اعظم سهرابیان در گفت و گو با خبرنگار قرآن و معارف خبرگزاری شبستان با گرامیداشت میلاد حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) با اشاره به زندگی ایشان به عنوان یکی از شخصیت های بزرگ علمی و برجسته تاریخ تشیع اظهار داشت: عبدالعظیم حسنی (ع)یکی از محدثین جلیل القدر و از نوادگان حسن بن علی(ع) و از افراد برجسته مکتب هادی بود.
این پژوهشگر علوم دینی افزود: براساس مکتوبات و به نقل از کتاب امامزادگان ری نوشته محمدمهدی فقیه بحرالعلوم، حضرت عبدالعظیم حسنی (ع)سیدی شریف و بزرگوار، متقی، پارسا، پرهیزگار، از مشایخ حدیث و از زهاد و عبّاد زمان خود بود.
وی بیان کرد: همچنین به فرموده مرحوم شیخ عباس قمی«حضرت عبد العظیم(ع) مکنی و أبوالقاسم است و قبر شریفش در ری معروف و مشهور است و به علو مقام و جلالت شأن معروف و از أکابر محدثین و أعاظم علما و از زهاد و عباد بوده و از اصحاب حضرت امام جواد (ع)و امام هادی(ع) است.
سهرابیان عنوان کرد: ایشان در دوران زندگی با بزرگان شیعه و عالمانی در ارتباط بوده و با جمع کثیری از اصحاب حضرت امام صادق(ع) و امام کاظم(ع)و امام رضا(ع) هم نشین بوده است و فقهای بزرگی نام ایشان را در کتب و آثار خود آورده و ایشان را به واسطه خلوص عقیده و اعتقاد راسخ ستوده اند.
وی خاطرنشان کرد: نسب شریف حضرت عبد العظیم (ع) با چهار واسطه به امام حسن مجتبی(ع) منتهی می‌شود،جدة مادری او «لبابه» از بنی هاشم و دختر عبدالله بن عباس بن عبدالمطلب است؛ پدرش عبدالله و مادرش فاطمه یا حیفا نام داشتند، همچنین همسر وی خدیجه دختر قاسم بن حسن بن زید بن حسن مجتبی بود.
این پژوهشگر سیاست اسلامی با بیان اینکه کنیه ایشان ابوالقاسم و ابوالفتح افزود: در زمان پیشوای هفتم شیعیان موسی کاظم در شهر مدینه زاده شد، ایشان در روز پنج شنبه چهارم ماه ربیع الآخر سنه 173 هجری قمری در زمان هارون الرشید در مدینه در خانه جدّش حضرت امام حسن مجتبی علیه السّلام متولّد شده و پس از 79 سال در روز آدینه پانزدهم شوّال المکرّم سنه 252 هجری قمری درگذشت.
وی بیان کرد: مورخان از سال ورود آن حضرت به ری و این که آیا وی به مرگ طبیعی از دنیا رفته و یا به شهادت رسیده است، اخبار دقیقی نقل نکرده‌اند و هر یک قولی را برگزیده‌اند، برخی از مورخان او را مسموم می‌دانند و بعضی دیگر می‌گویند که حضرت عبدالعظیم را زنده به گور کرده‌اند.
این پژوهشگر و کارشناس علوم سیاسی عنوان کرد: اسماعیل بن عباد معروف به صاحب بن عباد، که وزیر فخر الدوله دیلمی بود، می‌گوید:عبدالعظیم حسنی(ع) مردی با ورع، پارسا و پرهیزگار و دیندار و خداپرست، معروف به امانتداری وسخاوت و دارای صداقت لهجه، و دانای به امور دین، و گویای توحید، و عدل بسیار بود و در زمان خودش در علم و ادب و فضل و دانش و تقوا بعد از امام زمانش، بر تمام معاصران خویش برتری داشته است.
