خبرگزاری شبستان، صومعه سرا؛ بسیاری از ما وقتی با افرادی که با وجود محدودیت‌های فراوان در اوج امید زندگی می‌کنند و اطرافیان را نیز به سمت امیدواری سوق می‌دهند، روبرو می‌شویم از خودمان خجالت می‌کشیم که با وجود سلامت کامل، از همه توان خود برای رسیدن به قله‌های موفقیت استفاده نمی‌کنیم و ناشکری لق لقه زبانمان شده است.
معلولیت، قصه پر غصه‌ای است که تنها کسانی با آن آشنایی دارند که خود یا عضوی از خانواده آنها معلول باشد، در این میان اما برخی با این مشکلات کنار آمده‌اند و افرادی درس‌آموز برای دیگران شده‌اند.
تعداد این عده که توانمندی را به معلولیت گره زده‌اند در جامعه کم نیست و بسیاری از آنها قادرند با اندک یاری از سوی کسانی که باید یاری رسان آنها باشند و حداقل با اجرای قانون جامع معلولین، زندگی خود را اداره و حتی دیگران را از کار خود منتفع کنند.
«ملیحه محمدپور» 36 ساله یکی از توانمندان این عرصه است، وی ساکن صومعه‌سرا و دارای تحصیلات دیپلم است که معلولیت جسمی حرکتی دارد.
*معلولين بي‌شماري دركشور زندگي مي‌كنند، به نظرشما چه اقداماتی بايد صورت گيرد تا نگاه مردم نسبت به معلولين تغيیر كند و همچنان معلولين نسبت به ظرفیت‌ها و استعداهای خود آگاه شوند؟
جامعه سالم و عادی نگاه خوبی نسبت به جامعه معلولین ندارد، آنها را دست کم می‌گیرند و فکر می‌کنند معلولین نمی‌توانند و یا نباید کارهایی که یک انسان سالم انجام می‌دهد را انجام دهند. اگر از ابتدا دولت و مسئولان در کنار معلولین بودند و امکانات رفاهی و شأن و منزلت آنها را حفظ می‌کردند و در تمامی عرصه‌ها اولویتشان می‌کردند، معلولین هم جسارت حضور در جامعه را داشته و استعداد خود را شکوفا می‌کردند، پی می‌بردند معلولین هم افراد توانمندی هستند، درحالیکه نگاه امروز به جامعه معلولین در ایران منت‌وار است.
دولت و مسئولین باید حامیِ معلولین باشند، تا کم کم در جامعه نهادینه شود که معلولین هم حق نفس کشیدن دارند، باید مورد تکریم قرار گیرند و در جامعه حضور داشته باشند، اگر دولت و مسئولین حامیِ جامعه معلولین نباشند، هیچگاه این دیدگاه تغییر نخواهد کرد.
آگاهی دادن به معلولین باید از طرف بهزیستی و خانواده‌ها صورت بگیرد، چون بسیاری از معلولین در انزوا هستند و جرأت نمی‌کنند قدمی برای شکوفا کردنِ استعداد خود بردارند، باید به معلولین گفت: تو می‌توانی درس بخوانی، بازیگر، دکتر، مهندس، شاعر، نویسنده، ورزشکار و یا... شوی، یا حتی تشکیل خانواده بدهی... نباید با آنها برخورد بدی داشت و به اصطلاح تو ذوقشان زد، کوچک‌ترین توذوق زدن‌ها باعث دلسردیِ آنها می‌شود و آنها را ناامید می‌کند که ممکن است روحیه‌شان را بسیار آسیب‌پذیر کند.
کمی باید معلولین را رها کرد، با آنها گام برداشت تا بدانی که خواسته‌هایشان از زندگی چیست، باید اعتماد به‌نفس را در آنها زنده کرد، وقتی این کارها را انجام دهیم، قطعا معلولین ما هم خود را وارد عرصه خواهند کرد و آن‌وقت شاهد خواهیم بود که چه استعدادهایی در کنج منزل در انزوا بودند.
*نظر شما در زمینه مناسب سازی شهر چیست؟ آیا مناسب‌سازی مطلوبی برای معلولين انجام شده است؟
مناسب‌سازی در سطح شهر برای معلولین صفر است، به جرأت می‌توانم بگویم هیچ‌گونه مناسب‌سازی برای معلولین صورت نگرفته است، راه‌ها برای ویلچری‌ها هموار نیست، رَمپِ مناسب، شبکه پیاده، شبکه ارتباطی پیاده، مناسب‌سازی ورودی‌ها، ایستگاه اتوبوس، آبخوری‌ها، سطل زباله‌ها، علائم شهری، صندوق پست، نورپردازی و... هرکدام باید برای جامعه‌ی معلولین در سطح شهر به‌صورت استاندارد اجرایی شود.
*در چه عرصه‌ای فعالیت می‌کنید؟
فعالیت من در عرصه رسانه و هنر است، خبرنگار پدافند غیرعامل استان، مسئول کمیته‌ی روابط عمومی و امور ارتباطات هیأت کونگ فو و هنرهای رزمی شهرستان رشت هم هستم. معلولیتم مانعی برای فعالیت‌های اجتماعی‌ام نیست و تلاش می‌کنم با بهره‌گیری از شرایط موجود نقش موثری در عرصه اطلاع‌رسانی استان ایفا کنم.
*راز موفقيتان چیست؟
راز موفقیتم در اعتماد به‌نفس بالایی است که دارماجازه نمی‌دهم شرایط جسمانی‌ام مانعی برای رسیدن به اهدافم باشد. و خانواده و اجتماع در ایجاد اعتماد به‌نفس و خودآگاهی در فرد معلول، نقش مهمی دارند. برای آینده اهداف زیادی دارم و با پشتکاری که دارم قطعا باتوکل به‌خدا به اهدافم خواهم رسید.
*چه توصیه ای به همنوعان خود دارید؟
زانوی غم بغل نگیرند، آب اگر ساکن باشد، می‌گندد، شادی را وارد زندگی کنند، در لحظه و برای دلِ خودتان زندگی کنند.
آرزویم اینست آنقدر سیر بخندی که ندانی غم چیست.
نظر شما