خبرگزاری شبستان، سرویس فرهنگی- محمد پورعلم :عرصه های مختلف فرهنگ و هنر علاوه بر حمایت دولتی برای فراگیر شدن و بهره مندی عموم مردم، به نهادهای صنفی نیاز مبرم دارد. نهادهایی که شاید در نگاه نخست، برای اعضای خود بیشتر نقشی حمایتی دارند که می توانند در موارد مورد نیاز از حقوق آن ها دفاع کنند. اما این نهادها در کنار این نقش، می توانند جایگاه هدایت و آموزش اعضای خود در زمینه های مختلف را نیز برعهده بگیرند. به طور طبیعی هریک از زمینه های فعالیت فرهنگی هنری در گذر زمان با اقتضائات تازه ای روبرو می شود که نیازمند آگاهی فعالان آن عرصه و مواجهه موثر است. این جاست که نهادهای صنفی که از حضور پیشکسوتان و جوان ترها به طور توامان بهره می برد، می توانند اعضای خود را در مصاف با تغییرات، راهبری کنند. پیش از این با «کیانوش غریب پور» درباره موضوعات متنوع مرتبط با تصویرگران گفتگو کردیم. بخش سوم و نهایی این گفتگو با این کارشناس گرافیک و عضو انجمن فرهنگی‌هنری تصویرگران به نقش این نهاد صنفی در به روزرسانی هنرمندان عرصه تصویرگری اختصاص دارد.
پیش از این درباره نقش انجمن تصویرگران در ارتقای سطح هنرمندان این عرصه برای ورود به فضاهای تازه سخن گفتید. غیر از این، نهادهای تخصصی راهکار دیگری پیش رو دارند؟
به نظرم غیر از بازآموزی فضای تصویرگری برای هنرمندان، بقیه چیزها با دستور و برنامه‌ریزی ما و نهادهای فرهنگی شکل نمی گیرد. در واقع خود فضای تولید باید به این سمت میل کند که انرژی‌های تصویرگری را به سمت و سوی رسانه‌های جدید سوق دهد.
درباره توانایی های تکنیکی چه طور؟ آیا نیازی به فعالیت در زمینه توانمندسازی تصویرگران نیست؟
اگر شما نگران توانایی‌های تکنیکی باشید، بله یک مقدار توانایی‌های تکنیکی در این زمینه ضعیف است، اما اگر نگران استعداد باشید، می‌گویم به هیچ عنوان نگران استعداد نباشید.
کار در فضاها و رسانه های جدید برای تصویرگران دشوار نیست؟
اگر آن بخش از رسانه‌های الکترونیک و گجت‌هایی که الان بچه‌ها از آن ها استفاده می‌کنند، تبدیل به کار تولیدی شود، نه کار مصرفی، یعنی نرم‌افزار برایش نوشته شود و رسانه برایش تولید شود، مطمئنم که به اندازه کافی در این زمینه استعداد داریم.
بنابراین بر شکوفایی آثار بومی در رسانه های جدید تاکید دارید؟
بله، مهم این است که آن چرخه راه بیفتد. آن‌وقت تصویرگرها میل می‌کنند به آن سمت. صنعت تولید اورجینال ما در ایران ضعیف است.
به نظر شما مهمترین هدف و رویکرد انجمن تصویرگران در این سال ها چه بوده است؟
فکر می‌کنم مهم ترین نکته ای این بوده که تصویرگری به عنوان یک هنر مستقل معرفی و به تدریج به یک حرفه تبدیل شود. حرفه به معنای کاری که یک هنرمند توانایی و تخصص انجام آن را دارد و از طریق آن زندگی خود را تامین می کند.
انجمن تصویرگران تا چه اندازه در این زمینه توفیق داشته است؟
می توان گفت ما این رویکردرا به طور جدی بنیان گذاشته ایم. الان تصویرگری و انجمن تصویرگران برای همه نهادهای فرهنگی چه دولتی و چه خصوصی شناخته شده است. بر این اساس اکنون ما دست کم به قدرت چانه‌زنی دست پیدا کرده‌ایم. به نظرم مهمترین دستاوردمان همین است.
البته اهداف دیگری هم داریم که برخی از آن ها دور از دسترس است و تحقق آن ها نیازمند زمان و امکانات بیشتر است.
نظر شما