خداوند به زوار امام حسین (ع) در روز عرفه نظر می کند

خبرگزاری شبستان: امروز 15آبان ماه سال 90 و  نهم ذی الحجه سال 1432 هجری در تقویم های شیعی مصادف با روز عرفه، شهادت حضرت مسلم است.

 در جوشش ناب عرفه، وضو می گیرد و در صحرای تفتیده عرفات، جاری می شود. آن جا که ایوان هزار نقش خداشناسی است. لب ها ترنم با طراوت دعا به خود گرفته و چشم ها امان خود را از بارش توبه، از دست داده اند. دل، بیقرار روح عرفات، حضرت اباعبدالله الحسین (ع) شده است. پنجره باران خورده چشم ها از ضریح اجابت، تصویر می دهد و این صحرای عرفات است که با کلمات روحبخش دعای امام حسین (ع) و اشک عاشقان او بر دامن خود اجابت را نقش می کند. 

روز عرفه
در روز عرفه زیارت امام حسین (ع) مستحب است، چه اینکه خداوند ابتدا به زوار امام حسین (ع) نظر می‌کند زیرا همه حلال‌زاده‌اند و بعد به زوار با معرفت خویش در عرفات نظر می‌کند.

شهادت حضرت مسلم و هانی
در این روز در سال 60 ه محمد بن کثیر و پسرش در کوفه به جرم مهمان‌داری و طرفداری از مسلم بن عقیل به شهادت رسیدند. در شب عرفه جناب مسلم بن عقیل به منزل طوعه رفتند. در روز عرفه سال 60 ه که چهارشنبه بود جناب مسلم بن عقیل و هانی بن عروه را در کوفه شهید کردند.

خاندان حضرت مسلم
نام مبارکش مسلم و پدرش عقیل و مادرش علیه و همسر آن حضرت رقیه دختر امیرالمؤمنین (ع) است.

پیامبر (ص) فرمود: چشم مؤمنان بر او گریان است و ملائکه مقرب الهی بر او درود می‌فرستند. امام حسین (ع) هنگامی که آن حضرت را به سوی کوفه فرستادند، در قسمتی از نامه به اهل کوفه چنین فرمودند: برادرم و پسرعمویم و فرد مورد اطمینان از اهل بیتم را نزد شما فرستادم. هنگامی که امام حسین (ع) خبر شهادت آن حضرت و هانی را شنید، چند بار فرمود: انا الله و انا الیه راجعون. سپس فرمود: خیری در زندگی بعد از آنها نیست. از جمله وصایای آن حضرت به ابن سعد این بود که کسی را به نزد امام حسین (ع) بفرستند که آن حضرت به سوی کوفه نیاید.

شهادت و دفن بدن حضرت مسلم
در غربت و مظلومیت آن حضرت همین بس که از پشت‌بام‌ها دسته‌های نی را آتش می‌زدند و بر سر آن حضرت می‌ریختند. همچنین زمانی که چشم ابن زیاد بر آن حضرت افتاد، زبان به جسارت امیرالمؤمنین و امام حسین (ع) و عقیل گشود. در بالای دارالاماره با لب تشنه سر از بدن نازنینش جدا کردند و بدنش را از بالای قصر به پایین انداختند. بعد از شهادت ریسمان به پای مبارکش بسته و در میان بازار کوفه می‌کشیدند. سپس بدن مبارکش را به دار زده و سر مطهرش را به دمشق فرستادند‌.

در دفن بدن مطهر دو نظر است : یکی اینکه جمعی از قبیله هانی آمدند و بدن‌های مطهر مسلم بن عقیل و هانی را دفن کردند. دیگر اینکه نیمه شب زوجه میثم تمار به همراهی چند نفر از جمله همسر هانی بن عروة بدن‌ها را در کنار مسجد اعظم کوفه دفن کردند.

هانی بن عروه
اما جناب هانی که پدرش عروه است، از اصحاب پیامبر (ص) و از بزرگان و خواص شیعه و مخلصین در محبت امیرالمؤمنین علیه‌السلام بود و در جنگ‌های صفین، جمل و نهروان در خدمت آن حضرت بود.

جناب هانی بزرگ طایفه مذحج بود و در قبیله خود دارای نفوذ فراوانی بود. هنگامی که اهل کوفه عهد و پیمان خود را شکستند و بی‌وفایی خود را نسبت به اهل بیت (ع) و مسلم بن عقیل ثابت کردند، جناب هانی بن عروه آن حضرت را پناه داد. پس از آن محمد بن اشعث خبیث جناب هانی و عده‌ای از شیعیان را دستگیر کرد.

بعد از شهادت مسلم بن عقیل و شکستن سر و بینی جناب هانی توسط ابن زیاد ملعون، آن خبیث دستور داد سر جناب هانی را در بازار گوسفندفروشان از بدنش جدا کردند و با طنابی که به پای آن بزرگوار بسته بودند همراه با بدن جناب مسلم بن عقیل (ع) در بازار کوفه روی زمین کشیدند. سپس به دار زدند و سپس بدن هانی همراه با بدن مسلم دفن شد.

روز سد ابواب
در این روز به امر پیامبر (ص) همه درهای منازل اصحاب به طرف مسجد پیامبر (ص) بسته شد، جز در خانه امیرالمؤمنین (ع) که به دستور خاص الهی آن را نبستند.

عده‌ای از اصحاب عرض کردند: یا رسول الله، چرا همه درب‌ها را جز در خانه علی (ع) بستید؟ حضرت فرمود: من تابع وحی پروردگار هستم و در روایتی دیگر است که پیامبر (ص) خطبه‌ای ایراد فرمود و در ضمن آن حضرت فرمود: ای مردم، خداوند متعال به موسی و هارون امر فرمود خانه‌هایی بنا کنند و امر فرمود که جنب در آن خانه‌ها بیتوته نکنند و زن‌ها داخل آنها نشوند مگر هارون و ذریه هارون. علی بن ابی‌طالب (ع) برای من به منزله هارون است برای موسی. پس برای احدی از زن‌ها و جنب حلال نیست که به مسجد من داخل شود.

پیامبر (ص) ایستادند و فرمودند: عده‌ای رضایت قلبی ندارند که علی بن ابی‌طالب (ع) در همه وقت و هر حالتی ساکن مسجد باشد، در حالی که آنها بیرون شده‌اند. به خدا قسم که من آنها را بیرون نکردم و علی (ع) را من ساکن مسجد قرار ندادم بلکه خداوند آنها را بیرون نموده و علی (ع) را ساکن مسجد قرار داده است و منزلت او نزد من مانند منزلت هارون نزد موسی (ع) است. سپس در فضایل علی (ع) کلماتی بیان فرمودند، تا آنجا که فرمودند: هر کس از این موضوع ناراحت است برود آنجا و اشاره به طرف شام کردند.

پایان پیام/