«مشتی خاک پیشگاه خداوند متعال» سنگ نوشته مزار شهیدی که خواست گمنام بماند

خبرگزاری شبستان از قزوین- سیده فاطمه هاشمی: استان قزوین همچون بسیاری از استان های کشور در راه دفاع از ایران اسلامی، شهدای بسیاری را تقدیم انقلاب کرده است، شهدایی که هر یک با گذشت از جان این بزرگ ترین دارایی هر انسانی در دفاع از خاک این کشور و اسلام، ایثار را به معنای واقعی کلمه معنا کردند و در اوج اخلاص حتی نمی خواستند نامی از آنها باقی بماند.

یکی از شهیدان، شهید 22 ساله ای است که مزار او در قطعه هفت و ردیف 2 گلزار شهدای قزوین واقع شده است، روی سنگ مزار این شهید آنچه خودنمایی می کند تنها این متن است «مشتی خاک پیشگاه خداوند متعال»

این سنگ مزار متعلق به بزرگ مردی است به نام شهید «علی قاریان پور»، این شهید بزرگوار در 14 مرداد سال 1343 در یک خانواده مذهبی در قزوین به دنیا آمد، وی تا دوم راهنمایی تحصیل کرد و سپس در کارخانه ای مشغول به کار شد و بعد از آن از سوی بسیج در جبهه های حق علیه باطل حضور یافت و سپس در دهم اسفند سال 1365 در  اوج جوانی و در سن 22 سالگی در عملیات کربلای پنج در شلمچه به مقام والای شهادت رسید.

پیروی از مکتب حضرت اباعبدالله الحسین (ع) نکته ای است که در زندگی همه شهدا از جمله شهید قاریان پور مشهود بود و این امر را می توان در جای جای وصیت نامه این شهید مشاهده کرد به طوری که در بخش هایی از این وصیت نامه آمده است:  

از شما می خواهم بچه های خود را حسین وار و زینب گونه تربیت کنید و اول با احکام اسلام، قرآن، دین و راه زندگی و جهاد برای اسلام آشنا کنید که اگر اسلام از بین برود ما هم از بین می رویم. 

دوست دارم که جنازه‌ من در نیمه ‌شب دفن شود، چرا که فاطمه (س) فرمود: علی، نیمه ‌شب مرا دفن کن و مجالس من به اسم شهدای گمنام باشد و چون همه‌ ما از خاک هستیم و به خاک هم برمی ‌گردیم، روی سنگ قبرم نوشته شود: «مشتی خاک به پیشگاه خداوند متعال» و برای شناختن من فقط از عکس استفاده شود و نه از اسم و از شما التماس دعا دارم و از قول من از همه دوستان حلالیت بگیرید تا از من روسیاه راضی باشند و آرزو دارم در آخرین لحظه‌ زندگی، لب ‌تشنه از این دنیا بروم.
 

شهید علی قاریان پور همچون دیگر شهدا به همه خوشی های این دنیا و به همه داشتن ها و خواستن ها در این دنیا پشت کردند و رفتند تا پرچم جمهوری اسلامی بالا باشد و اسلام باقی بماند و جای شرمندگی است اگر سختی ها سبب شود تا از ادامه این راه کوتاه آییم و فراموش کنیم برای رسیدن به امروز چه خون هایی ریخته شده است.