بارها برای بیماران فوت شده از محل کار تا منزل گریه کرده ام

خبرگزاری شبستان - مشهد؛ مرضیه وحدت: پرستاری از جمله شغل های پر از استرس است، یک پرستار باید آنقدر قوی باشد که همه چیز را تحمل کند و هم آنقدر نرم باشد که دیگران را درک کند و خودش را در شرایط آن فرد قرار دهد، علی رغم اینکه باید قوی باشد اما از نظر عاطفی بیمار راهمراهی می کند به ویژه در شرایط کرونا که بیماران همراهی ندارند، روز پرستار امسال با سالهای دیگر بسیار متفاوت است چرا که این روزها پرستاران علی رغمی که با بیمارانی در ارتباط هستند که ممکن است جان  خود و عزیزانشان را از دست بدهند اما عاشقانه به بیمار خود رسیدگی می کنند و از هیچ تلاشی دریغ ندارند؛ از این رو خبرگزاری شبستان از نرگس ناصری پرستار بخش کرونای بیمارستان امام رضا گفتگو داشته است که می خوانید:

لطفا یک بیوگرافی از خود بفرمایید و در کدام بیمارستان مشغول به فعالیت هستید؟

نرگس ناصری هستم،  40 ساله و دارای دو فرزند 3 و 10 ساله و فارغ التحصیل دانشگاه آزاد اسلامی مشهد در سال 83، به محض اتمام درس شروع طرحم در بیمارستان امام رضا (ع) بود و چون شاگرد ممتاز بودم به عنوان مربی دانشجوها شروع به کار کردم. به محض اتمام طرح با قبولی در آزمون استخدامی آن سال، در بیمارستان امام رضا (ع) شروع به کار کردم و تاکنون هم در این بیمارستان هستم.

با توجه به اینکه شما در بخش کرونا فعالیت دارید، با چه مشکلاتی در منزل مواجه هستید و همسر و فرزندان  چطور با این موضوع کنار آمدند؟

از ابتدای اسفند سال گذشته که درگیر کرونا شدیم، مجبور به تخلیه بیمارستان 610 به صورت کامل برای بیماران کرونایی شدیم و چیزی که برای من دردناک است این است که من از نیمه اسفند تا همین الان از ترس اینکه ناقل باشم دو فرزندم را نبوسیدم و حتی بغلشان نکردم و چون دخترم شخصیت به شدت وابسته ای دارد این مسئولیت به عهده همسرم است و حتی موهای دخترم را همسرم شانه می زند. این را فقط مادران درک می کنند. وقتی به عنوان یک مادر  دلت پرای به آغوش گرفتن فرزندت پر می زند اما نمی توانی او را بغل کنی و باید از فاصله دور آنها را ببینی خیلی سخت است، خوشبختانه فرزندانم و به ویژه همسرم  با من همراه هستند و واقعا همسرم خیلی به من در منزل کمک می کند.

به عنوان یک پرستار بخش کرونا در منزل با چه محدودیت هایی مواجه هستید؟

مشکلی که نه تنها من، بلکه تمام همکاران من با آن مواجه هستند، با توجه به اینکه ما باید در بیمارستان بعد از لباس فرم، لباس حفاظتی به تن کنیم که به شدت عرق می کنی بعد از برگشت به منزل از زمان ورودم تا اینکه بنشینم یک ساعت زمان می برد چرا که تمام لباس هایم را باید عوض کنم، دوش بگیرم و ....قطعا این محدودیت ها خیلی اذیت کننده است و باید مراقب باشم که فردی را درگیر این بیماری نکنم . من مادر و پدر م را ماههای اول فقط از راه دور  می دیدم، وقتی آشپزی می کنم حتما ماسک دارم تا دیگران را مبتلا نکنم و بسیاری از محدویت های دیگر که در اینجا مجال گفتن نیست.

