خبرگزاری شبستان، جهان اسلام: «یاسر سلیمان»، رئیس هیئت مشورتی مرکز مطالعات پیشرفته جهان عرب، در یادداشتی به مناسبت سالروز «نکبت» که روز 14 می مصادف با (یکشنه 24 اردیبهشت) است، با طرح این پرسش که چرا «نکبت» زخمی باز برای فلسطینی‌ها است،نوشت: اگرچه آسیب نکبت برای فلسطینی‌ها هرگز پاک نمی‌شود، درک تاثیر پایدار آن بر مردم فلسطین و پیوستن به آنها برای مبارزه با ظلم می تواند به کاهش رنجی که در نسل‌های مختلف جربان داشته است،کمک کند.
در این یادداشت آمده است: «کتی کاروت»، محقق در زمینه آسیب‌های روانی (تروما) در کتاب خود تحت عنوان «تجربه بی ادعا»، چارچوبی روانکاوانه برای درک تأثیر نکبت بر فلسطینی‌ها و فراتر از آن ارائه می دهد. او تروما را به عنوان داستان زخمی که فریاد می زند تا حقیقتی را به ما بگوید، تعریف می‌کند.
سلیمان می‌افزاید: نکبت در واقع زخم باز بزرگی در تاریخ و حافظه فلسطین است که سرسختانه رنج فلسطینی ها را به ما یادآوری می‌کند.نکبت در حقیقت ندای محو پاک شدن سرزمین مادری برای همه فلسطینی‌هایی است که در سرزمین‌های اشغالی زندگی می‌کنند.
برای اکثریت اعراب در فلسطین و جاهای دیگر، نکبت به عنوان یک تروما، نشان دهنده اقدام تحقیر آمیز یک گروه غاصب و یک قدرت امپریالیستی فاسد از نظر اخلاقی علیه صاحبان حق سرزمین پدری است.
بر اساس این یادداشت، نکبت در حقیقت تجاوز به یک میهن و فرهنگ در هم تنیده آن بود که زخم آن بر تن فلسطین همیشه به یادگار خواهد ماند.
اکنون 75 سال از زمانی که بیش از 700 هزار فلسطینی درپی درگیری های اعراب و اسرائیل در سال 1948 آواره و مجبور به مهاجرت شدند، سلب اموال آنها همچنان ادامه دارد.
عواقب آنچه فلسطینی ها آن را «نکبت» می دانند و اوضاع وخیم آوارگان فلسطینی نه تنها ادامه دارد بلکه با توجه به شرایط پیچیده سیاسی که در آن قرار دارند ،تشدید شده است.
طی 73 سال گذشته ، آوارگان فلسطینی همچنان مردمی پراکنده بوده و بیشتر در اثر درگیری ها آواره شده، محاصره شده و تحت اشغال زندگی می کنند ، از حقوق اساسی خود محروم شده اند و مشتاقانه خواهان حل و فصل وضعیت و شرایط خود هستند.
در سراسر بیت المقدس شرقی نزدیک به هزار فلسطینی که تقریبا نیمی از آنها کودک هستند در معرض خطر اخراج اجباری قرار دارند و در بسیاری از این موارد، اخراج اجباری فلسطینی ها در چارچوب ساخت و ساز و گسترش شهرک سازی اسرائیل اتفاق می افتد که طبق قوانین بین المللی بشردوستانه، غیرقانونی است.
فراتر از جغرافیا
در ادامه این یادداشت آمده است که با وجود همه این دردها و زخمها، فلسطین به جای عقب‌نشینی به گذشته‌ای دور و فراموش‌شده، به تدریج به سمت جغرافیاها، حوزه‌های فرهنگی و عرصه‌های ژئوپلیتیک جدید گسترش یافته است و نسل‌های مختلف را از طریق مراسم عبادی و امید جدی دور هم جمع کرده است.
با وجود فرسایش بی وقفه در ول زمان و تلاش رژیم اشغالگر برای محو جمعیت بومی ، فلسطین به نحوی از لحاظ جغرافیایی، فرهنگی و سیاسی از گذشته خود پیشی گرفته است.
از زمان نکبت، فلسطین به یک مفهوم معنایی گسترده و غنی تبدیل شده است که نشان دهنده تعلق، مقاومت و عزم راسخ برای بازگشت به آن مکان با عزم انسانی جدید و جسورانه است.
نکبت به عنوان یک زخم باز، آغشته به بی اخلاقی‌هایی است که از فلسطین به عنوان مکانی با مرزهای فیزیکی محدود فراتر می رود. برای اینکه فلسطین با جهان صحبت کند، فلسطینی‌ها باید از همه کسانی که بی عدالتی، ظلم و اشغال را رد می کنند، صرف نظر از پیشینه قومی، مذهبی، سیاسی و یا سبک زندگی آنها دادخواهی کنند.
فلسطین باید یکپارچه شود، همانطور که آفریقای جنوبی در طول مبارزه قهرمانانه خود علیه آپارتاید و استعمار شهرک نشینان با موفقیت به آن تبدیل شده بود.
آنچه در اینجا اهمیت دارد، فلسطینی شدن همه جهان است. گسترش دایره فلسطین از این طریق اگرچه آسیب نکبترا از بین نمی برد،اما درد و رنج آن را آسان تر می کند.
اگر این را بپذیریم، پس باید بپذیریم که فلسطینی شدن دعوتی آشکار از همه کسانی است که می خواهند سفری دشوار به سوی یک مقصد سیاسی تعریف شده از نظر اخلاقی را آغاز کنند، مقصدی تعریف شده که با تعهد به صلح و عدالت شکل گرفته است.
این درک فراگیر از فلسطین با درک نکبت به عنوان یک تروما سازگار است. پس تا زمانی که همه جهان با فلسطین متحد نشوند و فلسطینی‌ها را درک نکنند،زخم باز ترومای حاصل از نکبت برای این مردم باز باقی خواهد ماند.
این در حالی است که حداقل در دو دهه، رهبران راست افراطی در سرزمین های اشغالی خواستار تعهدات و سیاست های انتقالی برای تضعیف حقوق شهروندان فلسطینی بوده اند.قانون جنجالی دولت ملت در سال 2018 نیز این حقوق را بیشتر از قبل از بین برد و زمینه را برای حمله مجدد به شهروندان فلسطینی فراهم کرد.
از سوی دیگر اقلیت فلسطینی ترجیح داده است با استفاده از ابزارهای محدود حقوقی و سیاسی که در اختیار دارد، با تبعیض و ستم سیستماتیک زندگی در یک کشور خودخوانده یهودی مقابله کند و در این راه چشم انتظار کمک از سوی جهان است.
طی سال‌های گذشته، گروه‌های حقوق بشری اعلام کرده اند که اسرائیل یک رژیم آپارتاید است و تبعیض ساختاری علیه اقلیت فلسطینی نقش مهمی در کمک به این سازمان ها برای رسیدن به این نتیجه گیری ایفا کرده است.
نظر شما