به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از کرمان، آخرین شب از لیالی قدر در میان سوز و گدازهای برخاسته از عمق جان هزاران شب زنده دار و در فضایی که دوری از مساجد و حرم های مطهر که متأثر از شرایط کرونایی است، مزید بر دلتنگی ها شده؛ در اقصی نقاط استان برگزار شد.
سجاده بندگی پهن می شود، رحل قرآن گشوده می شود و مفاتیح الجنان بر سر دست ها می افتد و دعا و دعا و دعا...اشک و اشک و اشک که پی در پی از دیده ها می بارد تا بیش از پیش جلب رأفت ربوبی کند که«یا ارحم من کل رحیم»
عمری در به درِ کسی بودیم که قلب مان را تعمیر کند؛ مشکل اما نشناختن"قدر" معمار بود! بنایی را که سازنده اش تویی مگر غیر تو می تواند تعمیر کند؟!!! واعمر قلبی بحق لیله القدر...« یا مقلب القلوب یا طبیب القلوب یا منور القلوب یا انیس القلوب» پیام دیگری دارد که تعمیر قلبت را به خدا بسپار؛ کسی جز او و ولی او در این عالم کاره ای نیست.
شب بیست و سوم، شب عرضه کردن خویش بر ولایت است؛ ولایت ولی الله الاعظم حضرت بقیت الله ارواحنا له الفداء و برای همین دعای«اللهم کن لولیک...» در این شب جور دیگری خوانده می شود...در حال و هوایی پر از خوف و رجاء. خوف ناشی از همه کوتاهی ها و بی معرفتی ها که در برابر مولایت داشتی و امید به پذیرفتنت از جانب امام که از مادر به تو مهربان تر است.
و ای کاش در رزق امسال مان شناخت حضرت حجت را هم گذاشته باشند که اگر نباشد «...و ان لم تعرفنی حجتک ظللت عن دینی...» اگر رهاورد این شب زنده داری ها، قرآن به سرها، الغوث الغوث گفتن ها، به راهی برای رسیدن به او نیانجامد ما را از این همه به تکاپو افتادن چه سود!
انس با امام(عجل الله تعالی)یکی از بهترین رزق هایی است که می تواند نصیب یک فرد شود؛ اصلاً نجات یافته واقعی همان کسی است که معرفت امام را این شب ها به او عطا کنند اگر با همه اضطرارش افتتاح را خوانده باشد که « اللهم انا نشکو الیک...و غیبة ولینا...و شدة الفتن» و قبل از آن با همه جانش خواسته باشد« اللهم..یسر به عسرنا و بیض به وجوهنا...انجح بی طلبتنا...»
نظر شما