به گزارش خبرگزاری شبستان؛ به مناسبت بیست و هفتم رجب، سالروز مبعث پیام آور صلح و عدالت حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم، که خداوند در قرآن کریم از آن حضرت به عنوان الگوی حسنه برای همه عالمیان و معلّم کتاب و حکمت، نام برده است، فرازهایی از فرمایشات آیت الله العظمی جوادی آملی در خصوص تأثیر بعثت نبوی بر فرهنگ و تمدن بشری را از نظر می گذارنیم؛
آیت الله العظمی جوادی آملی بیان داشت: از بارزترین تأثیر بعثت نبوی بر فرهنگ و تمدن، گسترش دانش در جوامع بشری است. خداوند سبحان رسول اعظم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) خود را معلّم کتاب و حکمت معرفی فرمود ﴿...وَیُعَلِّمُهُمْ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ﴾و حضرت رسول(صلّی الله علیه و آله و سلّم) فراگیری علم را لازم دانست و فنون گوناگون دانشِ لازم را بیان نمود: «انّما العلم ثلاثة: آیة محکمة وفریضة عادلة وسنّة قائمة»و تمام علوم، از عقاید، اخلاق، فقه، حقوق و فنون ضروری و سودمند جامعه را در این مثلّث به صورت مستقیم یا غیر مستقیم تعبیه فرمود و خود را به عنوان مدینه علم معرفی کرد «أنا مدینةُ العلم وعلیٌّ بابها» و با چنین تعریفی میتوان از آن حضرت به مدائنالعلوم یاد کرد.
ایشان ادامه داد: شاخصترین تأثیر بعثت نبوی بر تمدّن بشری همانا احیای آن به نفخ روح معنویت و پرستش خدا و پرهیز از بت هوا است.
آیت الله العظمی جوادی آملی با بیان اینکه هر جا پیام آسمانی توحید و صلای الهی کوثررسید، مهر و صلح حاکم شد، اظهار داشت: عدل، آزادی و امنیت که اصلیترین حقوق بشر است در حراج زورمداران و تاراج زراندوزان بوده و هست، هر جا پیام آسمانی توحید و صلای الهی کوثر رسید، مهر و صلح حاکم شد و هر جا محرومِ از بلوغ فروغ هدایت نبوی شد، قهر و جنگ سیطره پیدا کرد. در فضای وحی نبوی، وثوق و آرامش مشهود است و در محیطِ محروم از رهنمود رسالت، نیرنگ و اضطراب محسوس.
معظم له اذعان داشت: راز چنان موفقیّتی که برای بعثت مطرح است این است که در مکتب وحی، انسان در تمام شئون علمی و عملی، فردی و جمعی خود مسئول است و تمام اعمال وی محفوظ و محسوب میشود و تنها چیزی که بشر با آن درگیر است رخداد سهمگین مرگ است و در آموزههای دینی کاملاً ثابت شد که انسان در مصاف با موت پیروز است زیرا وی مرگ را میمیراند و از بین میبرد و برای اَبد زنده میماند.
ایشان ادامه داد: تعبیر لطیف قرآن کریم این است ﴿کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ﴾ هر کسی مرگ را میچشد، نه آنکه هر کسی را مرگ بچشد و چون هر ذائق، مذوق خود را هضم نموده و آن را از بین میبرد پس انسان مرگ را تبدیل به زندگی کرده و نابودی را نابود مینماید و همیشگی خواهد شد، بنابراین مرگ از پوستِ دنیا به درآمدن است نه پوسیدن و هجرت است نه رِخوت و افسردگی. وقتی موت به صورت هجرت و میلاد جدید تفسیر شد هر خردمندی به فکر تحصیل رهتوشه جهان ابد خود خواهد بود.
نظر شما