پایان چشم انتظاری ۳۳ ساله/ وصال «مادر و پسر» در نقطه صفر مرزی زیرکوه

خبرگزاری شبستان- خراسان جنوبی؛ شهادت گل واژه ای است که با شهید معنا می شود و در راه شهادت است که می توان به مکتب زینبی و حماسه حسینی دست یافت و چه قدر زیبا بزرگ مردانی فداکار در دوران دفاع مقدس با خون خود این دو راه بزرگ را دوباره روشن کردند.

*شهدا راهنمای دل های عاشق خدا

در دوران دفاع مقدس انسان های پاک و عاشق بسیاری دست از دنیا، مال، جان و خانواده خود کشیدند و به فرمان پیر مراد خود برای حفظ انقلاب اسلامی و حماسه حسینی به میدان نبرد با باطل رفتند و چه عاشقانه و دلیرانه به مبارزه با غول بی شاخ و دم صدام پرداختند و نگذاشتند حتی یک وجب از خاک ایران اسلامی به دست دشمنان بیافت.

شهدا همان انسان های فداکار، ایثارگر، عاشق و راهنمای دل هایی هستند که در کتاب ها و رسانه ها نامشان را شنیده ایم کسانی که به قول سردار دل ها شهیدانه زندگی کردند و شهید شدند و اکنون هم نام و یادشان از دل های مردم ایران نرفته است و هر وقت نام شهید می آید قطره های اشک راه خود را برای رسیدن به عشق جاودانه می پیمایند.

شهدا در دل های تمام اقشار مختلف جامعه در هر سن و سالی و هر تیپ و قیافه ای جا باز کرده اند در این میان شهدای گمنام به گونه ای دیگر برای مردم ایران عزیز هستند چرا که هویت آنان مشخص نیست و هر زن و مردی به عنوان خواهر و بردار شهید گمنام از هر طریقی به آن شهید عشق می ورزد و نمی گذارد تنهایی را احساس کند.

شهدا به خصوص شهدای گمنام بارها دست انسان های مختلف با هر نوع لباس و شغل و عقیده فکری را گرفته اند و چه بسا ستاره ای در دنیای تاریک برخی افراد شدند که راه را گم کرده بودند و این شهدا بودند که دستشان را گرفتند و به مسیر درست هدایتشان کردند.

*مادران شهدا؛ گنجینه های تاریخ انقلاب

در دوران دفاع مقدس کسانی بودند که بیشترین از خودگذشتگی را رقم زدند کسانی که امروز کمتر از آن ها یاد می شود و آن مادران شهدا هستند کسانی که با جان و عشق فرزندان و سربازانی غیور و باایمان و جان بر کف برای اسلام و حسین(ع) تربیت کردند و بدون هیچ چشم داشتی و با رضایت قلبی فرزندان و پاره های جگر خود را به میدان جنگ فرستادند.

آری مادران شهدا گنجینه های تاریخ هستند کسانی که مکتب زنیبی را زنده نگهداشتند و با الهام گرفتن از مكتب حضرت زهرا(س) با خدا معامله كردند و فرزندانشان را به راه حق وحقيقت فرستادند، چنين مادرانی مقام و جايگاهی ارزشمند نزد خدا دارند.

مادران شهدا فرزندان‌شان را به‌دست خویش راهی جبهه‌ها کردند و پس از شهادت‌شان نیز ضمن داشتن احساسات قوی مادرانه، مصالح اسلام و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران را ترجیح دادند و گفتند که امانت را به صاحبش بازگرداندیم.

*زیرکوه میزبان مادر شهید «اصغر رستمی شاپورآبادی»

چه مادران شهید بسیاری که هنوز بعد از 34 سال از پایان جنگ تحمیلی نتوانسته استخوان های بی جان فرزندان خود را به آغوش بکشند و برایشان لالایی بخوانند و شهید «اصغر رستمی شاپورآبادی» یکی از همان شهدای گمنامی است که در شهرستان زیرکوه استان خراسان جنوبی در سال 85 به عنوان شهید گمنام بدون حضور مادر و پدرش به خاک سپرده شده بود.

چند روز پیش بود که خبر شناسایی شهید «اصغر رستمی شاپورآبادی» به گوش و جان و دل مادرش رسید و چه زیبا اشک بر گونه های مادر روانه شد و لحظه ها را برای رسیدن به فرزندش ثانیه شماری می کرده است تا کمی از درد فراقش کاسته شود.

امروز 3 آذر ماه 1400 روزی به یاد ماندنی برای مادر «شهید اصغر رستمی شاپورآبادی» است چرا که فراق به وصال تبدیل شده است و می تواند در گوش های فرزندش نجوای دوری و دلتنگی زمزمه کند و با تمام وجودش قبر فرزند دلبرش را در آغوش بگیرد.

