امام حسین(ع) بزرگ پاسدار قرآن و دین

خبرگزاری شبستان-استان خراسان جنوبی؛ زهرا مهرور- امروز پنجم اسفند مصادف با سوم شعبان سالروز میلاد چراغ پرفروغ هدایت و کشتی نجات انسان های آزاده و همه آزادگان جهان است. بالاترین افتخار شیعیان این است که پیرو مکتب امامی هستند که به شجاعت و آزاده خواهی در جهان معروف است؛ همان امامی که سرش بر نیزه رفت ولی حاضر نشد زیر بار زور برود.

چگونگی انتخاب نام امام حسین(ع)

در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت دومین فرزند برومند حضرت علی و فاطمه (ع) در شهر مدینه چشم به جهان گشود. پس از ان که عالم وجود به وجود ذی وجود ایشان منوّر شد پیامبر اکرم به علی (ع) فرمود: (چه نامی بر این فرزندم نهادی.) حضرت فرمود: (ما در نام گذاری این فرزند بر شما پیشی نمی گیریم.) پیامبر (ص) فرمود: (من نیز در این نام گذاری بر خداوند سبقت نمی گیرم.) پس از مدتی جبرییل بر پیامبر نازل شد و فرمود: (یا رسول الله خداوند به تو سلام می رساند و می فرماید نسبت علی به تو بمانند نسبت هارون به موسی است پس فرزندت را به نام فرزند هارون (شبیر) بنام.) پیامبر (ص) فرمود: (زبان ما عربی است او را به عربی چه بنامم) و جبرییل گفت: (او را حسین بنام.)

مشهورترین لقب امام(زکیّ) است، اما شریف ترین لقبش لقبی است که پیامبر گرامی اسلام برای او و برادرش امام حسن(ع) قرار داد: (انّ هما سیّدا شباب اهل الجنّه؛حسن و حسین دو اقای جوانان اهل بهشت اند.)؛ بنابراین (سید) شریف‌ترین لقب امام حسین(ع) است.

فرشته‌ای که امام حسین(ع) شفاعتش کرد

حضرت صادق(ع) می فرمایند: چون حضرت حسین(ع) به دنیا آمد خداوند به جبرییل دستور داد که با هزار ملک فرود آید تا از جانب خداوند و خودش به حضرت رسول صلی الله علیه و آله وسلم تهنیت بگوید. چون جبرئیل نازل می‌شد در جزیره ای به ملکی از حاملان عرش عبور نمود که نامش فُطرُس بود که خداوند به او دستوری داده که در اجرای آن سستی ورزیده پس بالش را در هم شکسته و در آن جزیره انداخته بود و فطرس ۷۰۰ سال در آنجا به عبادت خداوند مشغول بود تا روزی که امام حسین(ع) متولد شد.

چون دید که جبرئیل با ملائکه فرود می آیند از جبرئیل پرسید به کجا می روید؟ فرمود: خداوند نعمتی به حضرت محمد عطا فرموده مرا برای تهنیت و مبارک باد فرستاده است. فطرس گفت: مرا نیز با خود ببر شاید پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم برایم دعا کنند. جبرئیل او را به همراه خود برد. چون خدمت پیامبر صلوات الله علیه رسید و از جانب خداوند و خود تهنیت گفت شرح حال فطرس را به عرض رسانید حضرت فرمود: به او بگو خود را به این مولود بمالد و به جایگاه خود برگردد. فطرس خود را به حضرت حسین(ع) مالید و بالا رفت و در آن حال می گفت ای رسول خدا بزودی امت تو این مولود را شهید می کنند.

چون آن بزرگوار بر من حق دارد هر کس او را زیارت کند من زیارت او را به حضرتش می رسانم و هیچ مسلمانی به او سلام ندهد یا بر او صلوات نفرستد مگر آنکه به حضرتش می‌رسانم. به روایت مناقب؛ چون فطرس به آسمان بالا رفت می گفت: کیست مثل من، و حال آنکه من آزاد شده حسین –فرزند علی و فاطمه(ع)- هستم.

