اعظم سهرابیان در گفت و گو با خبرنگار اندیشه خبرگزاری شبستان با گرامیداشت شهادت امام محمد باقر(ع) پیرامون سيره عملی ایشان در دوران حیات اظهار داشت: نام شریف ایشان محمد و کنیه اش، ابوجعفر و لقبش باقر بود، از این روی باقر نامیده می شد که شکافنده علم و پرچمدار دانش و آشکار کننده گنج های نهان علوم و معارف است.
این مدرس حوزه و دانشگاه افزود: ایشان به پیامبر(ص) شباهت زیادی داشت، در علم و تقوا و زهد و پارسایی و بزرگی سرآمد بنی هاشم و نامش میان مردم، مشهور و بزرگی ایشان در بین شیعه و سنی آشکار بوده و دوست و شمن به فضل و برتری ایشان معترف بودند.
وی در خصوص جنبش علمی و تربيت شاگردان متخصص در عصر امام محمد باقر (ع) بیان کرد: علم و فضل ایشان در میان سران مذاهب و بزرگان و فقها سرآمد بود و مسلمانان در هر مساله ای که در می‌ماندند به گنجینه دانش امام باقر(ع) روی می آوردند؛ یکی از بهترین شاگردانش که از بازماندگان و یاران پیامبر(ص) است جابر ابن عبدالله انصاریست که در مجلس ایشان حاضر می شد و علم می آموختند.
سهرابیان خاطرنشان کرد: پس از وفات پیامبر(ص) روشنگری ائمه(ع) در مباحث کلامی و معرفتی به صورت محدود بود و نهضت علمی شیعه در زمان امام باقر(ع) به اوج خودش رسید، ایشان شاگردان زیادی از میان شیعیان و اهل سنت داشتند که در کلاس درس ایشان گرد هم می آمدند و مشکلات علمی زیادی از جمله قضاوت و دغدغه های فکری نسل جوان آن روز در جلسات آزاد اندیشی و کرسی های درس ایشان مورد بحث قرار می گرفت.
وی تصریح کرد: از مهم ترین عناصر شکوفایی تمدن اسلامی نیز تلاش های علمی و تربیت نسلی عالم برای حفظ و رونق اسلامی است، اگر تلاش های علمی ائمه به ویژه امام باقر از بعد علمی جدا شود قطعا این تمدن با چالش بزرگی مواجه می گردد.
این پژوهشگر علوم سیاست اسلامی عنوان کرد: ابعاد تاثیرگذاری علمی و دانش آنها در رونق و شکوفایی تمدن اسلامی بسیار مهم و قابل توجه است، امام باقر(ع) در این زمینه تلاش قابل توجهی داشتند.
وی در خصوص تدابیر ایشان در دوران حیات در حفظ استقلال اسلام و مسلمانان گفت: دوران حیات امام باقر(ع) با نشانه هایی از خشم و نفرت همگانی علیه سیاست امویان و حرکت رهایی از آنها در نقاط مختلف همزمان شده بود و رفتار ناپسند امویان نسبت به علویان از جمله قوی ترین سلاحی بود که دشمنان و رقیبان از آن استفاده می کردند و این مساله باعث شده بود که رفتار معتدلانه تری نسبت به گذشت با ائمه شیعه و شیعیان در پیش گیرند.
سهرابیان افزود: از این رو شرایط میان دوره ای پدید آمد که سرشار از شکست برای امویان بود و حکومت آنها در معرض خطر قرار گرفت و حکومت عباسیان روی کار می آمد که در این برهه، اقدامات سیاسی و موضع اصلی امام باقر(ع)، بیان معارف اسلام و تدوین فرهنگ دینی بود، در عین حال امام، خلافت را حق خود و پدرانش می دانست که قریش به زور آن را غصب کرده بود و مخالفت با حکام جور و دعوت به عدم همکاری و مبارزه فرهنگی با آنها از مواضع روشن امام بود.
وی تصریح کرد:امام از تقیه به عنوان سپری برای حفاظت تشیع استفاده می کرد، در این دوره که شیعیان تحت فشار بودند امام باقر(ع)، ایشان را به خویشتن داری فرا می خواند و از اخبار گذشتگان و پیامبران روایت فرموده و شیعه و سنی از آن حضرت، روایات را فرا می گرفتند و سیره آنها توسط امام بازگو می‌شد و این عمل امام در مقابل انحرافات سدی ایجاد می کرد و باعث استحکام پایه های علمی و عقاید اسلامی می شد.
این پژوهشگر سیاست اسلامی عنوان کرد: صدها نفر از نقاط مختلف برای فراگیری فقه و حدیث و تفسیر به سوی جلسات درس امام می آمدند و علما و راویان بزرگی از دانشگاه اهل بیت(ع) فارغ التحصیل شدند که ایشان خودشان در مساجد، آن ها را نقل احادیث می کردند و مروج دین اسلام و مکتب شیعه بودند و براساس مجاهدت های علمی امام باقر(ع) می توان ایشان را موسس کرسی های آزاداندیشی در جهان اسلام دانست.
وی خاطرنشان کرد: ایشان همواره به یاد خدا بودند و در همه حال نام خدا را بر لب داشت و نماز زیاد می خواند و چون سر از سجده بر می داشت سجده گاهش ازاشک و چشمانش تر شده بود، علم و تقوا و زهد و پارسایی اش چنان جلالت و ابهتی غیر قابل توصیف به ایشان داده بود.
سهرابیان اظهار داشت: ایشان با همه مهربان بود حتی از کسانی که با ایشان رفتار بدی داشت در می‌گذشت و لغزش های یاران را نادیده می گرفت و می فرمود اصلاح امور زندگی و روش برخورد با مردم پیمانه پری است که دو سوم ان زیرکی و یک سوم آن گذشت است.
وی بیان کرد: ایشان از تحقیر کردن مسلمانان، افراد را نهی می کرد در امر اصلاح جامعه و جلوگیری از فساد و تنبیه بدکاران تلاش می کرد، از نظر ظاهر ایشان همواره آراسته بود و حجامت می کرد و از لحاظ تامین معاش کسب و کار نیز یاران خود را به کسب و کارتشویق می کرد و می فرمود من کسی را که در کنار کسب و کار را رها کند و به پشت بخوابد و بگوید خدا روزی من را می دهد دشمن می دانم.
این مدرس حوزه و دانشگاه تصریح کرد: همچنین ایشان از نظر کمک به فقرا بسیار بخشنده بود و هر کس به درب خانه اش مراجعه می کرد دست خالی برنمی گشت و مبلغی پول به آنها می داد و بخشش ایشان به حدی بود که برخی مواقع مورد اعتراض قرار می گرفت، چون ایشان خود عیالوار بود و درآمد زیادی نداشت ولی دست بخشنده ای داشتند و سعی می کردند به فقرا کمک کنند و کسی که به درب منزل ایشان می آمد را نا امید رد نمی کردند.
نظر شما