به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، در متن این پیام آمده است؛
« انا لله و انا الیه راجعون
از شمار دو چشم یک تن کم
وز شمار خرد هزاران بیش
درگذشت آخرین بازمانده از نسل ادیبانی چون زرین کوب ، ملک الشعری بهار، جلال الدین همایی،بدیع الزمان فروزانفر فقدانی سخت دردناک و اندوهبار است.
استاد احمد مهدوی دامغانی به حق فردی فرهیخته و با ایمان بود که «حب الوطن من الایمان» برایش مصداق می یافت و دلدادگی و ایران دوستی وی بر کسی پوشیده نبود.
در گذشت اسلام شناس، الهی دان ،عالم اسلام و اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام، شادروان دکتر احمد مهدوی دامغانی، ضایعه‌ای دردناک و سهمگین است.
امروز ما داغدار فقدان عزیزی شدیم که ایران دوستی فضیلت طلبی و آزادگی شخصیت والای او را احترام برانگیز تر می کرد
فقدان این آیینه در برابر خورشید علم و ادب ایران و تشیع را به خانواده ایشان به ویژه به فرزند فرهیخته ، سرکار خانم دکتر «فریده مهدوی دامغانی»، جامعه فرهنگی کشور تسلیت گفته و از خداوند منّان برای ایشان آمرزش الهی و علو درجات و شادی روح و برای همه بازماندگان ، خانواده و علاقمندان صبر و اجر مسئلت دارم.
گفتنی است، احمد مهدوی دامفانی، نویسنده و محقق پیشکسوت، جمعه، بیست‌وهفتم خردادماه در ۹۵ سالگی از دنیا رفت.
احمد مهدوی دامغانی متولد ۱۳ شهریور ۱۳۰۵ مشهد بود. او علوم متداول قدیم و جدید را در شهر مشهد فراگرفت و سپس در تهران اقامت گزید. در سال ۱۳۲۷ از دانشکده معقول و منقول (بعداً الهیات) دانشگاه تهران و در سال ۱۳۳۳ در رشته ادبیات فارسی از دانشکده ادبیات دانشگاه تهران لیسانس گرفت.
در سال ۱۳۴۲ از دانشگاه تهران هم درجه دکتری در زبان و ادبیات فارسی گرفت. موضوع رساله دکتری او تصحیح کتاب «کشف‌الحقایق» عزیزالدین نسفی به راهنمایی محمدتقی مدرس رضوی بود.
پس از گذراندن دوره دکتری زبان و ادبیات فارسی به عنوان استاد دانشگاه تهران به تدریس در دانشکده‌های ادبیات و الهیات دانشگاه تهران پرداخت.
از سال ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۴ در دانشگاه مادرید به تدریس ادبیات عرب و فارسی و فقه اسلامی اشتغال داشت. مهدوی دامغانی چندین سال سردفتر اسناد رسمی در تهران و از سال ۱۳۵۴ رئیس کانون سردفتران اسناد رسمی بود.
احمد مهدوی دامغانی از سال ۱۳۶۶ مقیم آمریکا و در دانشگاه هاروارد و دانشگاه پنسیلوانیا مشغول به تدریس در مقطع دکتری و پست دکتری بوده است. رشته‌های تدریس او در آمریکا شامل معارف اسلامی، ادبیات عرب، ادبیات فارسی، فقه، تفسیر و برخی علوم اسلامی بود.
از آثار مهدوی دامغانی به «از علی آموز اخلاص عمل»»، رساله درباره خضر»، «شاهدخت والاتبار شهربانو»، «در باغ روشنایی» «گزیده حدیقة الحقیقه»، «گزیده‌ای از شعر سعدی به زبان عربی»، «کشف الحقائق نَسَفی _ تحقیق و تحشیه»، «المَجدی فی أنساب الطّالبیّین» (تحقیق)، «نَسمةالسَّحر بذکر من تشیَّع و شعر» (تصحیح، تحقیق)، «دیوان خازن (عبداللّٰه بن احمد خازن)» (تصحیح و تحقیق) و «الوحشیات (ابوتمام)» (تصحیح) می‌توان اشاره کرد.
«حاصل اوقات» به اهتمام علی محمّد سجّادی، «مقالاتی در حدیث دیگران»، «یاد یاران و قطره‌های باران» به کوشش علی محمّد سجّادی و سعید واعظ، «یاد عزیزان در برگریزان» به همّت علی محمّد سجّادی و سعید واعظ و «در برف پیری» جمع‌آوری علی محمّد سجّادی و سعید واعظ از مجموعه مقالات او هستند.
نظر شما