خبرگزاری شبستان_گیلان، نوشین کریمی؛ ما که دهه ۵۰ هستیم خیلی خوب یادمان هست خاک پای تخته های سیاه که گاهی تخته های سبز رنگ هم بودند، چقدر روی شانه و مقنعه های ما نشسته است. هیجان لمس گچ های رنگارنگی که داخل کلاس کم می آمد و باید می‌رفتیم از دفتر مدیر مدرسه می‌گرفتیم....
زمان در گذر همیشگی‌اش، تخته های سیاه مدرسه را به وایت بردهای ماژیکی تبدیل کرد، دیگر از خاک گچی روی لباس‌ها خبری نیست. وقتی صدای هوشمندسازی مدارس در ایران کمی ما را به سمت مدرنیته شدن پیش برد شاید هنوز خیلی راه برای رسیدن به آن آرمان اصلی در پیش داشتیم و داریم اما در همین چند ماه اخیر یک اتفاق همه گیر و سراسری در ایران و جهان شیوه آموزش سنتی را جهش داد.
این راه بد یا خوب با تمام ضعف و قوت هایش آغاز شد و آموزش مجبور بود که در این جریان قرار بگیرد.
ویروسی به نام کرونا نه تنها سلامت بلکه اقتصاد، فرهنگ و اجتماع مردم را تحت‌الشعاع خود قرار داده است. در جبهه سلامت تحصیل کرده ترین فرزندان مملکت در کادر پزشکی و پرستاری در خط مقدم مبارزه با این بیماری حاضر شدند و در جبهه تعلیم و تربیت باز هم معلمان و دلسوزان فرهنگی برپا گفتند و ایستادند تا در آموزش نسل های آینده خللی وارد نشود.
هرچند در همان روزهای اول شیوع کرونا، شوخی کاربران فضای مجازی به سمت معلمی بزرگ و قابل احترام رفت که شاید با اینکه سال‌ها خاک گچ تخته در سر و صورتش و حلقومش نشسته و با عشق الفبا را به دانش آموزانش تعلیم داده و حالا با این که بازنشسته شده است اما هنوز هم سر کلاس درس حاضر می شود و تدریس می کند؛ یک امر طبیعی به چشم می آمده اما وقتی یک کلمه آنلاین را نادرست آیلاند تلفظ کرده، عده ای نامهربان آن را به شوخی گرفتند که البته همین امر باعث شد وزیر آموزش و پرورش از وی دلجویی کند.
اما در سویی دیگر ماجرای تدریس، همین کاربران فضای مجازی ندیدند و نخواستند که ببینند چه معلم هایی در این روزهای سخت قرنطینه برای اینکه دانش آموزان از تدریس عقب نمانند همپای دیگر سنگربانان به صف جهاد ایستادند و راه های سخت ارتفاعات عشایرنشین را برای تعلیم دانش‌آموزانی که از اینترنت و گوشی‌های هوشمند بی‌بهره هستند، پیمودند تا در حق دانش آموزان این مناطق جفا نشود...
در این فضاهای مجازی چند لایک دارد اگر بخوانی «معلم کرمانی مبتلا به کرونا که تدریس آنلاین را از روی تخت بیمارستان انجام داد» و یا «آموزگاری در شهرستان حمیدیه در قرنطینه کرونایی به دلیل نداشتن وایت برد، روی بدنه یخچال منزلش با دانش آموزانش مسئله کار کرد»، معلمی از سرامیک آشپزخانه و معلم دیگر با کمد لباسش برای دانش آموزان تکلیف گذاشت...
چه آنها که کارشان دیده شد و چه آنها که در گمنامی هنوز درس پس می دهند، قابل ستایش هستند. چقدر خوب است که بی هیچ سرو صدایی می توانی مهربان باشی «معلم».
دخترم «پریا پورفرخی» دانش آموز کلاس اول ابتدایی است، برای معلمش یک نقاشی کشیده و روز معلم را اینگونه به او تبریک گفته است.
پریا با بیان اینکه هر حرف تازه ای که معلم به ما درس می‌داد، جشن می گرفتیم و خانم معلم روی سر دانش آموزی که اول اسمش با آن حرف شروع می‌شد، گل می ریخت گفت: این روزها که مجبوریم مهمانی، پارک و مدرسه نرویم حتی یاد گرفتن درس آنهم با تلویزیون اصلا جالب نیست.
«مهدیس کریمی» که پایه هفتم است بیان کرد: قبل از شیوع کرونا درس های کتاب های ما تمام شده بود و این روزها معلم ها با بازآموزی موارد گفته شده ما را برای امتحان‌ها آماده می کنند.
وی اذعان کرد: درس خواندن برای آینده ما لازم است اما مهم تر اینکه چه کسی آن درس را به ما می آموزد، باعث می شود ما به درس خواندن علاقه داشته باشیم و درک کنیم که در شرایط سخت و بحرانی هم نباید از تحصیل دور باشیم.
