به گزارش خبرنگار گروه قرآن و معارف خبرگزاری شبستان، رهبر انقلاب پیرامون تفسیر آیات الهی و رفتار منافقان با پیامبر(ص) فرمودند: برخی از منافقان، پیامبر(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) را اذیّت میکردند و میگفتند: «پیامبر «اُذُن»، یعنی گوش است و هرچه می شنود، به آن ایمان پیدا میکند و ساده‌دل و زودباور است.دلیل چنین طرز فکری، ادبِ معاشرت پیامبر(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) بود که موجب میشد اگر کسانی در محضر آن بزرگوار نسبت به دیگران بدگویی کنند یا خبری بدهند، ایشان گرچه به حرف آنها ترتیبِ اثر نمیدادند و آن را قبول نمیکردند، امّا احترام میکردند و به‌حسب ظاهر، حرفشان را هم رد نمیکردند. در این عملِ پیامبر(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) سرّی نهفته بود.
بزرگترین رکن معنوی یک اجتماع آن است که افرادش، تحقیر نشوند و کوچک به‌نظر نیایند و شخصیّت آنها به‌حساب آید؛ در مسائل کلّی و عمومی وجود آنها به‌‌کار گرفته شود، و برای رأی و نظر آنها احترامی قائل شوند. این رکنِ بزرگِ پرورش و ترقّی در افراد جامعه است.می‌بینیم که همیشه در آن نظامهایی که ضدّ مردم بودند و در‌جهت مصالح و منافع مردم کار نمیکردند، از استماع سخنِ مردم هم خبری نبود؛ حرف مردم شنیده نمیشد و به رأی و نظر آنها احترامی گذاشته نمیشد؛ برای آنها شخصیّتی قائل نبودند و حرفهای مردم کوچک و سبُک انگاشته میشد.
رهبر انقلاب پیرامون تفسیر آیات الهی و اهداف و انگیزه منافقان در جامعه اسلامی در قرآن کریم فرمودند: منافقان، وقتی کار خطایی انجام میدهند، برای توجیه آن خطا و برای پوشاندن و صاف کردن گودی این گناه، گناه دیگری انجام میدهند.نرفتن به جهاد و نپذیرفتن مسئولیّت، گناهی عظیم بود که جبران آن به این است که بعد از این، پذیرای مسئولیّت باشند و چنانچه وقایع مشابهی پیش آمد، با آمادگی کامل به‌طرفِ آن بروند و اطاعت خدا و رسول کنند؛ ولی این افراد بی‌ایمان برای هموار کردن این گودال، مرتکب قسم دروغ میشوند و با این گناه بر نفاق خویش می‌افزایند و خود را از خدا دورتر میکنند.
اشتباه دیگری که حاکی از طبع منافقان است، این بود که اکنون که مرتکب چنین گناهی شدند، به‌جایِ آنکه بیایند و از خدا و رسولش عذرخواهی نمایند و سعی در جلب رضای خدا و رسول(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) و صاحب دین بنمایند، دنبال جلب توجّه و رضای مردم میروند؛ درحالی‌که شایسته است که در صدد عذرخواهی از خدا و رسولش باشند؛ امّا چنین نمیکنند؛ چرا؟ چون ایمان به خدا ندارند: «إِنْ کانُوا مُؤْمِنینَ». اگر مؤمن به خدایید و او را باور دارید و به خدا سوگند میخورید و اگر منافق نیستید، پس چرا سراغ خدا نمیروید؟
این به آن سبب است که آنها ایمان ندارند. اگر ایمان داشتند، به سراغ خدا میرفتند و خدای متعال از آنها تکلیف دیگری میخواست و آن را انجام میدادند و در صف مؤمنان قرار میگرفتند؛ امّا آنها این کار را نمیکنند؛ چون میدانند که اگر به سراغ خدا و رسول(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) بروند باز به آنها مسئولیّت خواهند داد؛ اینها هم که تحمّل بار تکلیف را ندارند و حاضر نیستند برای خدا از منافع خود بگذرند؛ لذا سراغ مردم میروند.
نظر شما