اسدالله شعبانی در گفت و گو با خبرنگار شبستان درباره سرودهای فولکوریک و اهمیت آن در ادبیات گفت: سروده های میهنی ما چه به فارسی باشد چه به زبان آذری ، کردی و لری و گویش ها و لهجه های گوناگون که در این کهن مرز و بوم پراکنده است و از میان ترانه های فولکوریک آذری را یکی از بهترین ترانه ها می دانم و بر این باورم که دستکار ذوق و هنر توده های مردم دلنشین تر و مردمی تر شده است ، بایا تیلار بخشی از این ترانه هاست که چون از ته دل ، سروده شده بی هیچ پند و پیرایه ای به دل ها راه یافته است و در دل ها سیر و سفر کرده است تا به ما رسیده است.
این شاعر و نویسنده کودک در ادامه با اشاره به اهمیت این مقوله افزود: ادبیات امروز ما اگر بخواهد صدایش به دنیا برسد می بایست از گنجینه های ادبیات فولکلور و کهن پایه و مایه بگیرد امروز با شنیدن و خواندن گنجینه های ادبیات کهن لذت می بریم و از این همه سادگی و حس های دل انگیزشان شگفت زده می شویم ، گزافه نیست اگر بگویم بایاتیلار با بازی کلامی که گاه در دو مصراع نخستین به مهمل می گراید ، چنان جادویی و دل نشین است که اگر بنا باشد آن را با هایکو های ژاپنی مقایسه و ارزیابی کنند تردید ندارم که کفه ترازوی بایا تیلار سنگین تر خواهد بود .
وی افزود: شعر معاصر ما هم از همین گنجینه ها و ره توشه ها برداشت کرده اند. شهریار در منظومه ارجمند حیدر بابا سلام ، بسیاری از مضمون های بایاتیلار را به کار آورده و نیز از فرهنگ توده های به فراوانی بهره گرفته است.
این استاد ادبیات کودک اضافه کرد:نیما یوشیج که در شعر فارسی راهی نو گشوده هم از فرهنگ بومی تبرستانی خود به زیبایی و مهارت تمام یاری جسته است و همین رنگ و آهنگ بومی شعر اوست که نامش را در میان فارسی گویان معاصر بر جایگاهی برتر نشانده است.
نظر شما