به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از آناتولی،فرحان حق معاون سخنگوی دبیر کل سازمان ملل متحد در یک نشست خبری در مقر سازمان در نیویورک، مجددا همبستگی خود را با خانواده‌های قربانیان نسل‌کشی سربرنیتسا در بوسنی و هرزگوین اعلام کرد و خواستار انجام تلاش برای پاسخگویی همه جانبه و عدالت برای جلوگیری از تکرار چنین جناییات شد.
وی تاکید کرد: امروز، آلیس ورمو ندرتو مشاور ویژه سازمان ملل در پیشگیری از نسل‌کشی در مراسم رسمی در مرکز یادبود سربرنیتسا شرکت کرد و همبستگی خود را با قربانیان، بازماندگان و خانواده‌های نسل‌کشی سربرنیتسا که برخی از آنها هنوز مفقود هستند، ابراز کرد.
حق گفت: دادرس ویژه بر لزوم تلاش برای پاسخگویی همه جانبه، عدالت، غرامت و آشتی واقعی و پایدار برای اطمینان از عدم تکرار چنین جنایاتی تاکید کرد.
در بیست و هفتمین سالگرد نسل کشی سربرنیتسا، ندرتو نگرانی‌های خود را در مورد انکار نسل کشی، جنایات علیه بشریت، جنایات جنگی و همچنین تمجید از جنایتکاران جنگی، سخنان نفرت انگیز و سخنان تفرقه افکنانه ابراز کرد.
- نسل‌کشی چگونه آغاز شد؟
غیرنظامیان بوسنی، پس از اشغال شهر سربرنیتسا توسط صربها به فرماندهی ژنرال راتکو ملادیچ در 11 ژوئیه 1995، درحالی به نیروهای هلندی وابسته به نیروهای حافظ صلح سازمان ملل پناه آورده بودند که توسط سربازان هلند به صربها تحویل داده شدند.
ملادیچ در اظهارات خود در آستانه عید صربها گفته بود که این شهر را به ملت صرب هدیه می‌کنم. در نهایت زمان آن فرا رسید که از ترک‌ها (اصطلاحی که برای مسلمانان آن منطقه استفاده می‌شود) در این سرزمین انتقام بگیریم.
ملادیچ به دلیل کشتار بیش از 8 هزار بوسنیایی مسلمان در سربرنیتسا در 11 جولای 1995 از سوی دادگاه بین‌المللی جرایم جنگی لاهه به حبس ابد محکوم شد.
در این کشتار بیش از 8 هزار و 372 بوسنیایی کشته شدند، بسیاری از زنان و کودکان از خانه‌هایشان آواره شدند.
- مسیر مرگ
در پی سقوط سربرنیتسا بخشی از جمعیت مسلمان شهر به سربازان هلندی که در کارخانه قدیمی باتری سازی در مقابل مزار شهدای کنونی واقع شده پناه برده و بخشی دیگر نیز به منطقه تحت کنترل سربازان بوسنیایی که راه جنگلی بود، می‌گریزند.
اما هر دو گروه سرنوشت مشابهی را تجربه می‌کنند. راه جنگلی به دلیل قتل‌عام‌های گسترده‌ای که در آن رخ داده، در میان مردم به نام « مسیر مرگ» شناخته می‌شود، راهی که هزاران نفر اسیر دام سربازان صربستانی شده و جان خود را از دست دادند.
مردمی که به سربازان هلندی پناه برده بودند، شب اول در محل کارخانه قدیمی اسکان می‌یابند اما سربازان صربستانی که برای بازرسی به آنجا می‌روند خودسرانه اقدام به بازداشت برخی از مردان می‌کنند.
روز بعد سربازان صربستانی که بیرون از اردوگاه منتظر بودند، از بین خانواده‌هایی که مشغول سوار شدن به اتوبوس بودند، مردان را جدا کرده و به قتل رساندند، سپس در گورهای دسته جمعی دفن کردند. این در حالیست که زنان و کودکان این قربانیان سال‌‌ها دور از خانه‌های خود در تبعید به سر بردند.
نظر شما