خبرگزاری شبستان// مازندران
در شهرستان آمل مانند بسیاری از شهرهای دیگر کشورمان مرسوم است که مردم محله به خصوص زنان همزمان با آغاز محرم دست به دست هم داده و شروع به تمیز کردن تکایا و حسینیه ها برای تجمع و عزاداری مردم در ماه محرم می کنند و جوانان نیز تکایا را با پرچم های سیاه آذین می بندند.
مراسم عزاداری دهه اول محرم از شب نخست تا شب یازدهم همراه با روضه خوانی، سینه زنی و زنجیرزنی در داخل تکایا و مساجد برگزار می شود.
علاوه بر روضه خوانی و گردهم آمدن جوانان و مردان شهر برای تشکیل دایره سینه زنی، دسته گردانی از نشانه ها و مراسم برجسته ماه محرم در مازندران و شهرستان آمل است.
حرکت جمعی که با نوحه خوانی و سینه و زنجیرزنی در بین مردم نشان از همدردی با عزای حسینی و اهل خیمه آن حضرت دارد.
دسته گردانی در اصل حرکتی است در جهت تحرک بخشیدن به مردم به گونه ای صف آرائی در برابر دشمن و یک بسیج برای مقابله با ظلم و ستم که از دل فرهنگ مبارز تشییع سر برآورده است و در سراسر سرزمین های حوزه فرهنگ ایرانی و از جمله در مازندران عمومیت دارد.
از دیگر سنت های پسندیده عزدارای برای سالار شهیدان و اهل بیت ایشان می توانیم به سینه زنی، نخل گردانی، کرب زنی، آتش زدن خیمه ها و چادرها در شام غریبان و عصر عاشورا و دسته گردانی که در مازندران معمول هستند بپردازیم.
شب های اول تا ششم، هفتم، شام غریبان، تاسوعا و عاشورای حسینی در بسیاری از نقاط کشورمان به صورت یکنواخت برگزار می شود ولی در استان مازندران مراسم این شب ها تفاوت هایی با دیگر استان های کشور دارد.
سقانپار و یا سقاتالار از دیگر مکان های مقدس در روستاهاست که معمولا ابزار و وسایل پذیرایی در آن جمع آوری شده و بعد از تشریف فرمایی دسته های عزاداری از روستاهای همجوار از شیرهای داخل دیگ های بزرگ سقانپار و وسایل پذیرایی در آن مردان و زنان عزادار استفاده می کنند.
مراسم نخل گردانی از دیگر مراسم مرسوم در بخش های ییلاقی منطقه لاریجان شهرستان آمل است.
به گفته اهالی محل نوا، نخل در لغت به معنی درخت خرماست و در اصطلاح حجله مانندی است که از چوب می سازند و با انواع شال های ابریشمین رنگارنگ، پارچه های قیمتی و آینه و چراغ و غیره آرایش می دهند و به گل و سبزه می آرایند و در روز عاشورا آن را به محلی که مراسم روضه خوانی برپاست، می برند و به عنوان تابوت امام حسین(ع) حرکت می دهند.
در مورد وجه تسمیه نخل باید گفت: در روایات، ذکر شده که امام حسین(ع) را روی شاخه های درخت خرما گذاشته و به محل دفنش بردند و شاید مهم ترین دلیل برای نام گذاری نخل همین باشد. در مورد قدمت نخل می توان گفت شاید نخل همسن و سال تابوت باشد که در حدود هزار سال قبل از اسلام در ایران مورد استفاده بوده است.
نخل نوا همانند نخل های دیگر یک نفر بابا یا متولی دارد که همه ساله مسئولیت و مدیریت تدارک و بسیج مالی و انسانی را برای انجام مراسم مختلف برعهده می گیرد.
عده زیادی در این روز به نخل که نمادی از تابوت اهل حرم است متوسل می شوند و حاجت خود را از صاحب اصلی آن می گیرند.
پایان پیام/
نظر شما