خبرگزاری شبستان، گروه اندیشه: به مناسبت فرا رسیدن ایام محرم حسینی و در آستانه عاشورای حضرت اباعبدالله(ع) ضرورت های همراهی شور و شعور در مجالس عزاداری را با حجت الاسلام «سید محمدباقر علم الهدی»، مدیر موسسه آموزش عالی قاسم بن الحسن(ع) به بحث و بررسی گذاشته ایم که مشروح آن تقدیم حضورتان می شود:
یکی از مسایلی که در مورد مجلس عزای امام حسین(ع) اهمیت دارد، نوع طرح بحث و اشک گرفتن از عزاداران است. اما در بسیاری از موارد مشاهده شده که این مساله بعضا همراه با واژگان و کلماتی است که به هیچ روی در شأن حضرت(ع) نیست. کیفیت اشک گرفتن از حاضران در مجلس سیدالشهدا(ع) باید چگونه باشد؟
اساسا پاسداشت حماسه سیدالشهدا(ع) و زنده نگاه داشتن فرهنگ حسینی از سعادت‌هایی است که در نقشه راه زندگی حال و آینده همه ظلم‌ستیزان و عدل‌گرایان به عنوان ارزش مطرح می شود.
بنابراین از آنجایی که تحت یک فرهنگ ویژه این مراسم برگزار می شود در نتیجه باید آسیب شناسی درباره آن انجام شود تا مسیرهای انحرافی در حاشیه آن به وجود نیاید. گاهی برخی تصور می کنند که به هر قیمتی باید در مجلس امام حسین(ع) گریه کنیم در حالی که آنچه در این مجالس بسیار مهم است شناخت مسیر حقیقی زندگی، اهداف و فلسفه والایی است که حضرت(ع) به خاطر آن به شهادت رسیدند، اگر به ذکر مراثی سیدالشهداء(ع) می پردازیم برای آن است که قلب‌مان به لطافت بیشتری از معرفت الهی برسد تا پیام های جاودانه عاشورای امام حسین(ع) در ذهن ما بیشتر جای بگیرد و خود را نسبت به این جریان فرهنگی و مسیری که در دین به ما ارایه شده، متعهد کنیم.
اگر بنا شد به هر قیمتی از حاضران در مجلس عزا، اشک بگیریم قطعا آن مجلس منحرف می شود و آرام آرام، گزاره‌ها و پیام های ارزشمند و فضیلت مدار عاشورای حسینی رنگ باخته و از درون تهی می‌شود و آن موقع است که دشمن به راحتی می تواند امام حسین(ع) را از ما بگیرد.
درست است که باید مجلس عزا برقرار شود، اشک بریزیم و بر سر و صورت بزنیم اما باید دقت کرد که در کنار این اظهار ادب به حضرت اباعبدالله الحسین(ع)، دشمن می کوشد مسیر انحرافی را پیش پای ما طراحی می‌کند، لذا اشک گرفتن به هر قیمتی در عزاداری ها در واقع سبب می شود که در زمین دشمن بازی کنیم، این در حالی است که اگر حقیقت ماجرا را برای مخاطب بازگو کنیم و از مظلومیت امام (ع) و اهل بیت شان و اقتدار آن بزرگواران سخن بگوییم، خود به تنهایی رقت قلب و اشک را به همراه می آورد و حتی اگر کسی اشک نریزد قطعا متاثر شده و حالت حزن و گریه پیدا می کند. چنان که روایت است: «مَنْ بَكی اَواَبْكی اَوتَباكی... ».
یکی از بدعت های اشتباه در برخی آئینی های عزاداری نامگذاری‌های نامتعارف برای عزاداران همچون «اکلاب الحسین»! این قسم رفتارها چه عواقبی دارد؟
متاسفانه، در میان افرادی که مجلس عزا برگزار می کنند، گاهی تعابیر و مباحثی مطرح می شود که بسیار جای تاسف دارد. این قبیل اقدامات به هیچ روی با پیامهای عاشورای حسینی همخوانی ندارد.
من به همه ارادتمندان امام حسین(ع) می گویم که حضرت اباعبدالله(ع) سگ نمی‌خواهد، امام حسین(ع)، انسان با بصیرت می خواهد. پیامهای امام حسین(ع) برای ارادتمندانی است که اندیشه و فکر و معرفت داشته باشند، وفادار به تعهدات دینی باشند، حضرت(ع) سگ نمی خواهد، ایشان کشته شد تا مردم آدم شوند، از خوی حیوانیت دور شوند. برای آنکه مردم وفاداری شان بر اساس و معیار بصیرت شان باشد نه اینکه بدون بصیرت، اظهار عشق و ارادت کنند.
امام حسین(ع) کشته بی معرفتی‌های مردم شدند، علی اکبر و علی اصغر و حضرت عباس(ع)، کشته بی معرفتی‌ها و بی بصیرتی‌های مردم بودند. از سوی دیگر دقت کنیم شعارهایی که امام حسین(ع) و یاران حضرت سر می‌دهند هیچ کدام انحرافی نیست، در نتیجه ما نیز باید در نامگذاری ها و شعارهایی که در محافل انتخاب می کنیم این دقت نظرها را مد نظر قرار دهیم تا از انحرافاتی که ما را از اهداف امام حسین(ع) باز می دارد، دور بمانیم که اگر جز این باشد در خانه دشمنان امام (ع) ایستاده ایم.
رابطه میان شعور و شور در عزاداری‌های حسینی چگونه باید لحاظ شود و اساسا همراهی این دو با یکدیگر چه اثراتی را به همراه دارد؟
شور در عزاداری حسینی در راستای شعور است و شعورمان هم در راستای نقشه راه زندگی، اگر این دو را در کنار هم تعریف کردیم محفل امام حسین(ع) برایمان معنا پیدا می کند واگرنه شور بدون شعور فقط یک هیاهو و اظهار ادعا است، آنچه مهم است اینکه این شور در شاکله شعور اتفاق بیفتد در اندیشه آدمی تعیین کننده است.
شوری مقدس است که ما را با بصیرت در خانه اهل بیت(ع) نگاه دارد و نقشه راه سعادتمندانه را برایمان ترسیم کند واگرنه فقط غوغاسالاری است. ما اگر به دنبال اخذ نقشه راه از مکتب حسینی هستیم به جای سر و صدا و شورهای بی‌محتوا، باید به دنبال سیره حضرت(ع) و منطق نهضتشان باشیم.
نظر شما