چقدر همسر شما در این شرایط با شما همراهی می کنند؟

خیلی. اگر همسرم کنارم نبود، شرایط برای من بسیار سخت می شد و شاید نمی توانستم ادامه بدهم. من دوبار مبتلا به کرونا شدم و هر دوبار خیلی بدحال بودم و به محض شروع تبم، بچه ها را به خانه پدرم بردند و دو هفته ای که در خانه قرنطینه بودم هر نوبت پرستار من همسرم بود و از زمانی که در بخش کرونا فعال هستم کار منزل من به شدت کم شده و بسیار به من کمک می کند.

چطور به بیماری کرونا مبتلا شدید و چه علایمی داشتید؟  

نوبت اول کرونای من با خستگی و حالت تهوع بسیار شدید و تب شروع شد ابتدا فکر می کردم این خستگی از خستگی کارم است. چون در بخش، مریض های به شدت بدحال داشتیم و این کار را برای ما سخت تر می کرد. آنها فوق العاده نیازمند کمک ما بودند .در نوبت اول فوق العاده بد حال بودم به گونه ای که 12 کیلو کم کردم و با اینکه کاملا رعایت می کردم ولی استرس اینکه شاید فرزندانم و همسر و یا پدر و مادر درگیر شده باشند، دائم با من بود. برای اینکه همسرم مبتلا نشود می خواستم به بیمارستان بروم همسرم قبول نکرد.

در خصوص سختی های شغل پرستاری که با آن مواجه هستید، بفرمایید؟

هر شغلی را وقتی از دور نگاه می کنیم آن را راحت می بینیم ولی شغل ما ورای شغلهای دیگر است و تنها شغلی است که جسم و روحت نیز درگیر کار می شود. در بقیه شغل ها شاید وقتی به منزل بر می گردی با یک استراحت خستگی کار از تنت بیرون شود اما من بارها شده وقتی به منزل برگشتم برای بیمارم که فوت شده، گریه کردم. همه بیماران ارزشمند هستند اما بعضی از بیماران یک ارتباط عاطفی خاصی با تو برقرار می کنند و وقتی تمام تلاشت را انجام می دهی اما بیمارت را از دست می دهی، آسیب روحی آن برای پرستار بسیار وحشتناک است.

از طرفی یک پرستار باید آنقدر قوی باشد که همه چیز را بتواند تحمل کند و هم آنقدر نرم باشد که بتواند دیگران را درک کند و خودش را در شرایط آن فرد قرار دهد. وقتی بیمار روی تخت التماست می کند ولی کاری از دستت برنمی آید خیلی ناراحت کننده است. من بارها دیده ام که برخی همکارانم در حال گزارش نوشتن از بیمارشان که فوت کرده، گریه می کنند. شرایط کاری ما به ویژه اینکه بیماران کرونایی همراهی ندارند و از همه نظر از جمله روحی، روانی، دارویی و ... به تو وابسته هستند و همه جوره باید بیمارت را ساپورت کنی، ارتباط اینگونه با بیمار، با فوتش،آسیب روحی بسیار شدیدی به تو وارد می کند. از مردم خواهش می کنم با رعایت پروتکل ها این زنجیره را قطع کنند. تا زمانی روی تخت بیمارستان قرار نگیری نمی فهمی کرونا با تو چه کار می کند.

خاطره ای از این روزهای کرونایی دارید؟

تک تک بیمارهایی که وارد بیمارستان می شوند برای ما خاطره هستند. خاطره ای که در ذهن دارم و واقعا برایم هنوز دردناک است اینکه پدر و مادر دختر جوان 22 ساله به کرونا مبتلا شدند و او آنها را در خانه درمان کرده بود اما خودش مبتلا شد و در بیمارستان فوت کرد و یا مادری که خیلی برایش زحمت کشیدیم و متاسفانه مادر و نوزاد را از دست دادیم.