از رسول خدا نقل شده که فرموده‌اند: در کانون دلهای مؤمنان معرفت ویژه‌ای نسبت به امام حسین(ع) وجود دارد که خداوند متعال این محبت را در دل آنها قرار داده است و باز هم در جمله مشهور و معروفی از رسول گرامی اسلام داریم که امام حسین(ع) چراغ هدایت و کشتی نجات هستند. با اینکه امام حسین(ع) تنها 6 سال و چند ماه از زمان حیات پیامبر(ص) را درک نموده‌اند، اما در جملاتی پیامبر(ص) از عظمت شهادت ایشان فرموده‌اند که برای شهادت حسین حرارت و گرمایی در دل مومنان هست که هرگز سرد و خاموش نمی‌شود و اینکه حسین از من است و من از حسین، که هر کس حسین را دوست بدارد خداوند او را دوست می‌دارد، حسین نوه ای از نوادگان پیامبران است یا امام هادی(ع) که فرموده‌اند: از روزی که امام حسین در آرامگاهشان دفن شده‌اند باغی از باغهای بهشت در آنجا قرار گرفته است.

فضایل اخلاقی امام حسین(ع)

سیره اخلاقی و رفتاری سیدالشهداء (ع) نشان دهنده روح بلند او و تربیت در دامان پیامبر و علی (ع) و تجسم قرآن کریم در عمل و اخلاق اوست. امام حسین(ع) علاوه بر فضایل معنوی و اخلاقی، در امور اجتماعی و سیاسی نیز بسیار (کیس) و باهوش بود و به بیان مولا علی(ع) از این نظر نیز بهترین مومنان به حساب می امد. امام حسین(ع) عنصر اندیشه و تدبیر بود. از این رو، با این که بیش از ۱۴۰۰ سال از انقلاب و نهضت او می گذرد، هر سال و هر روز شور مردم نسبت به یاد او بیشتر می شود. و فرمایش پیامبر اسلام را تداعی می‌نماید که: عشق و عطش مردم نسبت به... امام حسین(ع) علاوه بر فضایل معنوی و اخلاقی، در امور اجتماعی و سیاسی نیز بسیار (کیس) و باهوش بود و به بیان مولا علی(ع) از این نظر نیز بهترین مومنان به حساب می‌آمد. اگرچه امام حسن(ع) برادر بزرگ امام حسین(ع) بود و مسئولیت اجتماعی و حکومتی و امامتی را بر عهده داشت، ولی فوق العاده به افکار و شخصیت حضرت سید الشهداء احترام می گذاشت و می گفت: (با دیدن حسین، به یاد پدرم می افتم و مانند پدر احترامش می گذارم).

عبادت، سخاوت، ایثار،‌شجاعت، صراحت، تواضع، ایثار، مهربانی، عفو و بخشش، احسان، احترام به معلم، آموزش غیرمستقیم، رعایت بزرگ‌ترها و قبول عذرخواهی دیگران از ویژگی‌های اخلاقی امام حسین(ع) است. امام حسین(ع) فرموده‌اند: مردمی که خدا را از روی رغبت عبادت می‌کنند و درخواست و حاجتی دارند این عبادت تاجران است. مردمی که از روی ترس عبادت می‌کنند، این عبادت بردگان است و کسانی که خدا را برای سپاسگزاری عبادت می‌کنند این عبادت آزادمردان است و این بهترین عبادتهاست.

در روایات آورده‌اند: عبادت، نماز و روزه، حج امام حسین(ع) بسیار بود. آن حضرت(ع) 25 بار به حج مشرّف شدند و در شب عاشورا به برادرش حضرت ابوالفضل(ع) فرمودند: از دشمن وقت بخواه! زیرا من نماز، دعا و تلاوت قرآن را دوست دارم. آن حضرت(ع) در ظهر عاشورا در مقابل لشکر دشمن نماز خواند و از حمله‌های پی‌درپی آنان نهراسید. امام سجاد(ع) فرمودند: پدرم هر شب هزار رکعت نماز می‌خواندند. امام حسین(ع) وقتی وضو می‌گرفت، رنگش می‌پرید و پاهایش می‌لرزید و از حضرت سؤال کردند چرا؟ فرمودند: سزاوار است کسی که در برابر خداوند می‌ایستد، رنگش زرد شود و پاهایش بلرزد.