وی در مورد ویژگی های این شخصیت بزرگ تصریح کرد: در بذل و بخشش وجود و سخاوت آن بزرگوار وارد شده است که تنها کسی که اقتدا و تبعیت از جد بزرگوار خود امام حسن مجتبی (ع)نمود، او بوده است یعنی همان طوی که حضرت امام حسن مجتبی(ع)، سخی‌ترین مردم در زمان خود بود، به گونه‌ای که چند مرتبه تمام اموال خویش را میان فقرا و بی‌نوایان تقسیم نموده و چیزی را برای خود نگه نداشت، فرزند ارجمند و نوادة بزرگش حضرت عبدالعظیم – علیه السلام – نیز چندین مرتبه اموال خود را میان فقرا و ضعفا تقسیم نمود و بیچارگان را مدد و یاری کرد .
سهرابیان اظهار داشت: ایشان از حکومت زمان خود در هراس و مورد تهدید بود، و به همین دلیل وطن خود را ترک کرد و به طور ناشناس از این شهر به آن شهر می‌گریخت، تا اینکه وارد «شهر ری» شد و در محله «ساربانان»، خانه یکی از شیعیان، در «کوی بردگان» ساکن گردید و به عبادت و راز و نیاز با قاضی الحاجات و پروردگار خود مشغول شد، وی روزها را در «سرداب» خانه به سر می‌برد و روزه می‌گرفت و شب‌ها را به نماز و مناجات می‌پرداخت.
وی ادامه داد: ایشان در دوران خود با طاغوت مبارزه و ایستادگی می کند و وقتی حاکمان عرصه را برای ایشان تنگ می کنند امام هادی (ع) به ایشان دستور هجرت می دهند تا از شر طاغوت در امان باشند.
این استاد حوزه و دانشگاه تصریح کرد: در شهر ری نیز زندگی مخفیانه داشتند و محل رجوع مردم و محل مباحثات و مناظرات مردمی و بسیار اثرگذار بودند و از آنجایی که مردم ایشان را دارای بار علمی و دینی می دیدند از بیانات و صحبت هایش بهره مند می شدند.
وی گفت: از قول ابوحمّاد رازی نقل شده‌است که هادی از او خواسته‌است هر سؤالی در ناحیه اش پیش آید از عبدالعظیم حسنی بپرسد و در حدیث مفصل دیگری که در امالی صدوق نقل شده‌است، عبدالعظیم عقیده خود در امور دینی را به هادی عرضه کرد و مورد تأیید او قرار گرفت، اما در نهایت عبدالعظیم تحت فشار حکومت عباسی به ری گریخت و در خانهٔ یکی از شیعیان ساکن شد و شب روز را به زهد و عبادت می‌پرداخت تا اینکه پس از چند روز بیماری از دنیا رفت. شیعیان ری تشییع جنازه باشکوهی برایش برگزار کردند و مقبره بزرگی برایش بنا نمودند.
سهرابیان اظهار داشت: حرم شاه‌عبدالعظیم محل دفن عبدالعظیم حسنی است که در شهر ری در جنوب تهران قرار دارد، این آرامگاه مربوط به دوره ایلخانی - دوره صفوی - دوره قاجار است.و این اثر در تاریخ ۱۱ بهمن ۱۳۳۴ با شمارهٔ ثبت ۴۰۶ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.
وی بیان کرد: نگاهی گذرا به زندگی نامه نیاکان و خاندان حضرت عبدالعظیم علیه السّلام نشان می دهد که این خاندان ، دارای دو ویژگی یعنی مبارزه و پیکار بر ضدّ ستم و سلطه استکباریِ حاکم به جامعه اسلامی و کرامت طبع ، عزّت نفس و خدمت به محرومان برخوردار بودند.
وی خاطرنشان کرد:شیخ المحدّثین ، صدوق ، از محمّد بن یحیی عطّار – که یکی از اهالی ری است – این گونه نقل کرده که : خدمت امام هادی علیه السّلام رسیدم . ایشان فرمود:«کجا بودی ؟»گفتم : حسین بن علی علیه السّلام را زیارت کردم؛ امام هادی علیه السّلام فرمود :أما إنّک لَوزُرتَ قَبرَ عَبدِالعَظیمِ عِندَکُم کُنتَ کَمَن زارَ الحُسَینَ بنَ عَلِیٍّ علیه السّلام بدان که اگر قبر عبدالعظیم را در شهر خودتان زیارت کنی ، مانند کسی هستی که حسین بن علی علیه السّلام را زیارت کرده باشد .
نظر شما