خبرگزاری شبستان، سرویس فرهنگی، مریم داوری: بهروز قزلباش از آن دسته از روزنامه‌نگارانی است که شاگردان زیادی در تحریریه‌ها و کلاس هایش تربیت کرده است. وی نقاش و شاعر و روزنامه نگار و نویسنده است. از قزلباش پیش از این کتاب های «چگونه تیتر بنویسیم»، « خبر برای رادیو» و « خبر نرم در روزنامه نگاری» چاپ شده است. مجموعه های شعر« گزیدۀ ادبیات معاصر»،«کلاغ های کاغذی»،«در باغ لیلی» و « تناقض ابروها» از دیگر آثار قزلباش است. از این نویسنده و شاعر مجموعه شعر« شاخ نبات ملکوت» رمانی با عنوان«دیوانگی» و مجموعه قصه ای با عنوان « آیتون و چند قصه دیگر» در دست چاپ است. با قزلباش به بهانه برگزاری نمایشگاه آثار نقاشی هایش به گفت و گو نشستیم که قسمت نخست آن بدین شرح است:
دربارۀ نقاشی بگویید، و اینکه چه طور شد رفتید سراغ این هنر؟
نقاشی هنر دیرینه ای است و در تاریخ هنر ایران سابقه ای به بلندای تاریخ دارد.خطوط اسلیمی و طرح هایی که در کاشیکاری معماری ایرانی- اسلامی در خانه ها، اماکن متبرکه و مساجد به کار رفته است نشانه ای از عمق ربط فرهنگی و مذهبی بین نقاشی و مذهب است. این کار در چاپ نصوص مقدس مخصوصا قرآن کریم هم به چشم می خورد. معروف است که گفته می شود ایرانیان شاعرند. بله شاعرند.با این همه مینیاتور بهزاد در ادبیات ایران جلوه و جلای واثق و عمیقی دارد.این که ایرانیان از دیر و دور نقاشی کرده اند امر اثبات شده ای است.مهمتر این که در هنر نقاشی امروز هم جزو سرامدان روزگارند هم حرفی نیست. به هر صورت در هنر نقاشی هم کشش های زیبا ، عمیق و مدرن و جود دارد.بسیار وسوسه انگیز و پر کشش است.ما هم که اندک ذوقی در این ماجرا داشتیم. کمی آن را جدی گرفتیم. اخیرا تعدادی از کارها در عمارت هنر به نمایش در آمد که مورد استقبال هم واقع شد. با تصویر سخن گفتن در شعر هم بود. اصلا تصویر در شعر چنان پر رنگ است که برخی از شاعران با عنوان ایماژیست مشهورند.
اولین نمایشگاهتان کجا برگزار شد و چه زمانی بود؟
در عمارت هنر رامسر و در افتتاحیه عمارت. این نمایشگاه و با حضور هنرمندان رامسری ماه پیش برگزار شد.
چرا این نمایشگاه را در رامسر برگزار کردید؟
همه جای ایران سرای من است.
استقبال از نمایشگاهتان چطور بود؟
بسیار عالی بود. جا دارد همینجا تشکر کنم از مسوول محترم گالری عمارت هنر که همکاری بسیار خوبی داشت. همینطور از هنرمندان شریف، توانا، صاحب ذوق و در عین حال متواضع و بی مدعای رامسر که مرا در جمع خودشان پذیرفتند و مهمان نوازیها کردند.
با توجه به اینکه هم شاعر هستید و هم وارد هنر نقاشی شدید آیا شعری دارید که در آن به رابطه بین نقاشی و شعر اشاره کرده باشید؟
بله. ابیات این غزل که به تازگی هم سروده ام نشانگر این رابطه است:
بریز آتش براین قرمز کمی نارنجی پاییز/ و مقدار کمی هم زرد هندی بر چمن‌ها ریز
صدای باد را درهم بیاویز از سپید و سرخ/بساز از رنگ‌هایت نغمه‌ای پر شور و دل آویز
کمی طوفان بکش بر برگ‌های تک درخت دور/کمی قرمز بیفزا، بیشتر کن تا شود، خونریز
و حالا اندکی گیسو پریشان کن در این طوفان/بزن رِنگی و از مضرابِ زخمِ تار ِدل برخیز
بسوزان اندکی، خاکستری کن روبرویت را/بساز از رنگ‌هایت رِنگی از آنات روح انگیز
دلم آواز عاشق سوز می‌خواهد در این حالت /نوازش کن دوتار خسته را در مکتب تبریز
هوا دلگیر شد بگذار تا باران ببارد باز/تمام بوم را تا پر شود از اشک من، لبریز
تو اما نیستی، تنهایی‌ام در کوله پشتی ماند/تو را اصرار از من هست و از تو نیست جز پرهیز
پس هنوز به شعر گفتن و نوشتن ادامه می دهید؟
بله، شعر در جان ماست هم در شنیدن و هم در خواندن شعر بزرگان و دیگران و هم در گفتن و سرودن. رهایی از شعر یعنی رهایی از زندگی و حکمت ایرانی. چه چیزی زیباتر از شعر و زندگی ایرانی هست ؟! چرا باید از آن گذشت؟ نوشتن هم همینطور است.رمان« دیوانگی» را در همین ایام نوشتم.
نظر شما