خبرگزاری شبستان _گیلان؛ قرن هاست از کشیده شدن «سمیه» بر روی ریگ های داغ صحرا می گذرد، از سنگینی سنگ هایی که بر جسمش می گذاشتند و از او می خواستند دست از اسلامش بردارد و او بر نمی داشت. قرن ها گذشته از آخرین سخن سمیه شهیده که گفت: «ما راه خود را یافته‌ایم و به محمد(ص) ایمان آورده و رهبری او را پذیرفته‌ایم و هرگز از ایمان و هدفمان دست برنمی‌داریم».
همین چند خط را هم توی کتاب درسی خواندیم و دیگر از نخستین زن شهیده اسلام چیزی نگفتند و نخواندیم و ندیدیم....
مثلا اینکه بعد از وی، چه زنان و مادرانی در راه ایمان و عقیده خود ایستادند و جان باختند. همانگونه که کم می دانیم از زهرای مرضیه(س) که بین در و دیوار محسنش را از دست داد و خودش به حدی زخم خورد که به دیدار حق شتافت.
حتی از سیلی «رقیه» در کربلا و گریه های «رباب» بعد از مرگ همسر و فرزندانش در کربلا چیز زیادی برایمان تعریف نکردند، شاید خودمان دنبالش نرفتیم و در صفحه های تاریخ پیدایشان نکردیم اما بی شک یادمان نرفته و نخواهد رفت که زنانی همچون «زینب(س)» خود، چهار فرزندش را راهی نبرد کرد و شاهد کشته شدن بهترین عزیزانش بود..
از آن سال ها که بگذریم هنوز هستند زنان و کودکانی که در لابه لای روایت های مردانه نا پیدا هستند و رنگ و رویشان بر روی آلبوم های خانوادگی، خاکستری می شود.
همان شیرزنان و دلاور مادرانی که از انقلاب ایران به پا خواستند و در گوشه ای از حماسه های دفاع مقدس نقش خود را با ایثار و رزم و شهادت گره زدند.
همان زنانی که در باران گلوله و رگبار فرزندان کوچک خود را رها نکردند و در کوچه های توپ و تانک رژیم بعث عراق دست از خانه و کاشانه خود نکشیدند.
از همان بانوانی که برای بدرقه مدافعان حرم با تمام دلنگرانی ها و دلتنگی ها لب به دندان گرفتند و در دل ذکر گفتند و ساک بستند و عزیزانشان را خودشان راهی دفاع از حرم کردند تا آنان که در لباس رزم سلامت با تعهد قلبی مدافع سلامت مردمان سرزمینشان شدند تا در مقابله با کرونا بایستند و در این بین تعدادی نیز جانشان را تقدیم کردند... چقدر می دانیم!!
نباید یادمان برود که بخشی از رشادت های بزرگ برای بقای اسلام، انقلاب و ایران عزیزمان بر دوش زنان بوده است. همان زنانی که همه جا از به کار بردن اسم و تصویرشان به صورت علنی خودداری می شود.
اما امروز که مصادف با سوم خرداد، سالروز آزاد سازی خرمشهر باید نام شیرزنان بلندآوازه ایران فریاد زده شود، فریاد زده شود تا دشمن بداند که ما از تکرار نام های شهدایمان، از بیاد آوردن خاطرات و تکثیر آنچه که زیسته اند و آنچه که با خون بر جای گذاشته اند هراسی نداریم.
نوشین کریمی
نظر شما