به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از الجزیره، مجله اکونومیست با انتشار گزارشی در پنجمین سالروز آوارگی مسلمانان روهینگیا و مهاجرت اجباری آنها از منازلشان به میانمار، نوشت: کشتار سال 2012 میلادی، راه را برای یک خونریزی بزرگ‌تر پس از پنج سال هموار کرذ. زمانی که نیروهای امنیتی میانمار در سال 2017 میلادی به کشتار جمعی، تجاوز و آتش زدن عمدی در شمال راخین اقدام کردند. سازمان ملل متحد توصیف کرد که از این کشتار جمعی، نزدیک به 750 هزار نفر از روهینگیا به بنگلادش جایی که بزرگ‌ترین اردوگاه پناهندگان در جهان است، گریختند.
به گزارش سازمان ملل، روهینگیا در طول یک دهه از انقلاب خشم سال 2012 میلادی و پنچ سال از کشتار جمعی سال 2017 میلادی، در شرایط بدی قرار دارد.
این مجله گزارش داد: رفتن به بنگلادش در ابتدا کمی آسان بود. اما دولت بنگلادش، پناهندگان را به عنوان باری بر دوشش دانست. به همین دلیل خشونت در اردوگاه ها افزایش یافت. بیشتر این خشونت توسط نیروهای امنیتی دولتی بود. صرف نظر از اینکه مرز کدام طرف است، تجربه مسلمانان روهینگیا یکسان است: گرسنگی، بدبختی محاصره شده با سیم خاردار.
اکونومیست گزارش داد: نزدیک به یک پنجم مسلمانان روهینگیا که در میانمار باقی ماندند، در جایی زندگی می کنند که گرووه فشار «فورتیفای رایتس» آن را اردوگاه های بازداشت مدرن می نامند. این اردوگاه ها در اصل برای ماندن تنها دو سال طراحی شد. بسیاری از آنها در دهه گذشته به دلیل بادهای موسمی و سیل آسیب دیدند. سازمان ملل اعلام کرد که به نظر می رسد که این شرایط برای روهینگیایی ها«مرگ آرام» است. زیرا تعداد آنها در میانمار به شدت کاهش یافته است.
اکونومیست براین باور است که تازمانی که ارتش میانمار در قدرت باشد. بعید است که وضعیت روهینگیا تغییر کند.
محمد که یکی از ساکنان اردوگاه است، می‌گوید: زندگی در اروگاه ها از زندان بدتر است، زیرا زندانیان دستکم مدت محکومیت شان را می دانند. اما مسلمانان روهینگیا نمی دانند که آیا آزاد می شوند یا خیر. حتی اگر آزاد شوند بسیاری از آنها موطنی برای بازگشت ندارد. به طوری که پلیس ویرانه منازلشان را تخریب کرده است و زمین را به تجار فروخته است. این مسئله حذف بقایای این گروه آسیب پذیر را تسهیل می کند.
نظر شما