خانه‌های فلسطینی در انتظار کلیدهای زنگ زده / روایت سالمندانی که نماد مقاومت هستند

خبرگزاری شبستان، جهان اسلام: «امینه الدابی»که اکنون در خانه ساده خود در نوار محاصره شده غزه زندگی می‌کند، دنیای بسیار متفاوتی را به یاد می آورد که بیش از هفت دهه پیش در آن بزرگ شده بود.

الدابی در سال 1934 به دنیا آمد و زمانی که اسرائیل در 14 می 1948 به طور غیرقانونی ایجاد شد، او هنوز کودک بود. او اکنون یکی از 5.9 میلیون پناهنده فلسطینی است که در کرانه باختری اشغالی، نوار غزه، اردن، لبنان و سوریه زندگی می کنند.

آنها فرزندان بیش از 760 هزار فلسطینی هستند که 75 سال پیش گریختند یا از خانه های خود رانده شدند.

به گفته سازمان اسرائیلی «  Zochrot»، این رویداد توسط فلسطینی ها به عنوان «نکبة» یا «فاجعه» شناخته می شود که طی آن بیش از 600 منطقه فلسطینی توسط نیروهای یهودی ویران یا خالی از سکنه شدند.

سالروز «نکبة» که در 15 ماه می برگزار می شود، به نقطه عطف تلاش مردم فلسطین برای تشکیل یک کشور فلسطینی تبدیل شده است.

روز «نکبة» یک روز پس از اعلام تشکیل کشور غیرقانونی اسرائیل در سال 1948 است.

خبرگزاری فرانسه پیش از سالگرد روز «نکبة»  با هشت فلسطینی 80 و 90 ساله که در جریان «نکبة»  به نوار غزه تبعید شدند، صحبت کرده است.

سربازان در لباس مبدل

الدابی روزی را به یاد آورد که «سربازان یهودی در لباس مبدل» به زادگاهش لیدا، که اکنون به نام لود در مرکز سرزمین‌های اشغالی شناخته می شود، وارد شدند.

از آنجایی که صورت سربازان با چفیه که نماد مبارزات فلسطینی است، پوشانده شده بود مردم محلی فکر می کردند که آنها نیروهای کمکی هستند که از اردن فرستاده شده اند.مردم آنقدر خوشحال بودند که برای جشن گرفتن به سمت فواره‌ای در مرکز شهر هجوم آوردند،اما وقتی متوجه شدند که آنها سربازان یهودی هستند به مسجد و خانه های خود گریختند.

الدابی افزود: «آنها (سربازان) به مسجد هجوم بردند و همه افرادی را که داخل آن بودند کشتند. من جوان بودم و این صحنه را با چشمان خودم دیدم.

وقایع روزهای 12 و 13 ژوئیه 1948 در جریان تصرف شهر لود توسط نیروهای اسرائیلی، حتی تا به امروز نیز موضوع بحث و مناقشه شدید است،چرا که این شهر در طول یک شب از 30 هزار سکنه عرب خالی شد.

پس از جنگ، کرانه باختری تحت حاکمیت اردن قرار گرفت در حالی که غزه تحت کنترل مصر بود.

الدابی به یاد می آورد که تا آن زمان آنها زندگی راحتی داشتند اما بعد از این حمله زندگی برای آنها بسیار سخت و حتی غیرممکن شد.

او می‌گوید: این وضعیت برای من بسیار سخت بود، ما کشور ضعیفی بودیم و سلاح های قدرتمندی نداشتیم.

او گفت که روز بعد از ورود سربازان مبدل به آنها دستور داده شد که باید یا فلسطینی‌ها را اخراج کنند یا آنها را بکشند.

الدابی افزود: ما گفتیم نمی خواهیم برویم و آنها گفتند ما را می کشند، بنابراین محکوم به خروج از شهر شدیم. خانواده ها با پای پیاده فرار کردند و چند روز پیاده روی کردند تا اینکه به شهر مسیحی «بعر زیت» در نزدیکی رام الله در کرانه باختری رسیدند و سپس به سمت مصر حرکت کردند،اما از آنجا که سفر بسیار گران بود بسیاری از خانواده‌ها به جای ادامه راه، در غزه ساکن شدند.

الدابی دیگر هیچ وقت موفق نشد به شهر خود برگردد و فقط پس از توافق اسلو که موجب تاسیس تشکیلات خودگردان فلسطین در دهه 1990 شد او موفق به دریافت مجوز برای بازدید از محله قدیمی خود در لود شد.

