خبرگزاری شبستان- خراسان جنوبی؛ هیات های مذهبی سراسر خراسان جنوبی که هر کدام مزین بنام یکی از اهل بیت(ع) است در شب تاسوعای حسینی با حال و هوایی وصف ناشدنی یاد و خاطر حضرت عباس (ع) علمدار کربلا را گرامی داشتند.
هیأت ها، مساجد و تکیه های عزاداری با برپایی مراسم در فضای باز و با حفظ پروتکل های بهداشتی، علاوه بر حفظ سلامت مردم و قطع زنجیره انتقال ویروس کرونا، دست دعا برای از بین رفتن این ویروس منحوس و شفای بیماران بالا بردند و از خاندان اهل بیت علیهم السلام برای گذر از این دوران، طلب مدد کردند.
کرونا خللی در عشق و ارادت مردم به امام حسین(ع) و شور این محافل ایجاد نکرده، هیات‌ها با رعایت پروتکل ها محافل را اداره می کنند و این مجالس با همکاری مردم بر اساس دستورالعمل های بهداشتی در حال برگزاری هستند.
همچنین با توجه به تاکید ستاد استانی کرونا مبنی بر عدم برپایی ایستگاه های صلواتی از عزاداران خواسته شده نذورات خود را به صورت خشک و یا در قالب اقلام بهداشتی نظیر ماسک در اختیار عزاداران و یا نیازمندان قرار دهند.
چرا تاسوعا را منتسب به حضرت ابوالفضل(ع) می کنند؟
بیان رشادت ها و مصیبت های حضرت ابوالفضل(ع) در شب و روز تاسوعای حسینی، باعث شده تا برخی چنین تصور کنند که آن حضرت در روز تاسوعا به شهادت رسیده و به همین علت در این روز عزای سقای دشت کربلا را برپا می کنند درحالی که قریب به اتفاق یاران امام حسین(ع) در روز عاشورا جان خود را برای یاری دین خدا و امام خود فدا کردند. مقام با عظمت حضرت ابوالفضل(ع) و موقعیت خاص ایشان باعث شده تا به طور ویژه یک روز را به بیان رشادت ها و فضیلت های این فرزند امیرمومنان(ع) اختصاص دهند که این روز، همان تاسوعای حسینی است.
واژه «تاسوعا» از کلمه «تسع» به معنی ۹ گرفته شده و این واژه در تاریخ شیعه مربوط به نهم محرم است. امام صادق(ع) فرمودند: تاسوعا روزی است که حسین(ع) و یارانش در آن روز در کربلا محاصره شدند و سپاه شام پیرامونش حلقه وار گرد آمده او را از حرکت بازداشتند و پسر مرجانه و عمر بن سعد در آن روز شادمان بودند که لشکری بزرگ در اختیار دارند و حسین(ع) و یارانش را ضعیف شمردند و یقین کردند که دیگر حسین، یار و یاوری ندارد و مردم عراق به مدد او نخواهند آمد.
وقتی برای عباس(ع) امان نامه آوردند
یکی از حوادثی که در این روز اتفاق افتاد، امان نامه ای بود که شمر برای حضرت ابوالفضل (ع) و برادرانش آورد. شمر، خود را به نزدیکی خیمه های امام حسین(ع) رساند و سراغ پسران خواهر خود، یعنی حضرت ابوالفضل(ع) و برادرانش را گرفت اما آن بزرگواران جوابی به او ندادند که در این هنگام امام حسین(ع) فرمود اگرچه او فاسق است ولی جوابش را بدهند. حضرت عباس (ع) پس از شنیدن سخنان شمر که می گفت «خود را به خاطر حسین(ع) به کشتن ندهید» در پاسخ به او با صدای بلند فرمود: لعنت خدا بر تو و بر امیر تو و بر امان تو باد. ما را امان می دهید در حالی که پسر رسول خدا (ص) در امان نباشد؟
همین یک جمله شمر که حضرت عباس (ع) را فرزند خواهر خود خطاب می کند، باعث شده تا امروز هم شاهد مظلومیت حضرت ابوالفضل(ع) باشیم. چون دشمنان دین و امامت در سال های اخیر در فضای مجازی این شبهه را به راه انداخته اند که شمر بن ذی الجوشن برادر حضرت امّ البنین، همسر دوم حضرت امیرمومنان و مادر حضرت عباس است و یکی از اهداف دشمن، خانوادگی جلوه دادن قیام بزرگ امام حسین (ع) بوده است در حالی که بر اساس روایات تاریخی رسم عرب این بوده تا به افرادی که از یک قبیله هستند و به نوعی وابستگی با هم دارند، به فرزندان آنان با عنوان فامیلی نگاه کنند و مادر حضرت عباس(ع) با شمر بن ذی الجوشن هر دو از یک قبیله بودند.