زیرکوه امروز میزبان مادری دلسوخته است که 33 سال در فراق فرزند دلبرش اشک می ریخته است و اکنون اشک هایش به لبخند تبدیل شده است آری مردم زیرکوه 15 سال میزبان این شهید 22 ساله بودند و نگذاشتند درد دوری مادر و خانواده خود را احساس کند.

*لحظه وصال مادر با فرزند پس از 33 سال فراق و دوری

ساعت ۱۰ صبح مادر شهید«اصغر رستمی شاپورآبادی» وارد شهر حاجی آباد زیرکوه شد شهری که جگرگوشه اش را در دل خود جای داده است با دستی لرزان اشک های خود را پاک می کند و شاکر خداوند است که توانسته قبل از مرگ خود به فرزندش برسد.

مردم زیرکوه با گل هایی از لاله و نرگس به استقبال مادر شهید «اصغر رستمی شاپورآبادی» می آیند و در هر گوشه از این جمعیت سیل اشک می بینیم که بر گونه مردم جاری شده است و چه زیباست لحظه وصال مادر با فرزند پس از 33 سال دوری و فراق.

بهمن سال 85 مردم حاجی آباد زیرکوه با خواندن مداحی «شهید گمنام سلام» به استقبال شهیدی آمده بودند که مادرش از او بی اطلاع بود و «شهید اصغر رستمی شاپورآبادی» را به عنوان شهید گمنام در میدان آیت الله فقیه شهر حاجی آباد به خاک سپردند و امروز همان مردم با شور و حالی عجیب و وصف نشدنی به اسقبال مادر آن شهید آمده اند تا مادر را به فرزند شهیدش برسانند.

مداح با آه و سوزی در آوای خود ندا از بوی کربلا می دهد و ذکر «یاحسین» را بر لب ها جاری می سازد و می گوید: 33 سال پیش هنگامی که شهید عزیز بر روی زمین افتاد نام «حسین» را زمزمه کرده است.

*از خودگذشتگی مهم ترین ویژگی شهید رستمی

«زین العابدین» رزمنده و همرزم شهید «رستمی شاپور آبادی» در این مراسم بیان می کند: دو سال و ۴ ماه با «اصغر» همراه بودم و ۲۰ روز قبل از شهادت از ما جدا شد و ما اسیر شدیم و او به معبود رسید.

وی ادامه می دهد: ۶ روز قبل از شهادت، مرخصی گرفته بود ولی بر اثر از خودگذشتگی هایی که داشت معلوم نیست جایش را به کسی دیگر داد و پیش قدم در عملیات ها بود و به جای رزمندگان مریض نگهبانی می داد و یکی از به خصوص ترین رزمندگان بود.

رزمنده شهید می گوید: مادر شهید از ۲۱ تیر ۶۷ که خبر مفقودی پسرش را دادند هر روز گریه می کرد و شب ها درب خانه اش را نمی بست و می گفت که چشم انتطار پسرش است.

*شیرینی لحظه وصال

مادر شهید «رستمی شاپورآبادی» با پاهایی لرزان و اشک های روان بر گونه به سمت مزار دلبند شهیدش قدم بر می دارد و هنگام وصال با شکر خداگویان فرزندش را بهره مند از آغوش گرم خود می کند و می گوید:«فراق به پایان رسید عزیز دلبندم».

چه سوزناک است ناله های مادری که پس از 33 سال استخوان های فرزندش را در نقطه صفر مرزی می یابد و چه زیبا و شیرین است لحظه وصال مادر و جگر گوشه اش که در انتظار یکدیگر ذکر «یاحسین» را بر لب های خود داشته اند.

امروز 33 سال چشم انتظاری خانواده شهید «اصغر رستمی شاپورآبادی» به پایان رسید و شیرینی وصال در میان استقبال کنندگان از این خانواده عزیز، تلخی فراق را کمرنگ کرد.

مادر شهید در کنار مزار فرزند عزیزش یک آذر سال 1345 را به یاد می آورد که فرزندش به دنیا آمد و خانه شان را روشن کرد و بوی شهادت را با تولد خود در خانه شان پیچاند و ماه آذر چه ماهی شیرینی برای آنان است چرا که در ماه آذر بود که فرزندش دو بار متولد شد و امروز سوم آذر 1400 دوباره «اصغر» برای مادرش متولد شده است.

گفتنی است؛شهید «اصغر رستمی شاپورآبادی» متولد آذر سال ۴۵ در شاپورآباد اصفهان است که ۲۱ تیر ۶۷ در نهر عنبر دهلران در ۲۲ سالگی به فیض شهادت نائل آمد.