خبرگزاری شبستان// قزوین
عزاداری و گریستن برای امام حسین(ع) یک حرکت سیاسی، رسواگرانه، شاکیانه و افشاگرانه علیه چهره ظالم است. اقامه عزاداری و گریستن بر امام حسین(ع)، همان گونه که در روایات آمده است، دارای اثرات مثبت، سازنده و ثواب اخروی و دنیوی فراوانی است.
گریه کردن در رثای کسی که آسمان و زمین در سوگ او گریان و نالان است و تمام مخلوقات اعم از جن و فرشته و حتی حیوانات نیز متاثر از این فاجعه تاریخی هستند، دارای اجر وصف ناشدنی است.
از جمله آثار عزاداری بر امام حسین(ع) می توان به آثار تربیتی، اجر معنوی و آثار سیاسی است. عزاداری بر امام حسین (ع) و گریه کردن برای مصیبت های امام حسین(ع) اجر توصیف ناپذیر و سبب نتایج مطلوب در روحیه افراد و اخلاقیات او می شود.
شرکت در مراسم سوگواری و عزاداری و گریه بر ایشان سبب آشنایی یشتر با این خاندان و گرفتن الگوهای رفتاری در زندگی افراد جامعه می شود و همچنین شرکت در این محافل سبب افزایش محبت وارادت به خاندان عصمت و طهارت شده و در کمال طلبی و نیز روحیه شهادت طلبی افراد جامعه، موثر خواهد بود.
عزاداری بر امام حسین(ع)اجر معنوی بسیاری دارد به عنوان نمونه امام سجاد (ع) در این باره فرمودند: هر مومنی که به خاطر شهادت امام حسین(ع)گریه کند که اشک بر گونه هایش جاری گردد،خداوند متعال خانه ای در بهشت به او می دهد که مدت ها در آن ساکن شود.
عزاداری و گریستن بر امام حسین(ع) به عنوان یک حرکت سیاسی، افشاگرانه و شاکیانه است که چهره ظالم را به نیکی هویدا ساخته و عمل زشت او را به این طریق، مورد انتقاد شدید و شکایت قرار می دهد.
در تاریخ می بینیم که گریه حضرت زهرا(س) به عنوان حربه ای در نمایاندن چهره سیاه و کریه غاصبان خلافت به کار افتاده و موجبات وحشت آنها را برانگیخت.
امام راحل، جنبه سیاسی محافل عزاداری برامام حسین(ع) را بالاتر از همه جنبه های دیگر می دانستند چرا که فرموده اند:«بی خود بعضی از ائمه (ع) ما نمی فرمایند که برای من در منابر روضه بخوانند. بی خود نمی گویند ائمه(ع) ما به اینکه هر کس که بگرید، بگریاند یا صورت گریه، گریه کردن به خودش بگیرد اجرش فلان و فلان است.
مسئله، مسئله تباکی نیست. مسئله، مسئله سیاسی است که ائمه اطهار (ع) ما با همان دید الهی که داشتند، می خواستند که این ملت ها را با هم بسیج کنند و یکپارچه کنند از راه های مختلف، اینها را یکپارچه کنند تا آسیب پذیر نباشند.»
چرا امام حسین(ع)قیام کرد؟
فلسفه نهضت حسینی، احیای دین، دفاع از دینداران، ترویج نماز، گسترش معنویات، نفی مفاسد و مبارزه با منکرات بود.
خود سید الشهدا (ع)فرمود: من قیام کردم تا امر به معروف و نهی از منکر کنم و به روش و سیره جدم پیامبر(ص) و پدرم امیر المومنین(ع) عمل نمایم و راه آنان را بروم.
قیام بر ضد ظلم و فساد و بی عدالتی و طاغوت، یک مرحله است، تذکر لسانی و یادآوری حلال وحرام خدا ودعوت مردم به خوبی ها و نهی از آنان از بدی ها مرحله دیگر است.
اگر آن، مخصوص کسانی و شرایطی خاص است، این همگانی است. اگر آن، تحت فرمان پیشوای عادل صورت می گیرد،این تکلیف عمومی است. عزاداران حسینی نمی توانند در مقابل نابسامانی ها سکوت کنند.
دلباختگان شهدای کربلا، اگر به این «تذکر» هم عمل نکنند، از کجا معلوم می شود که حسینی و عاشورایی اند؟مجلس سوگواری، باید پایگاه نشر فرهنگ عاشورا باشد.
دسته های عزاداری باید مجریان فرمان حسین زمان در کربلای ایران باشند. ذاکران حسینی، باید مروجان تعهد و احیای فریضه امر به معروف ونهی از منکر شوند.
هیئت ها و حسینیه ها، باید پایگاه مرکزیت انسان های دلسوز، درد آشنا، ارزشی، انقلابی، ولایی، اهل نماز، پای بند به رساله و فتوا و احکام شرعی باشند.
ایام عاشورا اگر تقویت کننده «حس مذهبی» و «شور انقلابی» و «تزکیه اخلاقی نباشند، از مسیر اصلی و هدف والای پرچم خود فاصله گرفته است.
پرچم های عزا و کتیبه های محرم و سیاهپوشی اماکن و مساجد و تکیه ها، اگر نشانه غیرت دینی و حمایت از حق و دفاع از قرآن کریم و حرکت در مسیر اباعبدالله(ع) نباشد و سوگواران را در خط اهل بیت(ع)قرار ندهد و دین و تقوا را رونق نبخشد و از گناهان در جامعه نکاهد ومردم را از اخلاق یزیدی و تفکر و تفکر اموی و برنامه های شیطانی جدا نکند چه فایده دارد؟
باری...ایام عزای سالار شهیدان است. باحضور تاثیرگذارمان در مجالس و محافل، نشان دهیم که عاشورایی مانده ایم.
با اهمیت دادن به فریضه « امر به معروف و نهی از منکر»ثابت کنیم که حسینی هستیم.
پایان پیام/
نظر شما