خبرگزاری شبستان: اخیراً چیزی به این مضمون سر زبان‌ها انداخته‌اند که «محرم، وقت آسیب‌شناسی و نقد نیست... لخت شوید و بی‌هیچ حرف‌وحدیثی سینه بزنید...»! این واکنش، چند عامل دارد. یکی از این عوامل، تشدید و ترویج آسیب‌شناسی‌هایی با خاستگاه غیردینی و ضددینی است. این نگاه، اساساً با هر چیزی که نسبتی ولو صوری و ظاهری با اسلام داشته باشد، سر عناد دارد؛ از جمله با هر شکل و سطح از عزاداری برای معصومین(ع).
شناخت این جریان، چندان دشوار نیست؛ تکلیفشان هم روشن است.
اما از این جماعت که بگذریم، با جریان قدرتمند و ریشه‌دار دینی مواجه می‌شویم که همواره در قبال انحرافات و اعوجاجات دینی حساس بوده و مبارزه با این کج‌فهمی‌ها و کج‌روی‌ها را تکلیف دینی خود دانسته است. نامداران شیعه و مصلحان بلندآوازه‌ای را در قرون و دهه‌های گذشته و اخیر، در این مسیر دیده‌ایم.
چنین مبارزه‌ای، درازدامن است و قدیمی؛ و برای پیش‌برد این مبارزه، از فرصت محرم به‌صورت حداکثری استفاده شده است. دلیلش هم روشن است؛ اولاً به دلیل تناسب حداکثریِ اصل امربه‌معروف و نهی از منکر با روح عاشورا و محرم، ثانیاً فرصت بزرگی به نام تمرکز ذهنی و عینی مردم در ایام محرم حول قیام سیدالشهدا(ع).
اینکه فضا را چنان سنگین کنند که کسی در منابر حسینی و مجال محرم، جرأت طرح هیچ بحث انتقادی و اصلاحی نداشته باشد، در واقع با روح قیام حسینی بیگانه است.
بیراه نیست که در معارف انقلاب اسلامی، حتی عنصر گریه بر سیدالشهدا(ع) نیز متحول شده و معنایی فراتر از دریافت‌های عرفی پیدا کرد. منظومۀ شعائر عاشورایی، از اشکی که ریخته می‌شود تا شعری که خوانده می‌شود و منبری که برپا می‌شود، جز برای اصلاح امور امت و تجهیز برای مبارزه و حق‌طلبی نیست. این، ابتدایی‌ترین و البته مهم‌ترین درس حسینی(ع) است.
بنابراین تذکر مکررِ چنین حقیقتی، به حفظ اصالت این معارف کمک می‌کند. رونق عزای حسینی نیز در گرو حفظ همین مولفه است. بر این اساس، محرم دقیقاً وقت تذکر و تنبه است.
رواج رویکرد «هیچ نگو و هیچ نپرس و فقط سینه بزن» با لفافۀ عشق‌بازی، پیشینه و قرینۀ تاریخی تلخی دارد.
نظر شما