خبرگزاری شبستان- مشهد- مرضیه وحدت؛ وقتی نام ارتش به زبان می آید یاد دلاورمردانی که با طیب خاطر از جان و مال و خانواده خود گذشتند و خود را فدای این مرز بوم کردند، دلاورمردانی که در عملیات های مختلفی چون خیبر، فتح المبین و یا مقابله با گروهک های تروریستی بی رحم در کردستان به وحشیانه ترین شکل ممکن شهید شدند، زنده می شود. روز ارتش جمهوری اسلامی فرصتی را فراهم آورد تا خبرگزاری شیستان با «سید مجتبی موسوی» جانباز جبهه و جنگ و ارتشی گفتگویی داشته باشد که در ادامه می خوانید:
خود را معرفی بفرمایید و از چه سالی وارد ارتش شدید؟
سید مجتبی موسوی متولد ماه مرداد ماه 1338 در شهرستان اراک هستم. در حال حاضر یک نظامی ارتشی بازنشسته هستم، 62 سال سن دارم و 179 ماه و 20 روز در مناطق عملیاتی جنوب و کردستان خدمت کردم .
در 20 سالگی و در سال 79 ازدواج کردم و 5 فرزند دارم، از 17 سالگی وارد ارتش شدم. در خصوص علت ورود به ارتش هم باید بگویم با توجه به اینکه پدرم نظامی بود من نیز علاقه مند به حضور در ارتش شدم. بعد از جهار ماه از ورود به ارتش مسئله کردستان و گروهک ها به وجود آمد و از همان ابتدای ورودم به ارتش در عملیات بودیم.
همسر یک ارتشی شدن سخت است و معمولا برخی دختران سخت قبول می کنند که با یک ارتشی ازدواج کنند، در مورد همسر شما این چطور بود و چگونه با این مسئله کنار آمدند؟
همسر من فرهنگی و انقلابی بود و آن زمان معلم نهضت در روستاها بود و هیچ مشکلی با این موضوع نداشتند. خانواده همسرم از یک خانواده انقلابی شناخته شده بودند و این زمینه ازدواج من را راحت تر کرد.
در چه عملیات هایی در 8 سال دفاع مقدس شرکت کردید و شاخص ترین آنها چه بوده است؟
اکثر عملیات هایی که ما انجام دادیم عملیات فتح المبین، عملیات کله قندی که در برخورد با گروهک ها در کردستان بوده ، من بیشتر تامین را برعهده داشتم با توجه به ناامن بودن منطقه که گروهک های تروریستی کشتار می کردند و از ساعت 6 شب تا تقریبا 7 صبح به دلیل ناامنی مردم نمی توانستند از منزل خود خارج شوند من نیرو، مهمات و آذوقه در محل مستقر می کردم تا همرزمان من بتوانند استفاده کنند.
از نحوه ورود به جبهه و جانبازی خود توضیح بفرمایید؟
زمانی که در ارتش بودم مسئله کردستان پیش آمد با گروهک های تروریستی درگیر بودیم و بعد مسئله جنگ پیش آمد که در جنگ فعالانه شرکت کردم و جانباز شدم و با افتخار می گویم نه کارت جانبازی گرفتم و نه کارت ایثار گری. چون شغلم نظامی بوده و وظیفه نظامی من دفاع از مملک،ناموس و ملت است اگر مجروح و شیمیایی شدم و موج من را می گیرد حقوق خود را گرفتم و نیازی نبوده که دوباره کارتی بگیرم و بخواهم از بیت المال استفاده کنم که با ایده و مرام من درست نبوده است.
از چه ناحیه ای جانباز شدید و در خصوص چگونگی جانبازی خود توضیح بفرمایید؟
سال 68 در حالی که 21 سال سن داشتم فرمانده ستون محور مریوان در روستای قلعه چی بودم در آن سال این روستا مورد حمله هوایی جنگنده های فرانسوی قرار گرفت و شیمایی زدند. در آن زمان من خودم شیمیایی نشدم اما مصدومین و مجروحین را جابجا می کردم بعد از حدود 2 سال علایم شیمایی در من بروز کرد و از آن موقع تاکنون این یادگار زمان جنگ را به همراه دارم و اگر چه گاهی دچار تنگی نفس می شوم اما هرگز پشیمان نیستم و اگر برای مملکت مشکلی پیش بیاد و اگر دوباره جنگی شروع شود با جانم از آن دفاع می کنم.
