کاسب نمونه محله مهربانی آزادگان/ عطر حرم امام رضا(ع) می آید

 خبرگزاری شبستان – البرز: آغازین روزهای دهه کرامت برای یافتن سوژه خبری در دل شهر، فرصتی را فراهم آورد تا در کنج یک مغازه پنج متری در جوار مسجد مهدویه آزدگان کرج با پیرمردی آشنا شویم که یکی از خادمان آستان قدس رضوی است.

بوی عطر چای هل دار، بوی قهوه های اعلاء و عود که در هم آمیخته شده است، یک طرف، صفا و صمیمت فروشنده مغازه در طرف دیگر، جاذبه ای از مهر و محبت را در محلّه مهربانی برای اهالی محل ایجاد کرده است.

تصویر حرم مطهر امام رضا(ع) و تصاویری از خادمیاری این خادم امام رئوف در میان اجناس مغازه خودنمایی می کند. پیش از این ها نیز جملات متعدد از اهل بیت(ع)، شعرا و ... ذهن را در این فضای کوچک به عمق یک عالم عمیق و مطهر سوق می دهد.

بیش از 40 سال خادم امام رضا (ع) بودن، افتخار کمی نیست که نتوان به آن بالید و خود را به آن مفتخر ندانست. همین است که اهالی محل، هر از گاه نذرهای مالی خود را در طبق اخلاص می نهند و به این خادم عالی مقام برای رساندن به ضریح مطهر می سپارند.

« شکرالله نظافت بخش» رسم دلدادگی به امامی که سر ارادت به او تعظیم می دارد، این گونه بیان می کند: « از کودکی عاشق حرم امام رضا(ع) بودم، توفیق شد که تا به امروز قریب 40 سال خادم آستان مقدس امام رضا(ع) باشیم».

خادم آستان قدس رضوی، اشک هایش را از زیر عینکی که برچهره دارد، پاک می کند و می گوید: « روزگار من با یاد و خاطره لحظاتی گذشت که نوکر امام رئوف بودم، امروز حسرت لحظاتی را برای این جوانان و نوجوانان می خورم که اسیر عشق های بی ارزش و گاهی حتی ناپاک می شوند».

این کاسب نمونه محله مهربانی آزادگان معتقد است، عشق های پاک و ناب در جهت راه خدا می درخشند، معنا پیدا می کنند و هرکس که می خواهد سر سالم و روزگار پر عافیت داشته باشد باید به این چشمه پاکی متوسل شود.

وی توضیح داد: معرفت و عشق به علی بن موسی الرضا علیه السلام پایه های زندگی انسان را محکم می کند چرا که انسان از این امام عالی مقام، راضی بودن به رضای خداوند را می آموزد.

خادم آستان قدس رضوی با بیان این مطلب که دهه کرامت که فرا می رسد، موج محبت برادر و خواهری از تبار ایمان در دل های مردم جاری می شود، عنوان کرد: سال هاست که خادم امام رضا هستم، ولی این دهه کرامت در ماه ذیقعده از مهم ترین ایامی است که هر لحظه است، برای انسان برکت به همراه دارد.

هر زمان که صحبت هایمان گل می اندازد، یک مشتری سر می رسد و یا رهگذری که سوالی دارد. از میان رهگذران پیرمردی با نایلونی از نسخه های آزمایش به دنبال یکی از مراکز بیمه است. پاسخ او را می دهد. غصه سن و سالش را می خورد. از آن مرکز بیمه انتقاد می کند. آهی از سر سوز می کشد و گویی کوله باری از غم مردم بردوش خمیده اش است ، می نشیند و از فلاکس کنار دستش یک چای سبز می ریزد و مقابلم می گذارد.

لحظاتی می گذرد. به ناگاه از مناره مسجد صدای اذان بلند می شود. چهره اش متحول می شود. به گونه ای که بی تاب می شود می گوید: صدای زنگ تلفن خدا می آید. باید به مسجد بروم. خدا منتظر است.

هنوز سوالاتم مانده است. می خواهم از لحظاتی که در کنار ضریح گلدسته گل حرم امام رضا(ع) به خادمی می پردازد، بپرسم. اما حق با او است. خدا صدایمان می زند.

روز دیگر به امید پاسخ دیگر سوالاتم تلفنی تماس می گیرم. پای تلفن می گوید: باید تلفن را قطع کنم. در حال سوار شدن به هواپیما هستم. نائب الزیاره شما در مشهد مقدس هستم. چه قسمتی خوبی داشتید شما. حتما یادتان می کنم.