حضرت امام حسین(ع) فرمودند: بهترین مال آن است که آبروی تو را حفظ کند و کسی که از تو حاجتی بخواهد، آبروی خود را با این درخواست ریخته است. پس تو با محروم نکردن او، آبروی خودت را حفظ کن. شخص نیازمندی از بخشنده‌ترین افراد سؤال کرد، کریم‌ترین فرد کیست؟ مردم امام حسین(ع) را به او معرفی کردند. هنگامی که آن فرد وارد منزل امام حسین(ع) شد، حضرت(ع) مشغول نماز بود. آن شخص گفت: امروز آن کسی که به تو امید دارد و به حلقه‌ی در تو می‌زند، ناامید نمی‌شود. تو صاحب بخشش و کَرَم هستی و ما به شما اعتماد داریم و پدر تو فاسقان را کُشت. امام حسین(ع) چهار هزار دِرهم به او بخشید. آن شخص وقتی هدیه امام(ع) را گرفت،‌ گریه کرد. امام حسین(ع) فرمودند: آیا بخشش من کم بود؟ او گفت: نه. گریه‌ام، برای آن است که این دست با بخشش چگونه زیر خاک می‌شود.

قرآن کریم می‌فرماید: به مقام نیکان نمی‌رسید؛ مگر چیزهایی که به آن علاقه دارید، انفاق کنید. امام حسین(ع) در روز عاشورا تمامی عزیزانش را در راه خدا تقدیم کردند. نهضت جاودانه‌ کربلا را باید تجلّی فضایل اخلاقی مانند:‌ «رحمت عام»، «جوانمردی»، «احترام به حقوق مردم»، «اعتماد به پروردگار»، «حلم و بردباری» و «صبر و پایداری» نامید. به عنوان مثال عظمت روحی امام تا آنجاست که اگرچه تشنه، مظلوم، غریب و داغ‌دیده است و می‌داند دشمن، به زنان و کودکانش رحم نخواهد کرد و خیمه‌هایش را غارت خواهد نمود، اما باز دشمن نشسته بر سینه خود را با لبخند موعظه می‌کند. ابن شهرآشوب در مناقب آل ابی‌طالب ـ از مصادر قدیمی ـ آخرین لحظات امام (ع) را ‌چنین گزارش کرده است: «در حالی که شمر بر سینه‌ مبارک امام (ع) نشسته و محاسن شریف حضرت را در دست گرفته و آماده‌ کشتن امام بود، آن حضرت تبسمی کرد و از نصحیت و موعظه‌ شمر در آخرین نفس‌های عمر شریف دریغ نکرد و فرمود: آیا مرا به شهادت می‌رسانی و مرا نمی‌شناسی؟!».

صفحاتی از تاریخ زندگی امام حسین(ع)

امام حسین(ع) مورد علاقه شدید پیامبر خدا صلی الله علیه و اله بود و ان حضرت درباره او فرمود: (حسینٌ منی و اَنا مِن حسینٍ ...) و در آغوش پیامبر بزرگ شد. هنگام رحلت رسول خدا، ۶ ساله بود. در دوران پدرش علی بن ابی طالب(ع) نیز از موقعیت والایی برخوردار بود. در دوران خلافت پدرش، در کنار آن حضرت بود و در سه جنگ (جمل)، (صفین) و (نهروان) شرکت داشت. پس از شهادت پدرش که امامت به حسن بن علی(ع) رسید، همچون سربازی مطیع رهبر و مولای خویش و همراه برادر بود. پس از انعقاد پیمان صلح، با برادرش و بقیه اهل بیت علیهم السلام به مدینه آمدند.