عوارض شیمیایی شدن در شما چیست؟
از مسئله ریوی گرفته که شدیدا دچار تنگی نفس و حمله می شوم و راه تنفس من را گاها می بندد تا سرفه های شدید.
از نحوه ورود خود به ارتش بفرمایید؟
من در یک خانواده نظامی بزرگ شدم پدرم و پدربزرگ مادری من نیز نظامی بوده اند چون همیشه لباس یک شکل پدرم را می دیدم، در خانواده نظامی بزرگ شدم، به نظم و انظباط علاقه داشتم و معتقدم نانی که سرسفره پدرم خوردم یک نان حلال و طاهر بوده است و عرق وطن پرستی داشتم به همین دلیل با طیب خاطر وارد ارتش شدم و خدمت کردم تا روزی که بازنشسته شدم اما هنوز هم خود را بازنشسته نمی دانم و خود را یک ارتشی می دانم که هر لحظه حاضرم دوباره لباس خدمت بپوشم و خدمت کنم.
در ارتش چه سمتی داشتید؟
من در سمت های مختلف بودم از سرگروهبان گرفته تا مسئول آموزش، واحد امنیتی، فرماندهی در یگان سقز، مدتی با سپاه برای تعمیرات سلاح هایشان و آموزش ژاندارها، ... همکاری می کردم.
بهترین خاطره شما از روزهای جنگ اگر بخواهید برای خوانندگان ما بازگو کنید چیست؟
روزهای جنگ، شهید و جانباز شدن همسنگریها همه برای من خاطره است. عملیات فتح المبین که شکست نهایی صدام را رقم زد یکی از بهترین خاطرات و شیرین ترین آنها است با اینکه افراد زیادی شهید و اسیر و جانباز شدند اما چون ضربه نهایی را به صدام و صدامیان زدیم این خوش ترین خاطره من است و روزی که خرمشهر آزاد شد از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدم . زمانی که خرمشهر آزاد شد من در عملیات ایذایی در غرب کردستان بودم و تلاش کردیم نیروها را از حالت نظامی دربیاوریم و متلاشی شوند که فکر کنند حمله دوسره است و بزرگترین پیروزی برای فتح خرمشهر را رقم زدیم .
از دوستان شاخصی که در جنگ با آنها بودید بگویید؟
دوستان زیادی بودند افرادی که شاخص تر بودند از جمله سپهبد سردار شهید صیاد شیرازی با ایشان از زمان سربازیشان که معاونت عملیات غرب کردستان را عهده دار شدند همکار بودم و در اکثر بازگشایی ها و پاکسازی ها بودم و شهید چمران که من در آن تیم دوهزار نفره او مدت مدیدی بودم و شعار ما این بود که کمتر از 2 هزار نفرهستیم اما بیشتر از 20 هزار نفر عملیات کردیم و دوستان دیگری که شهید شدند.
خاطره ای از این افراد در ذهن دارید؟
من با شهید صیاد شیرازی بودم . بیسیمی که همراه ما بود صدا کرد و یکی از افراد گروهک تروریستی که در شبکه ما نفوذ کرده بود به شهید گفت:" تو بچه های خود را ثبت نام نکردی چرا نمی روی ثبت نامشان کنی". می خواستند با این حرف روحیه تخریبی برایشان به وجود بیاورند و صیاد شیرازی گفت:" بچه های من را وطن پرورش می دهد نیازی به من نیست که ثبت نامشان کنم من آمدم جلو اقشاری چون شما را بگیرم که این وطن را تکه پاره نکنید". این خاطره ای است که همیشه در ذهنم مانده است.
