خبرگزاری شبستان - البرز: سرفه های پی در پی که روح انسان را مکدر می کند، خشک و گاهی همراه با گرفتی شدید گلو و بهم ریختن عملکرد گوارش و ... می تواند در ایام شیوع بیماری کرونا ما را مضطرب و روانه بیمارستان کند.
آنچنان که گاهی بدون علائم کرونا با باور به درگیر شدن به این بیماری راهی مطب دکتر می شویم و با شنیدن به اینکه احتمال مشکوک به کرونا هستیم راهی آزمایشگاه و تست های مکرر می شویم.
اما واقعیت این است که پیش از مطمئن شدن به اینکه آیا مبتلا به کرونا شدیم یا خیر، حتی با مطمئن شدن به اینکه دچار کرونا شده ایم دچار علائمی بالینی شده ایم که فقط خودمان آن را حس می کنیم.
در گام نخست از درمیان گذاشتن با دیگران دچار واهمه می شویم. علائمی از قبیل اضطراب، تپش قلب، نگرانی، دلشوره پیدا می کنیم. آنقدر که شاید به سرزنش خود بپردازیم و یا احساس ترس ترک کردن عزیزان و خانواده می شویم.
دلنگرانی و اضطراب به سراغمان می آید اینکه برای بازگو کردن بیماری به اطرافیان چه باید کنیم که ما را طرد نکنند، نگرانیم که چه برخوردی با ما خواهند داشت و مدام این فکر به ذهن می رسد که تصور و برخورد آنها با ما چه خواهد بود؟
کرونا هم مانند بسیاری از مسائل و اتفاقات ناگوار زندگی می باشد که به تازگی با آن مواجه شدیم. از منظر روان شناسی مفهومی به نام تاب آوری است، که میزان توانایی سازگاری موفقیت آمیز انسان را در مقابل محیط در حال تغییر را می سنجد.
« تاب آوری» به منزله سرسختی و آسیب ناپذیری افراد علی رغم استرس زیاد و شرایط ناگوار است، که افراد با دارا بودن از این توانایی ها تاب آور می شوند و در مقابل اتفاقی مانند کرونا مقاوم تر عمل می کنند، تا آنجا که بهتر با این مسأله کنار می آیند و پاسخگوی مناسبی برای علائمی که به آن اشاره کردیم هستند.
مفهوم تاب آوری در سال های اخیر با شعار توجه به استعدادها و توانمندی های انسان به جای پرداختن به اختلالات و ناهنجاری ها به کار می رود و یکی از سازه هایی است که موجب انطباق فرد با نیازها و تهدیدات موجود در زندگی است.
تاب آوری موجب انطباق فرد با نیازها و تهدیدات موجود در زندگی است که شامل عوامل درونی از قبیل آمادگی های فرد همچون هوش، مهارت های کنار آمدن با سختی، مهارت های ارتباطی و دید مثبت نسبت به خود و اعتماد و حس معناداری زندگی و انسجام خانواده مانند روابط صمیمانه با خانواده ، درک حل مسأله در بین اعضای خانواده است.
لازم به ذکر است که سومین بخش تاب آوری را حمایت اجتماعی همچون نقش دولت و مسئولان جامعه، نقش آموزش و پرورش در ایجاد رهبری کردن امور و کارگروهی در بر می گیرد که عوامل موثر بر تاب آوردی افراد است.
در این خصوص که تاب آوری را افزایش دهیم در ابتدای امر به پذیرش این مقوله مانند دیگر مسائل که اتفاق افتاد و گذشت توجه کنیم و پذیرش اینکه این اتفاق برای هرکسی می افتد و مهم این است که نوع برخورد ما با او چگونه است.
احساسات خود را بازگو کنید و با در میان گذاشتن بین یکدیگر به راهکار آن بپردازید.
احساس غم و ناراحتی سراغ شما آمده است اما نیازی نیست که تمام زندگی شما را هاله ای از غم ابتلاء به این بیماری ویروسی فرا گیرد.
افراد معمولا در ابزار احساسات عادی خود دشواری چندانی ندارند ولی از بروز احساسات بد وحشت دارند و سعی بر پنهان کردن آن داریم و طبیعی است که این احساسات از بین نمی رود.
این نوع احساسات هر چه طولانی تر و سرکوب تر شود احتمال بیشتری وجود دارد بر زندگی ما و اطرافیان اثر گذارد. بهتر است احساسات خود را صادقانه بیان کنید و اگر ترس دارید از کرونا به دور از نسبت دادن و اغراق و پنهان کاری حتما آن را ابراز کنید.
مدام اخبار کرونا و تعداد کشته شدگان را مرور نکنید. گاهی در افراد دیده می شود که هر روز به آمار آن توجه می کنند همچون قیمت دلار و سکه درحالی که این رویه کمکی به شما نمی کند و حتی نفع و سودی برای شما ندارد بلکه ناخودآگاه به ذهن خود این پیام را می دهید که بیماری منتظر شماست. بهتر است وقت خود را برای شنیدن این مسائل اختصاص ندهید.
به خاطر داشته باشید که نباید فراموش کنیم طی جریان زندگی در خیلی از مواقع سخت ترین اتفاق ها، حوادث برای ما رخ داده است و جان سالم از آن به در برده ایم.
و اینکه یادمان نرود که جز با اراده خداوند برگی از درخت نمی افتد و یادمان باشد قدرت برتر خداوند متعال است و وجود بیماری در برابر عظمت خداوندی کوچک است و دل به مقدرات او بسپاریم.
* فاطمه دانایی
کارشناس ارشد روانشناسی بالینی
نظر شما