته می‌شود؛ پدر ارجمندش امام علی(علیه السلام) گاهى قنداقه عباس خردسال را در آغوش مى‌گرفت و بر بازوان او بوسه مى‌زد و اشک مى‌ریخت چرا که این دست‌ها روزی براى کمک و یارى برادرش حسین (علیه السلام) قطع خواهد شد.

کنیه‏ حضرت عباس(علیه السلام)، «ابوالفضل» و از القاب ایشان؛ «قمر بنی هاشم»، «قمر العشیره»، «باب الحوائج»، «سقای کربلا»، «ساقی عطاشا»، «علمدار کربلا»، «صاحب لواء»، «حامل لواء»، «عبد صالح»، «طیار»، «ابوقربه» (صاحب مشک)، «عمید»، «صابر»، «محتسب» و «مواسی» (فداکار) است.

عباس بن علی(علیه السلام) به خاطر سیمای جذاب و نورانی، به «قمر بنی هاشم‏» و به خاطر آوردن آب به خیمه‏‌ها در صحرای کربلا، «سقا» لقب گرفت.

در جریان حرکت امام حسین(علیه السلام ) از مدینه به مکه تا کوفه و کربلا، ابوالفضل العباس(علیه السلام)، سرپرستی و سپهسالاری کاروان آن حضرت را بر عهده داشت.

حضرت قمر بنی هاشم با پس زدن امان نامه امویان، بزرگترین درس وفاداری را در جامعه انسانی به نمایش و یادگار گذاشت.

عباس بن علی(علیه السلام )در روز عاشورا و در صحرای سوزان کربلا، با دیدن ناله از فَرط عطش، لب‌های خشکیده و چشمان اشکبار فرزندان امام حسین (علیه اسلام)، مشک آب را بر دوش گرفت و برای بزرگترین امتحان زندگی خود، عازم شریعه فرات و نهر علقمه شد.

ساقی تشنگان حریم خدا، با شجاعت رجزی خواند و صف لشکریان دشمن را شکست، خود را به آب زلال فرات رساند، با لب‌هایی تشنه مشک را پر کرد، اما جرعه‌ای ننوشید زیرا اباعبدالله الحسین(علیه السلام) و فرزندان عزیز و معصومش تشنه بودند و در راه بازگشت دو دستانش را بریدند و به چشمش تیر زدند و او مشک آب را به دندان گرفت و سپس تیر به مشک زدند و در نهایت با ضربه بر سرش او را به شهادت رساندند.

وقتی امام حسین(علیه السلام) بر بالین خون آلود حضرت عباس (علیه السلام) حاضر شد، فرمود: «الْانَ إِنْکَسَرَ ظَهْری وَ قَلَّتْ حِیلَتی ...»؛ «اینک کمرم شکست و راه چاره بر من محدود شد ...»

باب الحوائج قمر بنی هاشم(علیه السلام) در زمان شهادت، ۳۵ سال سن داشت و اکنون حرم مطهرش در فاصله حدود ۳۰۰ متری شمال شرقی حرم امام حسین (علیه السلام) قرار دارد و حد فاصل این دو بارگاه نورانی را بین الحرمین می‌گویند.