به گزارش خبرگزاری شبستان از شیراز، حضرت علی بن حمزه(ع) در اثر فشار خلفای عباسی در سال 220 هجری قمری وارد شیراز شد، ورود این کاروان به ایران مصادف با شهادت حضرت رضا(ع) و تعقیب آنان از طرف حکام شد و روایت شده در آن زمان که بنی عباس به تعقیب علویون در تمام بلاد ایران پرداختند، حضرت علیابن حمزه(ع) به همراه تعدادی از نزدیکان خود برای یاری عموی خود حضرت امام رضا(ع) در سال (220 هـ. ق) که مصادف با زمان حکومت معتصم عباسی بود به شیراز آمد که جنگی میان عمال عباسی و یاران علی بن حمزه در منطقه ارژن نزدیک شیراز در گرفت و لشکر حاکم عباسی در فارس(قلتغ خان) شکست خورده و عقب نشستند.
عباسیون پس از تجدید قوا از تاریکی شب استفاده کرده و به حضرت و همراهانش حمله ور شدند و همراهان حضرت در صحرا پراکنده و برخی هم شهید شدند، حضرت علی بن حمزه(ع) که در این درگیری جراحات سختی برداشته بود، در یکی از غارهای کوه شمالی که در آن چشمه آبی نیز وجود داشت، به طور مخفیانه زندگی میکرد، گفته می‌شود، این همان غاری است که بعدها «ابن باکویه»، عارف شهیر شیرازی، برای انزوای خود به یمن و برکت وجود مقدس حضرت علی بن حمزه(ع) به عنوان محل زندگی خود انتخاب کرده و امروزه به «باباکوهی» شهرت یافته است.
حضرت با فروش هیزم امرار معاش میکرد و روزی ماموران خلیفه او را از خالی که بر صورت داشت شناختند و گردنش را زدند و سرش را به بغداد فرستادند و جسد را در محل فعلی (بالای پل دروازه اصفهان) در شیراز دفن کردند.
نقل دیگری مینویسند پس از آنکه علی بن حمزه به شهادت رسید، حضرت به لطف الهی از جا برخاست و سر مبارکش را برداشت و به راه افتاد و پس از طی مسیری بر زمین افتاد و تا چند روز از لبانش جمله مقدس لا اله الاالله شنیده میشد و اکنون آستان مقدسش زیارتگاه و باب الحوائج حاجتمندان است.
جناب خواجه حافظ شیرازی از زائران آن حضرت بوده و شعری در وصف حضرت به این مضمون سروده است:
سر آن کشته بنازم که پس از کشته شدن
سر خود گیرد و اندر پی قاتل برود
مورخان مینویسند آن حضرت در سال (190 هجری قمری) در مدینه متولد شده و در سن 30 سالگی در 23 محرم الحرام سال (220 هـ.ق) در شیراز به شهادت رسید، پدر بزرگوارشان در شهر ری مدفون است و حضرت شاه عبدالعظیم از زائران و علاقمندان حضرت حمزه(ع) است و به همین دلیل حضرت شاه عبدالعظیم را در کنار این بزرگوار به خاک سپردهاند.
علمای انساب از جمله «ابونصر بخاری»، شیخ «شرف عبیدلی» و «ابوالحسن عمره» در قرون سوم تا پنجم هجری نوشتهاند که حضرت علی بن حمزه (ع) فرزندی نداشته است، شاید کمتر امامزادهای باشد که علمای انساب و بزرگان رجال تصریح به محل دفن او در مکان خاصی کرده باشند، درباره اکثر مزارهای مشهور ایران چند نقل قول وجود دارد و درباره حضرت علی بن حمزه بن موسی الکاظم(ع) اتفاق و اجماع علمای انساب بر این است که وی در مکان کنونی در شیراز آرمیده است.
«امیر عضدالدوله دیلمی» بر آن قبر بقعهای ساخت و دختر سید شریف «زیدبن اسود» را نیز به زنی گرفت و چون زید مرحوم شد او را در نزدیکی علیبن حمزه دفن کردند که اکنون این مقبره درست در شیب جنوبی پل دروازه اصفهان در سمت غربی خیابان قرار گرفته است.
در ورودی بقعه شاه میر علی بن حمزه اگر چه کهنه و فرسوده شده ولی از نظر کنده کاری نمونهای از ذوق و هنر مردم شیراز است، پس از عبور از دهلیز در محلی که وارد صحن میشوند بر بالای درگاه، سنگ سرخ رنگی نصب شده که کتیبه بسیار زیبایی به خط «ابراهیم سلطان» فرزند «شاهرخ تیموری» بر آن نقش بسته است.
حرم امامزاده حمزه که از نظر گچ بریها، معجر و درهای خاتم و منبتکاری و اسلوب معماری طاق و گنبد منحصر به فرد است در ردیف 305 آثار تاریخی ایران ثبت شده است.
هر ساله محبان اهل بیت(ع) در روز شهادت این بزرگوار در آستان مقدسش به سوگ مینشینند و جمعی از مردم کشورهای اطراف به ویژه عربستان و امارات و مردم متدین ایران از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب به آستان مقدس حضرت برای رفع گرفتاری و مشکلات خود مراجعه کرده و از لطف خداوند سبحان اکثرا با دست پر این آستان را ترک گفتهاند.
پایان پیام/
نظر شما