به گزارش خبرگزاری شبستان از زنجان، شهیدی که باوجود قهرمانی کشوری ومدال طلا تا جایی که خود را شناخت لباس نو نپوشید.
«در راه حق و حقیقت که همان حزب الهی بودن است، استوار باشید». شهید رحیم مکی
«کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا»؛ در فرهنگ سرخ تشیع، هر روز عاشورا و همه جا کربلاست و هر آوای سبزی که از نای حقیقت برخیزد، حسینی است و هر دستی که بر صورت دین سیلی زند یزیدی. و بانگ الرحیل کاروان کربلای عشق، همیشه درآسمان بلندتاریخ طنین‌انداز است و مردان و زنان عشیره عاشورا را به مصاف دیرین کفر و ایمان می‌خواند؛ چه، «صحرای کربلا به وسعت تاریخ است» و روز عاشورا به بلندای آغاز تا فرجام آفرینش، و خوشا بر اصحاب آخرالزمانی ذبیح عشق که ندای «هل من ناصر» نواده پاک رسول‌الله را از پس دیوار بلند زمان و مکان به گوش جان شنیدند و فراز سبز «یا لیتنا کنا معکم...» را به تفسیر عینی و عملی نشستند؛ تفسیری به رنگ خون و بوی عشق، به زیبایی شهادت و به زلالی ایثار.
و رحیم از خیل این مفسران خون و شهادت بود. او که در پشت پرچین قرنها به انتظار نصرت دین نشسته بود، وقتی که ندای «هل من معین» حسین زمان را شنید، به یاریش شتافت و چون قاسم نوجوان، چهره به رنگ سرخ عاشورا ارغوانی کرد.
رحیم که در دومین روز از فصل خزان سال 1344 دیده به سرابستان هستی گشود، در خانواده‌ای متدین و مذهبی رشد کرد و پرورش یافت؛ در دامن مادری رئوف و مهربان و پدری فهیم و با ایمان. او پس از طی دوران خردسالی قدم به بوستان دانش نهاد و دوران ابتدایی و راهنمایی را در مدرسه خاقانی و شهید مصطفی خمینی گذراند، آنگاه وارد دبیرستان امیر کبیر گردید.
شهید مکی در کنار درس و مدرسه به ورزش ژیمناستیک روی آورد و در این رشته به خبرگی و مهارتی در خور توجه دست یافت. او با شرکت در مسابقات کشوری مقامهای اول و دوم را کسب کرد. دو مدال طلا و نقره و نیز گلدانی نفیس، یادگار این دوره از حیات اوست.
هنگامی که شیاطین انس برای قطع شجره طیبه انقلاب اسلامی وسوسه شدند و ماشه تجاوز را به سوی ایران اسلامی چکاندند، رحیم درس و مدرسه را کنار نهاده و وارد دانشگاه عشق و ایمان شد. او به مدت 45 روز در اصفهان آموزش های لازم را دیده و پس از چندی به سوی وادی عرفان سرخ، بال گشود؛ آنجا که عرفان در انفجار گلوله‌ها بود و در شکفتن خوشبوترین گلهای بوستان خمینی(ره).
و سرانجام در تاریخ 21/10/1360 لیاقت لقاء دوست را یافت و در منطقه دشت عباس به جمع ستارگان بی‌غروب آسمان شهادت پیوست و چراغ راه امت شد.
پیکر در خون تپیده‌اش را در شهیدآباد پایین به دست آرامشی سبز سپردند و اینک روح بلند آشیانش بر ما «قبرستان‌نشینان عادات سخیف» نظاره‌گری می‌کند.
شهید رحیم مکی که در سن نوجوانی به عرفا بیشتر شبیه بوده تا یک نوجوان عادی؛ طوری که همه مردم محله رحیم را آقا رحیم صدا می زدند چون نمونه بارز مرد اخلاق محله بود.
جالب است بدانید تقریبا می شود گفت شهید مکی تا زمانی که خود را شناخت هرگز بخاطر دوستان و هم شاگردی های خود لباس و کفش نو و تازه استفاده نکرد، شهید مکی مفقودالاثر است و خانواده اش همچنان چشم انتظار....
مادرش می گوید بعد از سه دهه منتظر رحیم هستم؛ حال رحیم که همه خانواده و مردم عاشقش هستند کوچه محل زندگی اش را به نام اش مزین کرده اند.
مادرش می گوید آرزو داشتم رحیم من هم سرکوچه اش تابلو داشته باشد و خیلی درخواست کردیم اما نشد؛ از جوانان فامیل خودشان اسم شهید را روی یک حلبی کوچک مربع نوشته و به دیوار زدند....ولی باز دلم راضی نشد.
ما در گروه جهادی مطالبه گری ایران، استان زنجان که یکی از برنامه خود را برای دیدار ودلجویی از خانواده های معظم شهدا قرار داده ایم وقتی متوجه این موضوع شدیم خدمت خانواده شهید رسیدیم مادر شهید با لحنی سوزناک گفتند کاش سرکوچه ما که به اسم رحیم من نامگذاری شده است تابلو نام شهید می زدند...
و ما این موضوع کوچک را دغدغه و تکلیف خود دانستیم؛ که از شورای شهر و شهرداری محترم پیگیری شفاهی و کتبی کنیم که مدتی رفتیم وآمدیم و تلفنی پیگیری کردیم و نامه ارسال کردیم باز مدتی گذشت و جوابی نشد.
با شهردار صحبت کردیم و جایگاه والای شهدا واین شهید را تشریح کرده و یادآور فداکاری شهدا شده و گفتیم شهدا ناظر اعمال ما هستند، گفتیم این کار را مشترک وبا کمک شهرداری و گروه جهادی ایران انجام بدهیم که شهرداری هم قبول کردند که مجددا با پیگیری این کار مشترک انجام شد و درایام درخت کاری نهالی کنار این تابلوی شهید بیاد شهید مکی کاشته شد.
امام جماعت مسجد داودقلی زنجان در پایان خاطرنشان کرد: دیدار مستمر با خانواده شهید ودلجویی وهمراهی، مشورت با مسئولین مربوطه، پیگیری از سازمان متولی، ارتباط گیری دلی ومعرفتی با مسئولین امر، همراهی ومشارکت که سازمان متولی را مجاب می کند، عدم حرف خشک وخالی وشعاری بلکه اقدام عملی و تقدیر از مسئولین از جمله رویکردهای این مسجد و خادمین آن است.
نظر شما