مهدیس ضمن قدردانی از معلم هایی که در این شرایط سخت کرونایی زحمت کشیدند تا دانش آموزان از آموزش عقب نمانند، افزود: معلم ها به ما علم می آموزند تا ما حواسمان به درس باشد و بدانیم که بهترین اتفاق های زندگی در آینده می‌تواند مرتبط با همین تحصیل باشد.
«احمد آیین» در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری شبستان با اشاره به اینکه معلمی و معلم بودن بسیار ارزشمند و قابل احترام است، گفت: مهم‌تر از این شغل، انسانی است که در لباس معلمی کارش را درست انجام دهد.
این معلم ریاضی که در مقطع دبیرستان تدریس می کند، افزود: در تعلیم، ارتباط مستقیم با دانش آموزان بسیار مهم و تاثیرگذار است اما در قضیه کرونا خلا آموزش مجازی و عدم زیر ساخت های لازم برای ورود به این عرصه کار را برای بسیاری از معلمان و دانش آموزان سخت تر کرد.
وی اظهار کرد: کرونا با همه اضطراب ها و استرس هایش در شیوع یک بیماری و درگیر کردن سلامت جامعه، برای آموزش نیز تهدید بود.
آیین بیان کرد: سطح زندگی مردم با هم برابر نیست، شیوه آموزشی نیز متفاوت است، یک‌دفعه با وجود یک مشکل سراسری جریان بزرگی از آموزش، کسب و کار و....دچار اختلال می شود و نمی توان انتظار داشت همه چیز مثل روال عادی پیش برود.
وی با بیان اینکه ما معلم ها می بایست در کنار تدریس، شرایط زندگی و اوضاع پیش آمده را برای دانش آموزان توضیح دهیم، گفت: این بحران یک‌بار دیگر اثبات کرد که علم بهتر از ثروت است و باید دانش آموزان ما با فراگیری علوم مختلف بتوانند دانشمندان، محققان و انسان های موفقی در زندگی خود و اجتماع باشند.
«مریم محمدی» که زبان انگلیسی تدریس می کند، در گفت وگو با خبرنگار شبستان اظهار کرد: دلم برای دانش آموزانم تنگ شده است.
وی افزود: به نظرم دانش آموزان امروز علاقه‌مندتر از دانش آموزان سال های گذشته، درس را یاد می گیرند و این به‌خاطر فراگیری مهارت هایی است که اکثر دانش آموزان از فضای مجازی آموخته اند.
محمدی تصریح کرد: جدای از رعایت نکات منفی در فضای مجازی باید بپذیریم که نیاز امروز جوامع رشد در عرصه های بین المللی است.
وی اظهار کرد: شاید سال ها قبل اگر به ما می گفتند که یک‌روز می توانی در خانه بمانی و خرید کنی، باورش سخت بود اما امروز خیلی از افراد اینترنتی خرید می کنند و وسایل خود را در منزل تحویل می گیرند و این را علم به وجود آورده است.
محمدی گفت: معلمی با تمام سختی هایش لذت هایی دارد که وقتی به آن فکر می‌کنی، خستگی هایت از بین می رود.
وی افزود: این روزها به دانش آموزانم گفتم در کنار آموزش هر درس، درس ایثار و گذشت را هم فرا گیرند، یاد بگیرند که چگونه پزشکان و پرستاران ما در دل خطر ماندند تا سلامت به جامعه برگردد، چگونه معلم هایی با توجه به رعایت فاصله اجتماعی مدارس خود را با وجود سه الی چهار دانش آموز باز کردند و در دل طبیعت درس می دهند تا آنان از تحصیل عقب نمانند.
«سامره عبدی» معلم کلاس اول ابتدایی با ابراز نگرانی از اینکه دانش آموزان این پایه در مرحله حساس آموزش هستند به خبرنگار خبرگزاری شبستان گفت: در این مدت، با تمام کادر مدرسه سعی مان را کردیم تا دانش آموزان احساس خلا نکنند.
وی با اشاره به اینکه پایه اول و کنکور به مراتب حساس ترین دوران آموزش تحصیلی دانش آموزان است افزود: ما معلم ها وقتی نتیجه زحماتمان را می بینیم انگیزه و عشق این کار بیشتر در ما تجلی می شود.
عبدی ادامه داد: کرونا درس جدیدی به زندگی ما داد و آن این است که هیچوقت نباید دست از فراگیری علم، کار و تلاش برداشت.
وی افزود: در همین بحث کرونا شاهد هستیم که هر روز دانشمندان و محققان به نتایج جدیدی دست پبدا می کنند و این از اهمیت و نتیجه آموزش است، پس هر چه بهتر دانش آموزان را پرورش دهیم در آینده این تعلیم و تربیت به جامعه بر می گردد و ثمره اش برای همه خواهد بود.
این روزهای کرونایی هم تمام می شود، شیوه های جدید آموزشی هم پس از آزمون و خطاها به میدان می آیند و می روند، اینجا تنها نقش معلمانی بر جای می ماند که توانستند، قداست لباسی که بر تن پوشیده اند را پاس بدارند و به شاگردان خود «عشق» و «مهربانی» بیاموزند...
نظر شما