او گفت: دستم را روی دیوار خانه‌مان گذاشتم و گفتم که خانه پدربزرگم، عشقم، ویران شده و خانه‌های همسایه‌هایمان یهودی‌نشین شده است.

او به خبرگزاری فرانسه گفت که هیچ غرامتی را نمی پذیرد و دیگر انتظار بازگشت ندارد، اما تاکید کرد که نسل های آینده، کشور فلسطین را آزاد خواهند کرد و باز خواهند گشت.

او در حالی که صدایش گرفته بود، افزود: آنها قتل عام افراد روستا را در سکوت انجام دادند و هیچ کس نتوانست کاری انجام دهد.

آنها روستا را محاصره کردند

«ام جابر ویشا» در سال 1932 در روستای «بیت عفا« در نزدیکی عسقلان در جنوب سرزمین‌های اشغالی به دنیا آمد.

او دهه‌ها بعد با موهای خاکستری‌اش که با شالی سفید پوشانده شده بود به طرز دردناکی بازگو می‌کند که اوضاع در ابتدا چگونه بود.

ویشا می‌گوید: من داشتم نان می پختم و آنها روستا را محاصره کردند. سربازان یهودی از سمت شرقی شروع به محاصره روستا کردند و ما تا روز بعد از تیراندازی پنهان شدیم.آنها مردان را دستگیر و سپس اسیر کردند، بچه ها فریاد می زدند.

به گفته سازمان «  Zochrot»، بیت عفا برای اولین بار در ژوئیه 1948 به مدت چند روز توسط نیروهای یهودی تصرف شد. در این دوره، ساکنان پیش از تصرف کامل روستا در اواخر همان سال، آنجا را ترک کردند.

همانطور که در اردوگاه‌های آوارگان فلسطینی در سراسر منطقه دیده ‌می‌شود، بسیاری از آواره‌ها هنوز در فقر زندگی می‌کنند.

ویشا می‌گوید: زندگی من در اینجا اصلا معنایی ندارد.حتی اگر تمام نوار غزه را در ازای وطنم به من بدهند، قبول نمی کنم، روستای من بیت عفا است.

کلیدهای زنگ زده

«ابتهاج دولا»، اهل شهر ساحلی «یافا» نیز به یاد می آورد که پیش از تأسیس کشور غیرقانونی اسرائیل در کنار یهودیان زندگی می کرد.

این پیرمرد 88 ساله به یاد آورد که یک روز از مدرسه به خانه برگشت و دید که خانواده اش در حال آماده شدن برای فرار بودند.آنها سوار قایق شدند تا به مصر بروند در حالی که او هنوز لباس مدرسه اش رابه تن داشت.

او در حالی که با چهار کلید زنگ زده کنار تخت خود در اردوگاه آوارگان الشطی غزه با زندگی دست و پنجه نرم می کند، گفت: من ذره به ذره یافا را می شناسم.

پس از قرارداد اسلو، او فرصتی یافت تا به یافا بازگردد، جایی که متوجه شد یک زن یهودی در خانه او زندگی می کند.

بسیاری از کسانی که آواره شدند تصور می کردند که این یک وضعیت موقتی است. به همین دلیل درهای ورودی خود را قفل کردند و کلیدها را با خود بردند،کلیدهایی که دیگر هیچ وقت به کارشان نیامد.

این کلیدها امروز به نمادی از مبارزه و صبر فلسطینی‌ها و تقاضای بیش از حد آنها برای بازگشت تبدیل شده است. در بسیاری از خانه ها، این کلیدها به طور ایمن در یک جعبه قفل شده زیر تخت نگهداری می شوند، یا در نقاشی ها و گلدوزی ها به یادگار مانده اند.

اسرائیل مدعی است که فلسطینی‌ها داوطلبانه در جریان درگیری‌ها خانه‌های خود را ترک کرده‌اند و بارها مسئولیت جنایات جنگی در حق مردم فلسطین را رد کرده است.

رژیم صهیونیستی پیوسته حق بازگشت فلسطینی‌ها را نیز رد کرده است و ادعا می کند که این امر مساوی با از بین رفتن ماهیت یهودی است.

در سال 2011، پس از درگیری تظاهرکنندگان به مناسبت روز نکبت با پلیس، بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، شرکت کنندگان را متهم کرد که موضوع و موجودیت اسرائیل را زیر سؤال می برند.

به گفته «  Zochrot»که برای افزایش آگاهی از این دوره از تاریخ فعالیت می کند، به رسمیت شناختن نکبت توسط اسرائیلی ها به شدت رد شده است.