خدیجه روشنی، عضو انجمن روانشناسان ایران در گفتگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبستان درباره اختلال شخصیتی خودشیفتگی گفت: بهترین دوست انسان خودش است و تنها خود او می تواند بیشترین کمک را به خود کند.
این موضوع درصورتی محقق می شود که فرد بخواهد با وجود همه نقص ها و داشته هایش به بهترین روش بپذیرد.
او افزود:برخی به اشتباه حس دوست داشتن خود را با خود شیفتگی، اشتباه می گیرند.در واقع دوست داشتن خود، با ندیدن نیازهای دیگران و خودمحور بودن مبحثی کاملا متفاوت است.
روشنی تصریح کرد:اگر بتوانیم در خودمان مرزی بین این دو مورد را ایجاد کنیم، در شناخت این موضوع موفق تر خواهیم بود.
عضو سازمان نظام روانشناسی کشور بیان کرد: فرد خود دوست همان اندازه که به خود احترام می گذارد، به دیگران نیز احترام می گذارد. مسئولیت افکار و رسیدن به امیال، خواسته ها و نیازهایش را به عهده می گیرد.
او ادامه داد:بدون تجاوز به حقوق دیگران کار درست خود را انجام می دهد، قابلیت سازگاری خوبی دارد و به نظر دیگران حتی اگر مخالف نظر او باشد احترام می گذارد. برای دیگران به همان اندازه حق انتخاب قائل است که برای خود نیز قائل است.
روشنی تاکید کرد:افراد خودشیفته ممکن است رفتاری متفاوت نسبت به بقیه انجام دهند. مانند پرهیز از خود اندیشی و انکار اشتباهات. ارزش هایی که خودشیفتگان برای خود دارند با دیگران تفاوت دارد. برای آن ها تصویری که از خود برجای می گذارند، مهمتر از دلسوزی نسبت به دیگران و اصالت است.
روان درمانگر تاکید کرد:افرادی که اختلال شخصیت خودشیفتگی و قابل تشخیصی دارند، سرسختانه از خود دفاع می کنند.
روشنی ادامه داد:به ندرت از مطرح کردن خود اجتناب می کند، فرد خودشیفته یا نارسیس چون فکر می کند، بسیار خاص یا خارق العاده است، نیاز دارد تا دیگران به او توجه کنند.
او با بیان اینکه خودشیفتگان به خاطر ترس گمان می کنند بیشتر از دیگران میدانند و به امورات مسلط هستند گفت:فرد خودشیفته به خاطر طرز تفکر مردم نسبت به خودش همیشه سعی دارد خود را شکست ناپذیر و قویی نشان دهد و به احساسات و نیازهای دیگران توجه ندارد چون ابراز احساسات یا همدلی را نوعی ضعف میداند.
روانشناس تصریح کرد:فرد خودشیفته از هر دوز و کلکی استفاده می کند تا با تجاوز به حقوق دیگران خود را در صدر توجهات قرار دهد.
او با اشاره به علل بروز خودشیفتگی افزود: باید به دوران کودکی فرد بازگردیم، زیرا خودشیفتگی نشانه حوادث ناگوار گذشته یا دوران کودکی غم انگیز و مشقت بار افراد است.سختگیری یا آسان گرفتن بیش از حد والدین یکی از دلایل اصلی بروز خودشیفتگی در سنین بالاتر است.
او ادامه داد: توجه نکردن به علایق، استعدادها و موفقیت های کودک باعث کمبود اعتماد به نفس در کودک شده است و در سن بالاتر به دلیل نیاز به جلب توجه، خودشیفتگی بروز می کند.
در مقابل توجه بیش از اندازه و لوس کردن کودک از ابتدا اعتماد به نفس کاذبی را در وی ایجاد می کند، خودشیفته هر عملی که انجام می دهد از احساس ناامنی او است.
روشنی بیان کرد:خودشیفته ها بر خلاف چیزی که تظاهر می کنند بسیار آسیب پذیر هستند با زیر سوال بردن دیگران میخواهند حس کمبود خود را جبران کنند.
او درباره برخورد با افراد خودشیفته گفت: اگر فرد خودشیفته یکی از اعضای خانواده یا دوستان شما هستند، هیچ وقت سعی نکنید او را تغییر دهید، چون درمان این اختلال با کمک گرفتن از روانپزشک و روانشناس همزمان امکان پذیر است.
عضو انجمن روانشناسی ایران گفت:با توجه به اینکه اساس روابط حفظ احترام متقابل است اگر میخواهید توانایی های شما را زیر سوال نبرد و اعتماد به نفس شما را تخریب نکند، تعیین حد و مرز و خطوط قرمز به هنگام دوستی با این افراد به شدت توصیه می شود.
او تاکید کرد:فرد خودشیفته زمانیکه ببیند فرد مقابل در برابر خواسته هایش سر خم می کند، به این کار راغب شده و سعی در تخریب شخصیت شما دارد، زمانیکه فرد خودشیفته در حال تخریب روحیه شما هست بهترین کار ترک کردن محل مورد نظر است.
نظر شما