به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، «تعزیه» از جمله هنرهای آئینی نمایشی در ایران است که در آن واقعهٔ کربلا به دست افرادی که هر یک نقشی از شخصیت‌های اصلی را بر دوش دارند نشان داده می‌شود؛ در واقع این نمایش نوعی نمایش مذهبی و سنتی ایرانی شیعی است که شهادت امام حسین(ع) و یارانش را در واقعه سال 61 قمری به تصویر می کشد، تعزیه در ایران در استانهای اردبیل، سمنان، اصفهان، مرکزی،قم، تهران، مازندران، قزوین، البرز، کرمان، یزد، همدان،خوزستان،فارس، زنجان، بوشهر و خراسان رضوی اجرا می شود؛ مجالس تعزیه در ماه محرم و شیوه اجرای تعزیه را «مهدی دریایی» موافق خوان و پژوهشگر تعزیه که 18 کتاب با موضوع تعزیه منتشر کرده است به گفتگو گذاشته ایم که در زیر می آید:
آیا می توان در اجرای تعزیه مفاهیم دینی را آموزش داد؟
بله، در تعزیه اموزش مفاهیم دینی را داریم ؛ تعزیه خوانان در کنار اینکه برای امام حسین(ع) عزاداری می کنند و راوی حادثه عاشورا هستند؛ در برخی مجالس تعزیه یکی اذان می گوید و دیگری نماز می خواند همین ها آموزش دینی است، در واقع یکی از وظایف تعزیه خوانان آموزش دینی است.
نسل جدید تعزیه خوانان باید چگونه تربیت شوند تا تعزیه با همان ساختار و شکل باقی بماند و کمتر آسیب ببیند ؟
متاسفانه ما 10 سال است با این مشکل مواجه ایم و نمی توانیم حتی با شبیه خوانان قدیمی هم برخورد کنیم ونهادی هم نیست که نظارت کند؛ بیشرین ضربه را حرفه ای خوانان به تعزیه می زنند چون الگو و برند این کار هستند و به نوعی بر روی دیگران تاثیر می گذارند بنابراین باید تعزیه خوانان حرفه ای را توجیه کرد.
آیا با برگزاری کلاس های آموزشی برای جوانان علاقمند به تعزیه می توان جلوی آسیب به شبیه خوانی گرفته می شود؟
بله؛ تنها راه مقابله با این مشکل برگزاری کلاس های آموزشی شبیه خوانی برای جوانان است؛ در گذشته ملا،میرزا و معین البکا را در تعزیه داشتیم ولی امروز نداریم ؛ چرا؟ چون امروزه تعزیه خوانی از کودکی شروع نمی شود، برای مثال اگر امروز از جوانان تعزیه خوان بپرسند استاد شبیه خوانی ات چه کسی است از«استاد سی دی » نام می برند، در 15 سال اخیر تعزیه خوانان هیچکدام به مکتب تعزیه نرفتند و همه از طریق سی دی آن را یاد گرفتند؛ یکی از مشکلات امروز تعزیه ایران عدم آشنایی با شیوه اجرای «مجالس غریب» است.
چرا مجالس غریب خوانده نمی شوند و در تعزیه امروز با این مشکل مواجه هستیم؟
پیشکسوتانی که «مجالس غریب» را بلدند و به هر دلیلی نمی خوانند یک عده از تعزیه خوانان قدیمی هم که فوت کرده اند و عده ای از آنها در خانه هستند و توانایی اجرا ندارند؛ اگر همین ها هم از دنیا بروند ما دیگر با شیوه اجرای غریب آشنا نیستیم و این یک ضربه برای مجالس غریب و برای تعزیه است .
تعزیه برای اینکه از این وضعیت خارج شود نیازمند چه حمایتی است؟
برای اینکه تعزیه از این وضعیت خارج شود ما حمایت مالی و مادی نمی خواهیم تنها حمایت معنوی می خواهیم .
پژوهش هایی در تعزیه داشتید که ماحصل آنها کتاب هایی است که برای علاقمندان به شبیه خوانی می تواند راه گشا باشد، عناوین این کتاب ها چیست؟
من 18 جلد کتاب درباره تعزیه به نگارش درآورده ام، از جمله آنها مجموعه« قدمگاه انجم»، «جرعه ساقی»، مجموعه«دفتر تعزیه» که با همکاری داود فتحعلی‌بیگی به نگارش درآورده ام.
نظر شما