شرط عاشورایی شدن منتظران

به گزارش خبرنگار گروه غدیر و مهدویت  خبرگزاری شبستان، حجت الاسلام «مرتضی نائینی» در تبیین ارتباط مهدویت و محرم با اشاره به تعبیر «یا لَیتَنا کنا مَعَک» اظهار کرد: برای همراهی با امام حسین(ع) و یاران عاشورایی ایشان باید صفات و ویژگی هایی را در خود ایجاد کنیم تا این آرزو محقق شود؛ آنها که در رکاب امام حسین(ع) بودند به ایشان محبت شدید داشتند و حاضر بودند همه وجود و زندگی خود را فدای امام زمانِ خویش کنند.

کارشناس مرکز تخصصی مهدویت ادامه داد: در وصف آنها که یار امام زمان(عج) هستند در لسان روایات آمده دور حضرت(عج) می چرخند و با جانشان از ایشان محافظت می کنند؛ در کربلا و عاشورا این ویژگی به خوبی ظهور و بروز داشت.

وی تصریح کرد: چنان که سعید بن عبدالله در ظهر عاشورا وقتی امام حسین(ع) خواستند به نماز بایستند با اینکه خود شوق خواندن آخرین نماز پشت سر امام(ع) را داشت، اما وقتی هجوم دشمن را دید، خود را سپر اباعبدالله الحسین(ع) کرد تا ایشان نماز را به سلامت اقامه کنند.

حجت الاسلام نائینی ابراز کرد: با اینکه نماز در صحنه جنگ بسیار سریع است اما سعید در همین زمان اندک با سینه و صورت و دست تیر دشمن را گرفت و وقتی آخرین لحظات نماز، امام حسین(ع) سلام نماز را دادند، او دیگر توان ایستادن نداشت و بر زمین افتاد، بنابر نقل مقاتل 13 چوبه تیر از بدن سعیدبن عبدالله بیرون کشیدند!! این نبوده جز به دلیل عشق و محبت فراوان نسبت به امام حسین(ع).

وی افزود: آیا حاضر هستیم تیرهایی را که به سمت امام زمان(عج) می آید به جان و تن بخریم؟ ... لازمه این کار عشق و محبت به حضرت حجت(عج) است.

حجت الاسلام نائینی تاکید کرد: یکی از صفات برجسته یاران عاشورایی امام حسین(ع) اطاعت محض مقابل حضرت سیدالشهداء(ع) بود چنان که هر چه حضرت(ع) می فرمودند: بی چون و چرا انجام دادند آیا ما نیز چنین هستیم.

این کارشناس مهدوی در ادامه بیان کرد: وقتی روز دوم محرم کاروان امام حسین(ع) به کربلا رسید، سیدالشهداء(ع) فرمودند: اینجا توقف می کنیم، یاران به سرعت مشغول برپایی خیمه ها شدند، در روز تاسوعا وقتی دشمن خواست جنگ را شروع کند آنها محضر امام(ع) رسیدند و کسب اجازه کردند حتی در روز عاشورا وقتی می خواستند جانشان را در راه امام حسین(ع) بذل کنند، اجازه خواستند و بدون اذن امام(ع) راهی میدان نشدند!

وی در پایان خاطرنشان کرد: امام حسین(ع) به برخی از یاران همچون حضرت علی‌اکبر(ع) بلافاصله اذن میدان دادند و برخی همچون جون، با اصرار و التماس راهی میدان شدند. این یعنی برای بذل جان نیز بدون اجازه حضرت(ع) اقدامی نکردند. چنین اطاعتی ما را به مقام همراهی با امام حسین(ع) می رساند.