با شهادتِ امام مجتبی(ع) در سال 49 یا 50 هجری، بار امامت به دوش سیدالشهداء قرار گرفت. در آن دوران ۱۰ ساله که معاویه بر حکومت مسلط بود، امام حسین(ع) همواره یکی از معترضین سرسخت نسبت به سیاست های معاویه و دستگیری‌ها و قتل‌های او بود و نامه های متعددی در انتقاد از رویه معاویه در کشتن حجربن عدی و یارانش و عمرو بن حَمِق خزاعی که از وفاداران به علی(ع) بودند و اعمال ناپسند دیگر او نوشت. در عین حال، حسین بن علی(ع) یکی از محورهای وحدت شیعه و از چهره های برجسته و شاخصی بود که مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه اموی از نفوذ شخصیت او بیم داشت. با مرگ معاویه در سال 60 هجری، یزید به والی مدینه نوشت که از امام حسین(ع) به نفع او بیعت بگیرد. اما سیدالشهداء که فساد یزید و بی لیاقتی او را می دانست، از بیعت امتناع کرد و برای نجات اسلام از بلیه سلطه یزید که به زوال و محو دین می انجامید، راه مبارزه را پیش گرفت.

بقای اسلام، ماموریت الهی امام حسین(ع)

چنین شخصیت الهی می بایست، پاسدار بقای اسلام و خونش ضمانت آن باشد. این ذبیح الهی باید در کربلا سر بریده شود تا حقیقت بر نیزه‌ها به ترنم عاشقانه قرآن تجلی یابد. حلقه عاشقان، در طف کربلا گرد آمدند تا این پروانه های عاشق گرد شمع وجود حسین عشق ورزی کنند و درس عشق و عاشقی بیاموزند. صحنه کربلا بیش از حماسه، عشق ورزی ها دارد. هر صحنه جهادی و خونین آن، هزاران نکته باریک تر از مو را در لایه لایه های خود نهان کرده است. از این رو محور حماسه حسینی را عرفان و عشق دانسته اند. لطافت صحنه های جهادی آن، چنان با مهر و عشق آمیخته است که گویی هر تیر کمانی، ابروی چشمی است که بر دل عاشقان می نشیند و شقایق را پرپر می کند و هر زخم و زخمه شمشیر و نیزه ای، زخم رباب و میگون جام رب الارباب است که بر خاک داغ فرو می ریزد.

این عاشقان، دل در گروه معشوق دارند و چون معشوق از ایشان تن خواسته بود، ایشان سرخوش از عشق و عشق ورزی، تن و جان بردند، و چون محبوب از ایشان تب خواسته بود ایشان مرگ پیشکش کردند. این گونه است که با عشق ایشان، عشق جاودانه شد، زیرا ایمان و اسلام چیزی جز عشق و حب نیست، و این گونه شد که اسلام به عشق ایشان جاودانه شد و عشق ایشان ضامن جاودانگی و بقای اسلام گشت.

امام حسین(ع) و یارانش هر یک خود حماسه ای از عشق خونین و عقل سرخ عاشقانه را رقم زدند تا مدعیان عشق از تکرار توجیهاتشان شرمگین شوند. امام حسین ماموریت داشت تا ذبیح الهی شود و با خون ثاراللهی خود، بقای اسلام را تضمین کند و گذشته را به آینده روشن مهدوی(عج) پیوند زند. آن حضرت(ع) درباره ماموریت خویش به اشکال گوناگون سخنانی را مطرح می کند. محور همه آن ها، زنده نگه داشتن اسلام و احیای آن و اصلاح امت اسلام است، زیرا همه پیامبران(ع) مامور بودند تا اسلام را ابلاغ کنند و امتی اسلامی بسازند. امام حسین(ع) وارث همه پیامبران و اوصیا و اولیای الهی بود.

زمانی که اسلام و امت به وی به عنوان امام معصوم الهی سپرده شد، وضعیت امت بسیار بحرانی و در ورطه هلاکت ابدی بود. اگر قیام امام حسین(ع) نبود، بلای بزرگ آسمانی همانند آنچه بر سر قوم نوح(ع) آمده بود، بر سر امت فرود می آمد. اما امام حسین(ع) همچون نوح(ع) کشتی از خود و اهل بیت(ع) ساخت تا امت را بر آن سوار کند و به ساحل نجات برساند. این کشتی بر شطی از خون روان شد و به نام خدا «بسم الله مجریها و مرسیها» حرکت کند و بر ساحل نجات قرار گرفت.

