اندوه فراق از ماه اُنس و آرزوها را با احسان بیکرانت جبران بفرما

خبرگزاری شبستان-کرمان

ماه خوب خدا، رمضان المبارک به پایان رسید و وداع با بهترین ماه خدا که سراسر رحمت و برکت و مغفرت و ایمنی و عافیت بود؛ بسی سخت و تلخ است.

امسال ماه مبارک رمضان در کشورمان ۳۰ روزه است؛ در شب سی ام، دعای وداع با این ماه عزیز قرائت و آنان که در فراق این ماه اندوهناک هستند با دعای چهل و پنجم صحیفه سجادیه همراه شدند و پایِ بند بند فرازهایِ بدرود گفتن آن اشک ها ریخته و ناله ها سردادند.

" اى گرامى ‏ترين اوقاتى كه ما را مصاحب و يار بودى، اى بهترين ماه در همه روزها و ساعتها؛ اى ماه دست يافتن به آرزوها، اى ماه سرشار از اعمال شايسته بندگان خداوند"

در ادامه این دعای شریف می خوانیم "بدرود اى يار و قرينى كه چون باشى، قَدرت بس جليل است و چون رخت بر بندى، فراقت رنج افزا شود. اى مايه اميد ما كه دوريت براى ما بس دردناك است."

ابراز دلتنگی از وداع با چنین ماه مبارکی اینگونه ادامه می یابد" بدرود اى همدم ما كه چون بيايى، شادمانى و آرامش بر دل ما آرى و چون بروى، رفتنت وحشت خيز است و تألم افزا؛ بدرود اى همسايه‏ اى كه تا با ما بودى، دلهاى ما را رقت بود و گناهان ما را نقصان."

یاری گری در برابر شیطان؛ هموار ساختن راه های نیکی و فضیلت؛ عیب پوشی؛ شست و شو دادن از آلودگی های گناه و... از جمله اوصافی است که در این دعا برای ماه ضیافت الهی عنوان شده است‌.

ما در میان اندوه بزرگی که حاصل فراق دردناک سحرهای عاشقی و افطارهای دلدادگی؛ اوقات فرحناک روزها و ساعات شادی آفرین شب ها؛ اُنس با آیات امیدبخش الهی و مناجات های شوق آفرین و...است با ماهی وداع می کنیم که حیات بخش روح و جان مان بود.

در میانه این درد و اندوه جدایی اما ناامید هم نیستیم؛ امید داریم به همه آن درددل هایی که در این ماه فقط با او گفتیم و راه چاره هم از او خواستیم؛ به لابه های نیمه شب و التماس های سحر؛ به هزار اسم والا و گره گشا که با جوشن کبیر خواندیم و از هر اسم برای دردهای جداگانه وجودمان استمداد طلبیدیم.

ما از کلام نورانی سیدالساجدین وام می گیریم و آنچه را که به‌ خوبان در این ماه داده ای را برای خودمان با همه نقصانی که داریم نیز طلب می کنیم:

"خدایا! کسی که حقّ این ماه را آن‌طور که می‌بایست رعایت کرد و احترامش را به نحوی که شایسته بود نگه داشت و حدودش را به صورتی که سزاوار بود به پای داشت و از گناهانش به طور کامل پرهیز کرد، یا به وسیلۀ عمل خالصی به تو تقرّب جست، عملی که موجب خشنودی‌ات و معطوف کردن رحمتت بر اوست؛ پس مانند آنچه به او بخشیدی، بر ما هم از توانگری‌ات ببخش و چندین برابر آن را از احسانت به ما عطا کن؛ مسلماً احسانت کاهش نمی‌پذیرد و خزائنت کاستی پیدا نمی‌کند؛ بلکه افزون می‌شود و همانا معادن احسانت از بین نمی‌رود و قطعاً عطای تو عطایی است گوارا."