ردپای نفاق بر ویرانه های مساجد در هند؛ از بابری تا جامع

خبرگزاری شبستان، جهان اسلام : مسجد جامع هند یا مسجد اصلی پایتخت هند، دهلی نو، به دلیل فرسودگی گنبدها و سایر سازه‌های آن در انتظار تعمیر است اما دولت هیچ گونه توجهی به این مسئله نمی کند.

محمد انصار الحق، یکی از اعضای کمیته مدیریت مسجد در گفتگو با خبرگزاری آناتولی گفت که دولت به وضعیت نامناسب مسجد تاریخی که توسط شاه جهان در قرن هفدهم ساخته شده و به عنوان مسجد تاریخی ساخته شده و نماد حکومت مسلمانان در هند است، توجهی نمی کند.

در اوایل امسال، مسجد جامع طی دو طوفان شدید عرض یک هفته آسیب دید ؛ به مناره جنوبی آن آسیب رسید و یک بلوک بزرگ از ماسه سنگ قرمز مسجد از بین رفت.

چندی پیش فعالان میراث فرهنگی پس از یافتن تکه های سیمان در گنبد شمالی مسجد زنگ خطر را به صدا درآوردند.

متولیان مسجد جامع گفتند که به دلیل عدم حمایت های دولتی مجبور به استفاده از سیمان برای جلوگیری از نفوذ باران شدید به داخل مسجد شدند.

انصار الحق گفت: تقریباً تمام محوطه مسجد نیاز به مرمت دارد و گنبدهای مسجد نیز حتما باید مورد مرمت قرار بگیرند.

روحانی اعظم، معروف به امام شاهی مسجد، سید احمد بخاریاز نارندرا مودی، نخست وزیر هند درخواست مداخله کرده و خواستار تعمیر مسجد به ویژه مناره های نمادین آن شده است.

بخاری در نامه‌ای به نخست‌وزیر گفته است که بر اثر ریزش این سنگ‌ها، تکیه‌گاه سایر سنگ‌های اطراف آن ضعیف شده و برای جلوگیری از بروز حادثه‌ی سنگین، تعمیرات فوری ضروری است.

مجلس مسلمانان سراسر هند (AIMMM) ، یک گروه حمایتی که متشکل از سازمان‌های مختلف اسلامی است  نیز از نخست‌وزیر خواسته است تا به مقامات دستور دهد تا در مسجد حاضر شوند زیرا این مسجد نه تنها یک میراث ملی است، بلکه یک مکان عبادت تحسین‌شده بین‌المللی است و اغلب توسط مقامات خارجی مورد بازدید قرار می گیرد.

نوید حمید، رئیس AIMMM گفت مناره‌ها، گنبدها، بخش‌هایی از سقف در حال از هم پاشیدن هستند و سرعت آب باران در گنبدها باعث تسریع آسیب به سازه می‌شود.

وی از ترس اینکه تاخیر بیشتر باعث تشدید خسارت شود، گفت: این بنای باشکوه نیاز به نوسازی فوری دارد.

حمید افزود: از آنجایی که روزانه تعداد زیادی از مردم از جمله گردشگران خارجی از مسجد بازدید می کنند، خطر سقوط هر قطعه بر روی مردم و تلفات جانی در کمین آن وجود دارد.

چندی پیش گزارشی منتشر شد مبنی بر اینکه مسجدی با قدمت چندین قرن در «شایکپت» واقع در حیدرآباد هند که زمانی محل پذیرایی از صدها نمازگزار بود در هر زمان از روز بود اکنون به خاطر بی توجهی مقامات به یک ویرانه تبدیل شده است.

 اگرچه مقامات حیدرآباد مدعی هستند که این اتفاق به دلیل کمبود بودجه افتاده است اما سهل انگاری و بی توجهی دلیل اصلی تخریب این مسجد بوده است.

 فارغ از ناخوشایند بودن آشکار ویرانه ها، این ساختمان  اکنون شبیه خانه ای خالی از سکنه است ؛ منطقه ای باغ مانند پر از علف های هرز و درختان خشکیده، تار عنکبوت ، ستون های شکسته و آسیب دیده ، دیوارهای خراب شده و دروازه ای زنگ زده .

 «یوما رانی » که کنار این مسجد زندگی می کند در این باره گفت: آخرین ساختارهای باقی مانده از این مسجد در ماه اکتبر  تخریب شد و هیچ مقام رسمی حتی بعد از بارندگی های سیل آسا از این ساختمان بازدید نکرده است.

 این سازه که در زمان ابراهیم قلی قطب شاه (1550-1580) ، چهارمین فرمانروای سلسله «گلکوندا» ساخته شده است سبک معماری قطب شاهی را داراست است.

 سبک ساخت مسجد نشان می دهد که ساختمان آن بیش از 400 سال پیش ساخته شده است.

 این در حالی است که حیدرآباد دارای نمونه های باشکوهی از معماری ، فرهنگ و معنویت است اما سهل انگاری شدید مقامات مسئول تبدیل به سمی کشنده برای این شهر شده است.

به این ترتیب بسیاری از مساجد در هند یا به دلیل بی توجهی مسئولان و یا به طور عمدی از سوی هندوها تخریب شده اند و از نمونه های اصلی آن می توان به مسجد بابری اشاره کرد.

اگرچه ممکن است تخریب مسجد بابری یکی از تعیین کننده ترین لحظات در تاریخ هند معاصر باشد  اما آنچه شاید کمتر به آن توجه می شود این است که تنها مسجد تخربب شده در هند مسجد بابری نیست و این اتفاق برای هزاران مسجد دیگر نیز افتاده است.

گزارش منتشر شده در « Outlook India» نشان می دهد که در ماه های پس از چندپارگی هند حدود 50 هزار مسجد در سراسر پنجاب فعلی ، هاریانا و هیماچال پرادش تخریب شده ، سوزانده شده یا به معابد یا حتی منازل مسکونی تبدیل شدند.

اگرچه ممکن است در دوره چندپارگی هند تخریب مساجد در سطح وسیعی مشاهده شده باشد ، اما مساجدی مانند « Aapo Aap» در منطقه «پاتیالا» در پنجاب ، مسجد «جهارسا» در منطقه «گورگان» در «هاریانا» ، مسجد «ملک آسین» واقع در «احمدآباد» در «گجرات» ، مسجد «خواجه» در «ویجایوادا» واقع در «آندرا پرادش» و مسجد «Ek Khana  » در حیدرآباد واقع در «تلانگانا» تنها از برجسته ترین نمونه هایی هستند که در دوران پس از بابری تخریب شده اند.