خبرگزاری شبستان- کرمان
ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم
زمان به نیمه شعبان می رسد و زمین در تب و تاب اتفاقی بزرگ.
زمینِ سرگردان هر روز به دور خویش می چرخد و بشر در این چرخش تکراری، گرفتار است؛ گرفتارِ زمین، دربند خویش، اسیر عقال و پایبندی که یارای کندن او را ندارد تا سبکبال شود و قصد آسمان کند...
'' الهی هب لی کمال الانقطاع...'' چه بجا و درست این دعا برای این زمان( ماه شعبان، ماه ولادت بقیت الله) آمده است.
انسان صنعتی شده ی قرن ۲۱ هوای تازه می خواهد؛ مهمتر، زندگی می خواهد نه زنده مانی؛ این انسان از پَرسه زدن در دنیای مجازی خسته تر از سرگردانیِ دنیای حقیقی است.
او هر دری را می کوبد به امید آرامشی، برای یافتن پناهگاهی، در آرزوی پیدا کردن تکیه گاهی تا پشتش را خالی نکند، تنهایش نگذارد، رهایش نکند که دستش را بگیرد، هوایش را داشته باشد، هدایتش کند تا به سلامت از این برهه عبور کند.
بشر در این تنگنای نفس گیر و در این دست و پا زدن های وقت گیر، در لابلای روزمرگی و بلاتکلیفی، کسی را می خواهد که زندگی را معنا و تعریف جدیدی از انسانیت نشان دهد.
این بشر خسته است، به ستوه آمده اما عجیب اینکه با اینهمه بدحالی و فراز و نشیب و بحران و تلاطم دریغ که هنوز به اندازه یک لیوان آب هم تشنه نشده که اگر شده بود به فرموده آن امام عزیز غایب از نظر، امر فرج و گشایش اینقدر به تاخیر نمی افتاد.
این انسان اما برای نجات خویش باید به اضطرار بیفتد؛ به استغاثه و طلب استسقاء؛ به اینکه کسی جز او را نجوید و راهی غیر او را نپوید.
هیچ چیز این انسان سرگردانِ دوران را جز امام علیه السلام نجات نمی دهد؛ امام او را ماوا می دهد، زندگی را جهت و همه هستی را در مسیر تکامل و سیر الی الله.
آن امام مهربانی که فرمود: ما در رعایت حال شما کوتاهی نکرده و یاد شما را از خاطر نبرده ایم....
شب نیمه شعبان، شب راز و نیاز است... شب مناجات، شب التجا و التماس...شب انتظار، انتظاری از جنس بیت نورانی امام عسکری علیه السلام همراه با نرجس خاتون و حکیمه خاتون علیهما السلام تا سحرگاه ظهور از راه برسد.
طاهره بادامچی
نظر شما