خبرگزاری شبستان، سرویس فرهنگی- مریم داوری: در بین سالهای 1335 تا 1340 تلاش هایی برای ساخت انیمیشن در کشورمان صورت گرفت. نخستین انیمیشن کوتاه با عنوان ملانصرالدین در سال 1336 ساخته شد. تا به امروز نه تنها انیمشن های زیادی در کشورمان ساخته شده است بلکه جشنواره ای تخصصی در این زمینه با عنوان جشنواره بین المللی پویانمایی هر دو سال یک بار به همت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برگزار می شود. به منظور اطلاع از وضعیت انیمیشن در کشورمان گفتگویی با «محمدرضا مقدسیان»، منتقد سینما و تلویزیون ترتیب دادیم که بدین شرح است:
در حال حاضر وضعیت انیمیشن ایرانی چگونه است؟
انیمیشن ایران دچار ترسیدگی شده است. در حقیقت انیمیشن ما از افرادی که مستعد هستند اما درون گرا، محافظه کار نیز هستند، تشکیل شده است. کسانی که در حوزه انیمیشن کار می کنند، ترسیده اند و همین ترس باعث محافظه کاری و نپریدن آنها شده است.
چگونه می توان با ترسیدگی انیمیشن مقابله کرد تا استعدادها و ظرفیت های این حوزه متبلور شود؟
مهم ترین ویژگی که منجر به محافظه کاری و ترسیدگی بین افراد می شود و فقط هم به جامعه انیمیشن ربط پیدا نمی کند، عدم توجه به مقوله برقراری ارتباط با دنیای واقعی است. این دنیای واقعی می تواند افراد دیگری باشد که در جامعه انیمیشن فعال هستند و یا مدیرانی باشند که در این زمینه فعالیت می کنند و اساسا جامعه ای باشد که ما داریم برای آن اثر تولید می کنیم. اگر ما تمرین این را بکنیم که بتوانیم با هم ارتباط برقرار کنیم ، تفاوتها را بپذیریم ، مزیت ها را بشناسیم و با هم گفتگو کنیم در این صورت بخش زیادی از این ترس که ریشه در برداشت های ذهنی دارد و واقعی نیست، از بین می برد. بعد از آنکه آن ترس از بین برود، توانایی هایی که زیر سایه آن ترس پنهان شده است ، متبلور می شود و در نهایت بچه ها می توانند با هم تعامل داشته باشند، مزیت پیدا کنند و در کنار هم بودنشان باعث رشد تصاعدی کیفیت کارها شود. در نهایت می توانیم یک جامعه پویا در حوزه پویانمایی داشته باشیم.
پویایی در جامعه انیمیشن چه دستاوردهایی خواهد داشت؟
اگر پویایی در جامعه انیمیشن شکل بگیرد به فراخور هم ذائقه خاص مخاطب ایرانی پیدا می شود و هم آثار خاص هنرمندان ایرانی شکل می گیرد و هم در نهایت بازار خوبی برای عرضه آثار انیمیشن چه در داخل و چه در داخل کشور شکل می گیرد. حتی در مقوله عرضه هم اگر آن ترسیدگی از بین برود ، ما تخصص پیدا کنیم و آموزش ببینیم اتفاقات خوبی رقم می خورد. برای اینکه بتوانیم آثار را در عرصه داخلی و به طور ویژه در عرصه جهانی با تکنیک های روز عرضه آثار سینمایی که پخش کنندگان جهانی از آن استفاده می کنند ، ارایه کنیم گردش اقتصادی خیلی خوبی ایجاد خواهد شد که همزمان هم تولید انیمیشن را در کشور رونق می دهد و هم برند انیمیشن ایرانی را در دنیا مطرح می کند.
جشنواره پویانمایی تهران چه نقشی در تعامل فعالان انیمیشن داشته است؟
یکی از مشکلات مطرح در انیمیشن این است که بچه های انیمیشن پا را از حوزه خود بیرون نمی گذارند. تا وقتی تعاملی بین بچه های انیمیشن شکل نگیرد، نمی توانیم از حال و روز انیمیشن صحبت کنیم. یکی از مزیت های جشنواره پویانمایی تهران فراهم کردن بستری برای تعامل بچه های انیمیشن با هم و همین طور با فعالان این حوزه در خارج کشور است. این جشنواره همچنین می تواند به خودباوری و افزایش اعتماد به نفس بچه های انیمیشن کمک کند. البته جشنواره پویانمایی تهران باید فراتر از این رود و فعالیت ها و برنامه هایش را محدود به زمان برگزاری جشنواره نکند. در حال حاضر بعد از برگزاری این جشنواره ، بچه های انیمیشن به سراغ کار خود می روند و تعاملی با هم و با فعالان این حوزه در خارج کشور ندارند. در صورتی که ارتباط بچه های انیمیشن با هم و با فعالان این عرصه در دنیا می تواند به خود این جشنواره هم کمک کند زیرا این ارتباط باعث شناسایی مزیت ها می شود.
چطور تعامل فعالان انیمیشن باید حفظ شود که محدود به جشنواره دوسالانه انیمیشن نشود؟
مقوله استمرار بسیار مهم است. ارتباط فعالان انیمیشن اگر ارتباط مستمری باشد، در نهایت نتایج بلند مدت و غنی تری ارایه خواهد شد. دست کم در حال حاضر ارتباط بچه ها در حوزه انیمیشن محدود می شود به رویدادهای مقطعی یا دو سال یک بار در جشنواره پویانمایی . آن چیزی که به نظرم می تواد راهگشا باشد، استمرار این ارتباط در طول سال به طور منظم و مرتب است که در نهایت بتواند یک جور تمرین برقراری ارتباط باشد تا این ارتباط برقرار کردن به جزئی از رفتار هنری هنرمندان ما در حوزه انیمیشن تبدیل شود نه یک رفتار شیک فرهنگی در یک مقطع محدود.
نظر شما