خبرگزاری شبستان – بندر آستارا، پیمان ناصری‌زارع: «ن وَالقَلَمِ وَ ما يَسْطُرُونَ»؛ سوگند به قلم و آنچه می‌نویسد.
۱۴ سال می‌شود قدم در عرصه خبرنگاری گذاشتم، در این مدت همیشه برای دیگران قلم‌فرسایی کرده‌ام نه برای خودم، از مشکلات و نبود زیرساخت‌های زادگاهم، از تلاش‌های صورت گرفته ادارات تا روزهای سخت و جانکاه کرونا نوشتم.
حرفه‌ام نه گرما می‌شناسد نه سرما؛ هیچ لحظه‌‌ام قابل برنامه‌ریزی نیست و هر اتفاقی که می‌افتد بلافاصله باید سر آن حادثه باشم فرق نمی‌کند چه شب باشد چه روز، چه جمعه باشد چه شنبه، ساعت کاری ندارم و از صبح تا شب پای کارم، نه وقت صبحانه، نه ناهار و نه شامم مشخص است، دردها و مشکلات مردم را می‌شنوم در حد توان آنان را به گوش مسئولان می‌رسانم تا بتوانم اندکی در راستای برطرف کردن آن، سهیم باشم.
در این میان گاهی برای بیان حقایق با بی‌مهری برخی مسئولان روبرو شده‌ام ولی بازهم با قدم‌هایی محکم‌تر از قبل به فعالیت خود ادامه داده‌ام چرا که برای‌ام به جزء عشق به کار چیز دیگری معنا ندارد.
خیلی از همکارانم همانند سایر افراد جامعه به کووید ۱۹ مبتلا شدند ولی کسی نمی‌داند چند نفر از خبرنگاران گیلانی کرونا گرفته‌اند، چون متولی ندارند که آمارشان را بگیرد و جویای احوال‌شان باشد.
یکی از سوال‌هایی که در ذهنم نقش بسته و هیچوقت به جواب نرسیده‌ام این است که چرا هیچکس از خبرنگاران حمایت نمی‌کند؟ چرا کسی به فکر مسکن خبرنگاران نیست؟ چرا هیچکس نمی‌پرسد حقوق خبرنگاران چقدر است و چگونه امرار معاش می‌کنند؟ آیا بیمه دارند یا نه؟ و ده‌ها سوال دیگر.
بسیاری از خبرنگاران در این حرفه امنیت شغلی ندارند و بارها شاهد بوده‌ام که خیلی از همکارانم بدون توجه به سوابق شغلی‌شان از کارشان اخراج شده‌اند بدون اینکه به سوابق‌شان و جریان‌سازی‌شان در رسانه‌شان توجه شود چرا باید اینگونه باشد؟ چرا کسی پاسخگو نیست؟
همکاری را می‌‍شناسم تا ظهر به فعالیت خبری می‌پردازد و بعد از ظهر تا پاسی از شب نیز در یک مرکز فروش ماهیان خاوریاری به فعالیت می‌پردازد. در حالی که حرفه خبرنگاری یک شان اجتماعی بالا دارد و اگر افرادی برای امرار معاش‌شان به سراغ شغل‌های غیر تخصصی رفته‌اند، این برای کل حرفه خبرنگاری شرم‌آور است.
چطور می‌شود همه اقشار به نوعی ساماندهی شده و طبق قانون کار حقوق بگیرند؟ اما خبرنگاران حتی شامل قانون کار نیز نمی‌شوند.
اینکه خبرنگاری عشق است درست، اما این روزها عشق شکم هیچکس را سیر نمی‌کند امیدوارم کسی به مشکلات این قشر مظلوم توجه کند.
امیدوارم سازمان بسیج رسانه گیلان به عنوان یکی از سازمان‌های مطالبه‌گر و سایر دستگاه‌های ذیربط مشکلات جامعه خبرنگاری را به گوش وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و رئیس محترم جمهور برساند تا دردی از دردهای این قشر تسکین یابد.
نظر شما