خبرگزاری شبستان-کرمان
انسان همواره به ویژه در زمان ها و مکان های خاص نیازمند مناجات و راز و نیاز با خداوند است؛ اینکه چگونه دعا کنیم و در دعا چه بخواهیم عموماً بسته به حال شخصی افراد است اما شیعه با برخورداری از نعمت اهل بیت عصمت و طهارت و ادعیه مختلف و بعضاً مأثوره ای که از ناحیه مقدسه ایشان صادر شده، بهتر می تواند با خدای خویش انس بگیرد.
دعا مقدمات، مؤخرات، ملزومات و شرایطی دارد که در متون معارفی به تفصیل درباره آن صحبت شده و توجه دعاکننده به آن لازم و ضروری است.
اما آنچه بهانه این نوشته است، چگونگی ورود به ماه مبارک رمضان از رهگذر دعا و نیایش است؛ بسیاری از افراد به دنبال این هستند که چگونه به ماه ضیافت الهی وارد شوند؛ آنهایی که زرنگ تر بودند، از ماه های رجب و شعبان این آمادگی را در خود ایجاد کردند اما راه ارتباط و اتصال بنده با خالق هیچگاه محدود و یا مسدود نیست.
از همین رو دعایی در مفاتیح الجنان وارد شده که شیخ طوسی از حارث بن مغیره نضری روایت کرده امام صادق(علیه‌السلام) در شب آخر ماه شعبان و شب اوّل ماه رمضان آن را می خواندند.
فراز ابتدایی این دعا درخواست سلامتی همه جانبه در این ماه است و پس از آن طلب خیر از خداوند متعال و ایجاد مانع در آنچه که او نمی پسندد؛ پس از آن، شرح حال بندگی است؛ بنده ای که خطا می کند و خدایی که او را می بخشد زیرا شایسته گذشت از خطای بندگان است.
این دعا با اظهار عجز و ناتوانی توأم با درخواست با فرازهای« خدایا! من بنده تو، فرزند بنده تو، فرزند کنیز توأم، ناتوانم، به رحمتت نیازمندم، تو فرود آورنده دارایی و برکت بر بندگانت هستی، چیره و توانایی، کارهای بندگان را شمرده‌ای و روزی‌شان را تقسیم کرده‌ای و زبان‌ها و رنگ‌هایشان را گوناگون قرار دادی، آفرینشی از پس آفرینش دیگر، بندگان کرانه‌های دانشت را نمی‌دانند و جایگاهت را اندازه ندارند و همه ما نیازمند به رحمت تو هستیم، روی از من برمتاب و مرا در عمل و آرزو و قضا و قدر از شایستگان بندگانت قرار ده» ادامه می یابد و سپس بهترین حیات و ممات از خداوند درخواست می شود.
آنچه محور این حیات و ممات سعادتمندانه است؛ دوستی دوستان خدا و دشمنی با دشمنان خدا و شوق به سوی او و ترس از او و فروتنی و وفا و تسلیم در آستان او و تصدیق به کتاب و پیروی از روش پیامبر عنوان شده است.
بعد از این همه؛ اما فرازهای پایانی دعا شالوده همه آن چیزی است که برای ورود به ماه ضیافت الهی ضروری است؛ آنجا که باید بگویی« خدایا! آنچه در دلم از شک یا تردید یا انکار یا ناامیدی یا خوشی هواپرستانه یا کبر یا سرکشی یا خودبینی یا ریا یا میل به شهرت یا نفاق‌افکنی یا دورویی یا کفر یا نافرمانی یا گناه یا فخرفروشی یا هرچه که نزد تو ناخوشایند است، پس از تو درخواست می‌کنم ای پروردگارم که آنها را تبدیل کنی به ایمان به وعده‌ات و وفای به پیمانت و خشنودی به قضایت و پارسایی در دنیا و شوق به آنچه نزد توست و انتخاب نیکو و آرامش و توبه خالص، همه این‌ها را از تو می‌خواهم ای پروردگار جهانیان»
در پایان دعا پس از آنکه بردباری حضرت حق و بلکه کرم و بخشندگی او در برابر نافرمانی بندگان مورد اعتراف دعاکننده قرار می گیرد؛ دعا با صلوات بر محمد و خاندان طاهرینش پایان می یابد.
نظر شما