به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، «حسن ریگی» در نشست سینما و نیکوکاری که به همت استودیو نیک سو(وابسته به مرکز فرهنگ نیکوکاری) برگزار شد، گفت:خود سینما یک امر نیکوکاری است. وقتی سینما شکل فعلیش را پیدا کرد این حال خوب را بوجود آورد نه به عنوان تفریح بلکه به عنوان هنر تاثیرگذار در جامعه. سینما هم برگرفته از جامعه است و هم اثرگذار بر جامعه. سینما در نیکوکاری هم به شدت می تواند تاثیر مثبت داشته باشد.
این کارگردان سینما با بیان اینکه تجربیات زیادی در ساخت فیلم در سیستان و بلوچستان داشتم، عنوان کرد: در نود درصد فیلم هایی که ساختم به امر نیکوکاری توجه شده است. تلاش کردم حال خوب برای خود و ماطبان ایجاد کنم.
وی اظهار داشت: از سال 1373 فیلم سازی در سیستان و بلوچستان را شروع کردم . این استان مورد توجه رسانه ها بوده است. سینما به سیستان و بلوچستان بدهکار است. خیلی از فیلم هایی که چه قبل و چه بعد انقلاب ساخته شده است، حال مردم را خوب نکرده است. در حقیقت توجه درست و لازم به استان سیستان و بلوچستان نشده است. به واسطه کارم به نقاط مخلبف این استان رفتم و با چهره واقعی سیستان و بلوچستان آشنا شدم. در دورترین جای استان و مناطق مرزی رفتم و به خاطر فقر و کمبود امکانات چیزهایی دیدم که هفته ها و حتی ماه ها حالم را بد کرد.
این کارگردان سینما تصریح کرد: یکی از دلایلی که باعث شد در این نشست حضور داشته باشم، این است که در مورد سیستان و بلوچستان صحبت کنم. این نشست ها می تواند فضایی در سیستان و بلوچستان باز کند و نگاه سینماگران ما را با زاویه ای دیگر به این استان جلب کند. همیشه با پررنگ کردن یک سری مسایل به سیستان و بلوچستان پرداخته شده است . باید با پررنگ کردن موارد دیگر توجه ها را به سیستان و بلوچستان جلب کرد.حال مردم این استان از سینما خوب نیست و باید جدی تر به مساله نیکوکاری و سینما توجه کنیم.
وی در پاسخ به این سئوال که چه موانعی بر سر راه فیلم سازی به منظور ساخت فیلم درباره آسیبهای اجتماعی است، گفت:جدیدا فیلم ها به سمت نگاه امنیتی رفتند. این علاوه بر نگاه فیلم سازان به شرایطی هم که در آن فیلم ساخته می شود ، بر می گردد. فیلم های اکشن و معمایی بیشتر مخاطب را به سینما می کشانند. فیلم سازان فکر می کنند اگر بخواهند فیلمی در مورد نیکوکاری بسازند شاید خیلی برای مخاطب جذاب نباشد. در واقع پرداختن و نپرداختن فیلم سازان به مسائل و معضلات اجتماعی به نوع سیاست گزاری بر می گردد. در این زمینه سازمان سینمایی، دست اندکاران سینمایی و رسانه ای و مسئولان سینمایی باید برنامه ریزی کنند. بنابراین نمی توان تنها به فیلم ساران خرده گرفت.
ریگی بیان کرد: برای ساخت فیلم در مورد آسیب های اجتماعی باید دو اتفاق رخ دهد. یکی اینکه خود فیلم سازان دغدغه مند باشند و دیگر اینکه مسئولان استانی فضا را آماده کنند. بنده فیم لیپا را ساختم این اولین فیلم بومی در مورد سیستانو بلوچستان است و باید وارد بستر جامعه شد و در مورد مسایل و مشکلات جامعه فیلم ساخت. نگاه حاکمیت نباید این باشد که این فیلم ها دارند سیاه نمایی می کنند. مسئولان در برابر این فیلم ها نباید گارد بگیرند. خوشبختانه مسئولان در سال های اخیر متوجه ضرورت ورود فیلم سازان به معضلات و آسیب های اجتماعی شدند.
این کارگردان با بیان اینکه دوربین فیلم سازان در تهران و شمال وجود دارد، عنوان کرد: این امر به خاطر امنیت خاطر برای ساخت فیلم خوب و بدون مشکل است. بنده فیلم در سیستان و بلوچستان ساختم و چند صد میلیون فقط هزینه هتل و رفت و آمد شد. ساخت فیلم در مناطق محروم سخت است. دولت باید در این زمینه سیاستگزاری کند. برای بخش خصوصی ساخت فیلم در مناطق محروم صرف ندارد.
وی با اشاره به ردپای فیلم ساز در اثرش، خاطر نشان کرد: وقتی من دوربین می گذارم ، نگاه و زاویه دید من در فیلم بیان می شود .اگر فرد دیگری دوربین بگذارد نگاه او در فیلم منعکس می شود. رد پای من فیلمسار در فیلم مشخص است. اگر در مورد نیکوکاری فیلم می سازم بستگی دارد با چه نگاهی به این موضوع می پردازم. دو فرد می توانند در مورد یک موضوع فیلم بسازند اما با دو نگاه متفاوت چون زاویه دید آنها یکسان نیست. اگر من فیلم ساز چیزی را حذف کنم یا به چیزی نگاه کنم به هر حال ردپای من به عنوان مولف در اثر وجود خواهد داشت.
نظر شما