از روزهای اولی که وارد ارتش شدید برایمان بگویید؟
ما ارتشی ها انسان های کم توقع، بی ادعا و جانفدایی هستیم چون از بطن این جامعه و از فرزندان این ملت هستیم و اگر گاهی مشکلاتی بوده است برای مسائل سیاسی جامعه بوده و ما به عنوان یک نظامی هیچ گاه نه ورود و نه قانون به ما اجازه ورود می دهد. ما کم و کاستی ها را نق نمی زنیم چون برای این وطن ایستادیم جنگیدیم و از جانمان مایه گذاشتیم.
بیش از 48 هزار شهید و هزاران جانباز و اسیر داشتیم اینها همه سرمایه است که از این مملکت دفاع کرده است و خود را به این ملت ثابت کرده است اوایل انقلاب عده ای از معاندین داخلی و وطن فروش های توطئه گر می خواستند ارتش منحل شود چون می دانستند ارتش قدرت زیادی دارد و پشت ملت است. امام راحل 29 فروردین را روز ارتش اعلام و حمایت خود را از ارتش اعلام کردند و ما را به عنوان فرزند راستین این ملت قبول کردند. من هنگامی که وارد ارتش شدم در بحبوحه انقلاب بود و در همان ابتدا سوگند خوردم که برای انقلاب و ایران خدمت کنم.
با توجه به اینکه ارتشی ها هر چند سال مجبور به جابجایی از یک شهر به شهر دیگر هستند این برای خانواده شما سخت نبود و چطور با این موضوع کنار آمدند؟
خانواده من جز همین ملت هستند اگر رفاه، آسایش، سختی و مشکلات است برای خانواده من نیز هست . و این یک چیز کلی است و منطق این را خیلی راحت قبول می کند. من در مناطق زیادی جابجا شدم و اکثرا خانواده با من همراه بودند تا جایی که امکانات به من اجازه می داده یا در خانه سازمانی بودیم و یا مستاجر بودیم کما اینکه هنوز هم مستاجر هستیم و با افتخار این را می گویم دنبال مال دنیا نبودم و هر چه داشتم در طبق اخلاص برای مملکتم گذاشتم.
با توجه به اینکه شما زمان جنگ را تجربه کردید و همرزمان شما شهید و جانباز شدند چه توصیه ای به جوانان امروز برای حفظ انقلاب دارید؟
در حالی که چهار دهه از انقلاب ما گذشته است و 48 هزار شهید ارتشی داریم اما وزارت ارشاد ما کار آنچنانی انجام نداده است نه در بخش سمعی و بصری و نه بصورت نوشتار و مقاله و نه به صورت تندیس از سرداران ارتش. مردم و فرزندان امروز که آینده سازان این مملکت هستند باید حافظه دیداری شان تامین شود، بخوانند و بدانند، تندیس ها را ببینند و این حماسه هایی که انجام شده را بخوانند و در این خصوص تبلیغ شود که در این مورد کم کاری شده است. البته شاید یکی از دلایل آن مشکلات پس از جنگ بوده است.
سخن آخر...
این روزهای زمزمه عدم شرکت در انتخابات را می شنونم و این من را آزرده و نگران می کند البته این جنگ سرد و مخملی است که دولت های استکباری راه انداختند و وطن فروش ها دم به دم اینها دادند. چهار دهه از انقلاب گذشته حوادث، ترورها، جنگ مستقیم و .. دیدیم ما در مقابل بیگانه ید واحد هستیم و یک مشت هستیم در دهان ابرقدرت ها.
ما ایرانی هستیم و سرنوشت خود را به دست خود تعیین می کنیم اگر هم مشکلی در داخل داریم حل می کنیم ولی برای دنیا یکپارچه هستیم و ایستادیم. از ملت می خواهم گول تبلیغات دنیای مجازی و تلویزیون های بیگانه نخورند و همچنان که ایستادند و با هم همدل هستند این همدلی را ادامه دهند و با انتخاب یک دولت خدمتگذار کاستی ها را برطرف کنند.
نظر شما