حدیث گوهربار درباره مقام کربلا و امام حسین (ع)

شخصیت، قیام و نهضت امام حسین (ع) همیشه در کلام معصومین (ع) وجود داشته است. از این باب احادیثی در مورد امام حسین (ع) از کلام معصومین(ع) برایتان در اینجا بیان می‌کنیم.

پیامبر اسلام (ص) در ضمن حدیث بلندى مى‌فرماید: کربلا پاک‌ترین بقعه روى زمین و از نظر احترام بزرگ‌ترین بقعه‏‌ها است والحق که کربلا از بساط هاى بهشت است. همچنین فرمود: پسرم حسین در سرزمینى به خاک سپرده می شود که به آن کربلا گویند، زمین ممتازى که همواره گنبد اسلام بوده است، چنانکه خدا یاران مؤمن حضرت نوح را در همانجا از طوفان نجات داد.

امیرالمومنین(ع) خطاب به خاک کربلا فرمود: چه خوش‌بویى اى خاک! در روز قیامت قومى از تو به پا خیزند که بدون حساب و بى‌درنگ به بهشت روند.

امام صادق(ع) فرمود: هیچ پیامبرى در آسمان‌ها و زمین نیست مگر این که می خواهد خداوند متعال به او رخصت دهد تا به زیارت امام حسین(ع) مشرف شود. چنین است که گروهى به کربلا فرود آیند و گروهى از آنجا عروج کنند. همچنین این امام همام در جای دیگر فرمود: جایگاه قبر امام حسین(ع) درى از درهاى بهشت است. به راستى که خدا کربلا را حرم امن و با برکت قرار داد پیش از آن که مکه را حرم قرار دهد. (شایان ذکر است منظور از این روایت درعالم بالا است که قبل از مکه، کربلا حرم امن الهی قرار گرفت)

امام باقر(ع) نیر در مورد مقام زیارت سالار شهیدان فرمود: اگر مردم می دانستند که چه فضیلتى در زیارت مرقد امام حسین(ع) است از شوق زیارت می مردند. حضرت در حدیثی دیگر فرمودند: زیارت قبر رسول خدا (ص) و زیارت مزار شهیدان، و زیارت مرقد امام حسین(ع) معادل است با حج مقبولى که همراه رسول خدا(ص) بجا آورده شود.

فلسفه نامگذاری ولادت امام حسین(ع) به روز پاسدار

امام حسین(ع) بزرگ‌ترین پاسدار دین و آزادگی هستند. حضرت امام خمینی(ره) بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی ایران در سوم شعبان سال ۱۳۵۸به مناسبت ولادت با سعادت بزرگ پاسدار شریعت حضرت امام حسین(ع) در پیامی سوم شعبان را روز پاسدار نامیدند. همانطور که معمار کبیر انقلاب اسلامی بر آن تاکید کرده اند، به حق باید روز ولادت با سعادت بزرگ پاسدار قرآن کریم و اسلام عزیز را روز پاسدار بنامیم.

پاسداری که هرچه داشت، در راه هدف اهدا کرد و اسلام عزیز را از پرتگاه انحراف رژیم طاغوت بنی امیه نجات داد.

چه فلسفه زیبایی است نامگذاری این روز مبارک به نام روز پاسدار و ارج نهادن به سبزپوشانی که در طول تاریخ انقلاب اسلامی از مرزهای ایران اسلامی پاسداری کردند؛ پاسدارانی که هم در نبرد ۸ ساله انقلاب اسلامی و بعد از جنگ اکنون در عرصه‌های انقلابی، فرهنگی و اجتماعی  و خدمت رسانی به مردم حضوری پررنگ دارند.

گفتنی است؛ جشن ولادت سرداران کربلا در ۲۶ بقعه متبرکه استان خراسان جنوبی در شهرهای بیرجند، نهبندان، خوسف، قاین، زیرکوه، طبس، سرایان، فردوس، خضری و بشرویه برگزار می‌شود.