در روز تاسوعا که دشمن عرصه را بر امام تنگ کرده بود، امام حسین (ع) از دشمن خواست تا در جنگ تاخیر اندازند و یک شب را مهلت دهند. عمر سعد که لشکر را آماده جنگ کرده بود، ابتدا قبول نکرد ولی در نهایت پذیرفت و سیدالشهدا(ع) و یاران باوفایش آن شب را تا صبح به مناجات و دعا و تلاوت قرآن و نماز گذراندند. در چنین روزی بود که به دستور عبیدالله بن زیاد، لشکر مجهزی از کوفه وارد کربلا شد و امام حسین(ع) در عصر روز تاسوعا برای یاران خود خطابه ای خواندند و اصحاب آن حضرت اعلام وفاداری و حمایت خود را تا پای جان اعلام کردند.
جایگاه و مقام حضرت عباس (ع)
عباس بن علی ابی‌طالب مشهور به ابوالفضل پنجمین پسر حضرت علی(ع) و اولین فرزند ام البنین در چهارم شعبان سال ۲۶ هجری قمری دیده به جهان گشود. مهم‌ترین فراز زندگی او حضور در واقعه کربلا و شهادت در روز عاشوراست. در مورد زندگی و احوالاتش تا قبل از محرم سال ۶۱ اطلاعات چندانی وجود ندارد جز این‌که بر اساس برخی گزارش‌ها در جنگ صفین حضور داشته است. آن حضرت در واقعه کربلا فرمانده و پرچمدار سپاه امام حسین(ع) بود و برای همراهان امام حسین (ع) از فرات آب آورد. او به همراه برادرانش دو امان‌نامه از طرف عبیدالله بن زیاد را رد کردند و جزو سپاه امام حسین(ع) جنگید و شهید شد. ائمه معصومین در احادیثی مقام بالایی برای حضرت عباس در بهشت بیان کرده‌اند و نیز کرامات فراوانی از او با مضمون برآورده کردن حاجات مردم حتی غیر شیعیان و غیر مسلمانان نقل شده است.
شیخ صدوق در کتاب امالی روایتی از امام سجاد (ع) با این مضمون نقل می کند که حضرت ابوالفضل در نزد خدا جایگاهی دارد که همه شهدا به او غبطه می خورند که ای کاش می توانستند به چنین جایگاهی برسند. برخی از کارشناسان دینی معتقدند معرفت حضرت عباس (ع) باعث شد تا آن حضرت در روز قیامت دارای ارج و مقامی شود که سایر شهدا به مقام او غبطه بخورند.
حضرت عباس(ع) الگوی ولایت مداری برای تاریخ
امام صادق (ع) در توصیف صفات حضرت ابوالفضل العباس (ع) می‌فرمایند: «خدا رحمت کند عموی ما عباس را، او از بصیرت و ژرف بینی بسیار نافذ و از ایمان بسیار استوار برخوردار بود. به همراه اباعبدالله به جهاد پرداخت و در نهایت هم به فیض شهادت نائل آمد.»
همچنین ششمین امام شیعیان با اشاره به نهایت وفاداری علمدار کربلا در جایی دیگر فرموده‌اند: «شهادت میدهم که در برابر جانشین رسول خدا (ص) همواره تسلیم بودی… همیشه به جهت خدا وفادار ماندی و لحظه‌ای از خیرخواهی برای او کوتاهی نکردی…».
در زیارت نامه‌ای که امام صادق (ع) آن را به اصحاب خود تعلیم میدادند می‌فرمایند: «شهادت میدهم که تو، ای عباس، نسبت به جانشینی رسول خدا (امام حسین علیه السلام) در مقام تسلیم و تصدیق نهایت تلاش را به انجام رساندی و تا وقتی زنده بودی وفادار ماندی و خیرخواهی را در حق او به تمامی به جای آوردی». تقریباً در تمام زیارتنامههایی که از ائمه اطهار علیه السلام در حق حضرت قمر بنی‌هاشم وارد شده است، شهادت به وفاداری بی‌نظیر آن حضرت تصریح شده است: «اَشْهدُ لَکَ… بِالوَفاء و النَّصیحة لَخَلَفِ النّبی صلی الله علیه وآله وسلم».
به عقیده علمای شیعه و اندیشمندان اسلامی پس از رسول اکرم(ص) و معصومین، حضرت ابوالفضل العباس(ع) یکی از عالم‌ترین، فقیه‌ترین، عارف‌ترین، فرزانه‌ترین و شجاع‌ترین افرادی است که تاریخ اسلام بلکه تاریخ جهان به خود دیده است؛ نگاه و برخورد ایشان با امام حسین(ع) فقط صرف ارتباط برادرانه نبوده است، بلکه او با نگاه امام زمان و ولی خود با ایشان برخورد می‌کردند. در تمام مراحل زندگی نهایت احسان و ادب را در حق برادر خود رعایت می‌کردند و همیشه در اندیشه حمایت و دفاع از امام زمان خویش و یاری سیدالشهدا(ع) بودند.
نظر شما