به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از ساری، حجت الاسلام والمسلمین «محمدباقر محمدی لائینی» امروز(۱۸اردیبهشت) در بیست و پنجمین روز از ماه مبارک رمضان در جمع نمازگزاران حاضر در دفتر نماینده ولی فقیه در مازندران، با اشاره این شعر حضرت امیرالمومنان (ع)اظهار کرد: خدایا وقتی به یاد لطف، نعمت‌ها و بزرگواری تو می‌افتم قلبم، سوزش دل و ناراحتی فروکش کرده و همچون آبی روی آتش مرا آرام می‌کند، زمانی که به‌یاد خطاها و گناهان خودم می‌افتم چشمان من شروع به گریستن می‌کنند، یاد گناهانم اشک مرا جاری می‌کند، یاد نعمات و بخشش تو آرامم می‌کند و سوز دلم را تسکین می‌دهد.
نماینده ولی فقیه درمازندران با بیان اینکه حضرت علی (ع) در چند بیت گذشته به لطف خدا و خطای خود اشاره می‌کند، گفت: نتیجه می‌گیریم انسان همواره باید به یاد گناهان و بدی‌های خودش باشد، برخی‌ها کارهای بد و گناهان خودشان را فراموش می‌کنند که درست نیست، دیگران را باید ببخشیم ولی خودمان را نه! پس اگر گذشته‌های تاریک و خرابکاری‌های خودمان را فراموش کنیم غلط است.
حجت الاسلام محمدی لائینی با اشاره به بی‌خیالی برخی افراد از یادآوری خطاها و گناهانشان، تصریح کرد: این دسته براشان مهم نیست که چه کردند و بعضی با یادآوری گناهان گذشته نه تنها بی‌خیال بوده بلکه خوشحال هم هستند، این دیگر بدتر است، پس انسان‌ها نسبت به خطاهای گذشته در سه گروه مذکور قرار دارند.
خطیب جمعه ساری، اذعان کرد: باید خطاهایمان را به‌یاد بیاوریم، فراموش نکنیم و غصه بخوریم تا جبران شود، حال اگر همیشه حساب و کتاب کنیم ببینیم چه مقدار خطا داریم و اشک بریزیم از بین خواهیم رفت و درست نیست، پس باید بزرگواری و بخشش خداوند را به‌یاد بیاوریم چرا که لطف خدا موجب آرامش قلب است.
نماینده ولی فقیه در مازندران، تصریح کرد: جبران خطاهای گذشته؛ اشک ریختن از ته دل و اظهار تاسف واقعی و امید به خدا داشتن، راه نجات همین است، ما بندگان معصوم نیستیم خداوند هم توقع ندارد که بی‌خطا باشیم ولی انتظار دارد که اگر اشتباهی کردیم توبه کنیم و از تکرار آن بپرهیزیم.
حجت الاسلام محمدی لائینی با اشاره به مظلومیت، امام رئوف امام هشتم امام رضا (ع)، اضافه کرد: این امام مظلومی است که ظاهرش مظلوم نیست اما در واقع مظلوم و غریب، دور مانده از اهل بیت (ع)، این امام دشمنان باطنی زیادی داشته همین‌ها در ظاهر با او مهربان بودند، فرزند ایشان در دوران نوجوانی یتیم شد، آقا امام رضا (ع) در هنگام ورود به ایران امام جواد (ع) را تا مکه با خود همسفر کرد و بعد از آن بین این پدر و پسر جدایی افتاد، تا جایی حضرت را مسموم کردند در لحظات شهادت در حالی که سرش در دامان فرزند نوجوانش بود به شهادت رسید.
نظر شما