در این روزهای کرونایی چه چیزی به شما روحیه می دهد و چه چیزی شما را ناراحت می کند؟

وقتی می بینم مردم رعایت می کنند به من به عنوان پرستار روحیه می گیرم. همچنن پیک ها که تمام می شود و تعداد بستری ها کم می شود به بچه ها روحیه می دهد و احساس می کنیم این بیماری تمام می شود و اگر مردم دست به دست هم دهند تا این بیماری تمام شود این بهترین هدیه به من است و به من روحیه می دهد چرا که من می بینم در محیط بیمارستان بیماران کرونای در چه وضعی هستند. متاسفانه گاهی مریض را به بیمارستان می آورند در حالی که همراهی ماسک ندارد و این برای من بسیار دردآور است. و اینکه چه چیزی بیشتر من را ناراحت می کند، از دست دادن بیماران خیلی من را ناراحت می کند. همچنین استرس روحی در محیط کار یک طرف و از طرفی وقتی می بینیم مردم ماسک ندارند این خیلی من را ناراحت می کند.

با توجه به اینکه شب یلدا نزدیک است از مردم چه درخواستی دارید؟

اگر شب یلدا به دورهمی نروند هیچ اتفاقی نمی افتد، ولی اینکه سال دیگر عزیزشان کنار آنها نباشد، خیلی دردناک تر است ما از اسفند تا الان شب ها و روزهای خاصی داشتیم که  مجبور بودیم از عزیزانمان جدا باشیم اما همین که می دانم آن فرد در خانه اش سالم است برای من کافی است. به نظر من شب یلدا را همین که بدانیم عزیزانمان در خانه سالم هستند خیلی بهتر از این است که من به عنوان ناقل بروم و سال دیگه آن عزیز را نداشته باشم.

پرستاران با چه مشکلاتی مواجه هستند؟

با توجه به اینکه مشکلات در حیطه کاری ما زیاد است، به چند دسته تقسیم می شود، یکی استرس محیط کار و افرادی که روی تخت بیمارستان هستند. ما از نظر روانی، روحی، درمانی و غذایی باید با بیمار همراهی داشته باشیم، وقتی بیمارت که برایش زحمت زیادی کشیده ای فوت می کند، از نظر روحی دچار آسیب می شوی و دیگری استرس در جامعه است وقتی در سطح شهر برخی ماسک ندارند و بی تفاوت نسبت به این بیماری هستند بسیار ناراحت می شوم و در من استرس ایجاد می کند.من همیشه تعدادی ماسک به همراه دارم و اگر فردی را ببینم بدون ماسک است، به او ماسک می دهم. یک نگرانی دیگر من نیز این است که خودم، خانواده ام را درگیر کنم و این یکی از دغدغه هایی است که اکثر پرسنل ما دارند. وقتی خودشان مریض می شوند اول چیزی که ذهنشان را درگیر می کند، درگیری خانواده آنها به این بیماری است.

از حال و هوای بخش کرونا و وضع روحی بیماران در بخش کرونا بفرمایید؟

حال و هوای بخش کرونا یک چیزی شبیه حال و هوای ماه رمضان است، از لباس هایی که هیچ کس حاضر نیست حتی یک ساعت بپوشد و فداکاری هایی که پرستاران دارند، آنها با تمام وجود از بیمار خود مراقبت می کنند، این بخش یک فضای پر از استرس  و پر از فداکاری است و شاید کمتر جایی آن را دیده باشی. صحنه ای که من واقعا دوست داشتم عکس بگیریم خانم سالخورده ای بود که دست پرستارش را گرفته و پرستار به او غذا می دهد و این حس خیلی قشنگی است.

اگر پرستار نمی شدید چه شغلی را انتخاب می کردید و از اینکه پرستار شدید، پشیمان نیستید؟

مادرم دوست پرستاری داشت که بسیار مهربان بود، این شخصیت برایم خیلی جذاب بود و می توانم بگویم در انتخاب این رشته بسیار اثرگذار بود و هرگز به ذهنم خطور نکرده که شغل دیگری داشته باشم. من شغلم را دوست دارم و عاشقش هستم و لازمه این شغل عاشقی است.