خبرگزاری شبستان- البرز: پنجم ماه صفر که فرا می رسد، گویا عالم به یکباره لالایی دخترکان زیبایی را می شنود که سر بر زانوی پدر گذاشته اند و آرام و قرار یافته اند.
شاید این نوایی است که از گوشه خرابه سال ۶۱ هجری در اذهان عالم به یادگار مانده باشد، همان جا که دخترکی سه ساله پس از گذشت سفری طولانی و پرمشقت از کربلا تا شام، سر به بالین پدر گذاشت.
غربت شام چقدر سنگین است، این را رزمندگان جبهه مقاومت به خوبی درک کرده اند، غربتی که غم اندوهگین آن همچنان در عالم سیطره افکنده است.
و حضرت رقیه(س)، یگانه دختر سید و سالار شهیدان کربلا که منزل به منزل در سایه سار سر پدر بر بالای نیزه آمد تا به خرابه شام رسید. و کسی چه می داند که زخم های تن آن دختر سه ساله گواه چه مذلت های انسانی بود که در تاریخ رقم خورد.
شاید بهانه گندم ری بود! قدرت بود! کسب اعتبار و عزت دنیوی بود و یا هر چیز دیگر؛ اما بیشتر از همه کینه ای بود که از فاتح در خیبر به دل ها مانده بود؛ این را وقتی فهمید که او را نوه علی(ع) خطاب کردند.
واقعه خرابه شام اتفاق افتاد. تاریخ شاهد پر کشیدن نازدانه شهید کربلا در گوشه خرابه بود. مورخان نوشتند و تاریخ در دل خود ثبت کرد که دختری پس از آتش گرفتن خیمه ها در کربلا تا شام منزل به منزل با سر پدر آمد. آمد در کنج خرابه.
چه سان باید از رنج و غم خرابه نوشت، هجرت و پرواز دختر سه ساله ای که حضرت زینب(س) را در ادامه مسیر تنها گذاشت. و حضرت زینب(س) شاید همان شب خمیده تر شد.
* مهدیه دانایی
نظر شما